Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Αν δει κάποιος τη φωτογραφία αυτή χωρίς το καραβάνι τα γαϊδούρια που το συνοδεύουν γεμάτα με κόφες, μπορεί και να ξεγελαστεί και να νομίσει πως είναι εικόνα του σήμερα.
Και όμως, σχεδόν εκατό χρόνια μας χωρίζουν από τότε που τραβήχτηκε.
Πα να πει άνθρωποι και άνθρωποι έχουν περάσει πάνω από τη γέφυρα που χώριζε την πόλη του Ηρακλείου. με την ενδοχώρα.
Κι έτσι, καθώς τα φορτωμένα ζωντανά προχωρούν ήρεμα, η ηρεμία τους λες και μεταφέρεται πάνω μας, τα αυτιά μας ακούνε το ποδοπάτημα των ζώων στο πετρώδες μονοπάτι και η φύση που διαθέτει ακόμα την αθωότητα της αγροτιάς μας υπενθυμίζει αυτό που έλεγαν οι παλιοί:
Αν δεν χύσεις ιδρώτα στη γη ψωμί δεν τρως….
Κι αλλά πολλά βέβαια έχει τη δυνατότητα να μας δείξει η φωτογραφία αυτή αρκεί φυσικά να έχεις την διάθεση να την κοιτάξεις με τα μάτια της ψυχής σου:
Για παράδειγμα μας δείχνει καθαρά την τεχνογνωσία και την επιδεξιότητα των ανθρώπων της εποχής που δεν έχει και πολλά να ζηλέψει από τη σημερινή.
Μας ανασύρει από την πεζή καθημερινότητα και μας οδηγεί σε μια άλλη εποχή όπου η η απλότητα και η επιμονή ήταν οδηγοί της ανθρώπινης επιβίωσης
Αποτυπώνει μια περίοδο που ναι μεν έχει παρέλθει αλλά μας υπενθυμίζει πόσο σημαντικό είναι να αναζητούμε τη σύνδεσή μας με την ιστορία και τις ρίζες μας γιατί μόνο έτσι θα διδαχτούμε πως θα καλυτερέψουμε το μέλλον μας
