Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Σε μια γωνιά της μνήμης όλων των "κάποιας ηλικίας" υπάρχει σίγουρη η μαυροφορεμένη μορφή της ευγενικής γυναίκας που στέκοντας πότε στον Αγιο Μηνά, πότε στον Αγιο Τίτο , πότε στο Μεϊντάνι, στα Ψαράδικα ή στο Καμαράκι, διαλαλούσε ίσα να ακούγεται "μοσχολίβανα και καρβουνάκια " χώνοντας ένα μαχαίρι στην καρδιά κάθε περαστικού που είχε ένα ίχνος ανθρωπιάς μέσα του.
Χρόνια και χρόνια έχουν περάσει από τότε… από το Ηράκλειο εκείνης της εποχής.
Και όμως, τη τυφλή Δωροθέα οι περισσότεροι τη θυμούνται ακόμα με συγκίνηση και σεβασμό, αφού η ευγένεια και η πραότητα αποτέλεσαν μέρος της πόλης για κάμποσες δεκαετίας.
Μια υπενθύμιση ότι πέρα από τα εμπορικά κέρδη, η αγάπη είναι η μόνη ανθρώπινη συνδιαλλαγή από την οποία μπορείς να αποκομίσεις ουσιαστικό όφελος.
Γι' αυτό κι εγώ με τη σημερινή μου αναφορά στην τυφλή Δωροθέα τιμώ και προσπαθώ για μια ακόμα φορά να διατηρήσω ζωντανή τη μνήμη κάποιων ανθρώπων στο Ηράκλειο του παρελθόντος.
Όπως έχω κάνει επανειλημμένως και όπως θα συνεχίζω να κάνω μέχρι να βγαίνει αέρας κι ανάσα από μέσα μου…
