Μερικές φορές, τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν πάνω σε κάποιες περιοχές με εντελώς απροσδόκητο τρόπο, ακόμα κι αν οι κάτοικοί τους δεν έχουν κάνει το παραμικρό για να τα προσελκύσουν. Είναι ένα παράξενο κράμα συγκυριών, τύχης και ιδανικού τάιμινγκ, που όμως λειτουργεί, αφήνοντας τελικά το δικό του αποτύπωμα.
Κάτι τέτοιο συνέβη και την άνοιξη του 2020 με το Κεντροχώρι της Κρήτης. Έναν οικισμό στις ορεινές εξοχές του νότιου Ρεθύμνου, λίγο πριν το παραλιακό μέτωπο (το οποίο εντοπίζεται 6 με 7 χιλιόμετρα πιο πέρα), που ζει κατά τα λοιπά πολύ ήσυχα, σχεδόν αδιαφορώντας για ό,τι καταλαβαίνουμε ως «τουριστική ανάπτυξη». Εν μέσω της πρωτόγνωρης κατάστασης που δημιούργησε τότε η πανδημία, όμως, το Κεντροχώρι γνώρισε ανέλπιστη δημοσιότητα στη Γερμανία, λόγω ενός άρθρου που έγραψε ο Bernd Schiller στην έγκυρη καθημερινή εφημερίδα «Die Welt», στηριγμένος σε ταξιδιωτικές εμπειρίες των αμέσως προηγούμενων ετών.
Εκεί, λοιπόν, σε μια αναντίρρητα δύσκολη στιγμή –με πολλούς να εγκαταλείπουν τα όποια σχέδια είχαν για διακοπές και τον ίδιο τον Schiller να αναφέρει ότι «κανείς δεν ξέρει πότε θα ξαναγίνουν αεροπορικά ταξίδια προς Ηράκλειο και Χανιά»– το κατά τα λοιπά άγνωστο χωριό έγινε αφετηρία ενός ανοιξιάτικου οδοιπορικού στη (συνήθως) αθέατη πλευρά του Ρεθύμνου. Προβάλλοντας ως ένας ειδυλλιακά ανέγγιχτος προορισμός, ανάμεσα σε παπαρούνες και ορχιδέες.
Το Κεντροχώρι με μια ματιά
Το Κεντροχώρι δεν οφείλει την ονομασία του σε κάποιο επίκεντρο, όπως ίσως βιαστεί να συμπεράνει κανείς. Λέγεται έτσι επειδή ανήκει στα λεγόμενα «χωριά του Κέντρους», στους οικισμούς εκείνους, δηλαδή, που είναι χτισμένοι στα ριζά του βουνού Κέντρος (ή αλλιώς Κέδρος) –από τα ψηλότερα στην Κρήτη. Πρόκειται για ένα μικρό μέρος, με μόλις 39 μόνιμους κατοίκους (σύμφωνα με την απογραφή του 2011), οι οποίοι ζουν σε υψόμετρο 530 μέτρων, στους νότιους πρόποδες του βουνού.
Για τις καταβολές του Κεντροχωρίου δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα. Οι τοπικές παραδόσεις μας πάνε πίσω στα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, μιλώντας για την αρχόντισσα Μαρία, η οποία κατείχε όλη τη γη από το Κέντρος ως τα παράλια του Λιβυκού Πελάγους. Κι επειδή στη θέση του σημερινού οικισμού βρίσκονταν οι στάβλοι των βοδιών και τα μαγειρεία των ζευγολατών που ασχολούνταν με τις καλλιέργειες της επικράτειάς της, η περιοχή ονομάστηκε Βουιδομαγεργειό (ή Βουιομαγεργειό).
Συνέχεια ΕΔΩ
