Της Ρίκης Ματαλλιωτάκη
Η πίστη συνδέεται με το υπερφυσικό… για την ακρίβεια δηλαδή είναι από μόνη της θέμα υπερφυσικό.
Που σημαίνει πως αν αρχίσεις να ψάχνεις και να ρωτάς πως και γιατί σε πολλά πράγματα απλούστατα δεν πιστεύεις.
Ας δούμε λοιπόν πως συνδέεται η ύπαρξη της μικρής ιδιωτικής εκκλησίας της Αγίας Μαρίνας που βρίσκεται μετά το Μονή Μαλεβιζιου προς Γωνιές, ιδιοκτησίας Σπυρίδων Γ. Μόκα και Ειρήνης Σ. Μόκα αφού όμως πρώτα πούμε πως την παραμονή και την ημέρα της γιορτής -16/7 19.00 μ.μ. και 17/7 07.30 π.μ.- θα ιερουργήσει εκεί ο πατήρ Εμμανουήλ Αστιρακάκης και θα είναι ανοικτή για όλο τον κόσμο.
Ας διαβάσουμε τώρα πως δημιουργήθηκε η συγκεκριμένη εκκλησία όπως την διηγείται ο κτήτορας
Ονομάζομαι Σπυρίδων Μόκας, γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ηράκλειο Κρήτης. Από το 1981 ζούσα και εργαζόμουν στην Ελληνική Πρεσβεία στην Βουδαπέστη.
Τον Φεβρουάριο του 1995 άρχισα να βλέπω πολύ συχνά στον ύπνο μου μια ψηλή γυναίκα με κατάλευκο φόρεμα που ανέμιζε ανάλαφρα. Στην θέση της κεφαλής της έβλεπα ένα έντονο φώς που δεν με άφηνε να δώ το πρόσωπό της. ΄Ομως η φωνή της μου έλεγε: « Είμαι η Αγία Μαρίνα, θέλω να μου κτίσεις μία μικρή εκκλησία εδώ στο κτήμα σας στη θέση Δεμέστιχα στην Μονή Μαλεβιζίου, για να βρίσκουν οι περαστικοί προστασία απο τη βροχή».
Μου υπέδειξε την ακριβή θέση και ζήτησε να κτισθεί μόνο από ορθοδόξους χριστιανούς τεχνίτες και όχι από αλλοθρήσκους. ΄Ολη δε τη δαπάνη της ανέγερσης θα την αναλάμβανα μόνος μου χωρίς την οικονομική βοήθεια κανενός.
Αυτό το όνειρο-όραμα επαναλήφθηκε αρκετές φορές μέχρι και τον Μάϊο του ίδιου χρόνου.
Επίσης, άλλη φορά είδα 2 μαρμάρινες επιγραφές με τα ονόματα αυτών που οφείλω την ύπαρξή μου και την ύπαρξη της οικογενείας μου, των αγαπημένων μου παππούδων, Στυλιανού Πλεύρη (Μπλεβρο-Στελιανού) που πέθανε το 1981 στη Μονή Μαλεβιζίου και του Κωνσταντίνου Μόκα, που πέθανε το 1993 στη Φούρκα Κονίτσης Ιωαννίνων.
To ίδιο καλοκαίρι του 1995, σ΄ ένα ταξίδι μου στην Ελλάδα, ευρισκόμενος στο πατρικό μου σπίτι στα Καμίνια Ηρακλείου Κρήτης μαζί με τους γονείς μου, αποφάσισα να τους αποκαλύψω τι μου είχε συμβεί όλο αυτό διάστημα που ήμουν μακρυά τους ζώντας μαζί με την οικογένειά μου – την σύζυγό μου Κλάρα και τα δύο μου παιδία Ειρήνη και Γιώργο – στην Βουδαπέστη.
΄Εντονα συγκινημένος τους εξήγησα με κάθε λεπτομέρεια τι μου ζητούσε η Αγία Μαρίνα. Με την σειρά τους και εκείνοι φανερά συγκινημένοι δείχνουν τον ενθουσιασμό τους και την προθυμία τους να βοηθήσουν στην ανέγερση της μικρής εκκλησίας που η Αγία ήρθε απρόσμενα στα ονειρά μου να βοηθήσει εμένα και την οικογένειά μου.
Αμέσως, την ίδια μέρα έδειξα το μέρος που μου υπέδειξε η Αγία Μαρίνα στον πατέρα μου ο οποίος σάν παλιός τεχνίτης, άρχισε να επιστρατεύει τις γνώσεις του για την ξεκίνημα του έργου. Μόνο μία αιωνόβια ελιά θα θυσιαζόταν και το έργο θα άρχιζε. Την επομένη μέρα, πήγα στα «ντερμιτζίδικα», πίσω από τον Άγιο Μηνά στο Ηράκλειο για να παραγγείλω την καμπάνα. Η κυρία στο κατάστημα των εκκλησιαστικών ειδών, όταν την ρώτησα για την αξία της, με παρέπεμψε στον Πειραιά, όπου θα μπορούσα να βρώ συμφέρουσα τιμή.
Πράγματι, μετά από τηλεφωνική μου επικοινωνία και μέσα σε διάστημα τριών ημερών, παρέλαβα από το λιμάνι Ηρακλείου,με το πλοίο ¨Ν . ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ¨, γεμάτος χαρά, την καμπάνα, που θα στόλιζε την εκκλησία της Άγίας Μαρίνας. Η παραλαβή της καμπάνας, σήμαινε και την αρχή για το κτίσιμο της εκκλησίας, που άρχισε το τέλος του έτους 1995 και περατώθηκε το τέλος του 1997.
Η χαρά μου ήταν μεγάλη γιατί εκτέλεσα την εντολή της Αγίας και το ψυχικό βάρος που είχα, έφυγε για πάντα. Στη θέση αναπαύθηκε η γαλήνη. Από τότε, δεν είδα ξανά αυτό το έντονο Φώς.
Τώρα κι’ εγώ με την σειρά μου, θέλω να ευχαριστήσω τον μακαριστό πατέρα μου και μητέρα μου, την Κερά Ειρήνη, γιά όλα όσα πρόσφεραν με την καθαριότητα και συντήρηση της εκκλησίας, καθώς και τις τακτικές θείες λειτουργίες που τελούνται στο ταπεινό εκκλησάκι προς δόξα Κυρίου.
Ευχαριστώ επίσης τον μακαριστό αδελφό μου Νίκο και την νύφη μου Μαρίνα Μόκα-Ασκιανάκη με τα παιδιά τους: Γεώργιο, Κωνσταντίνο, Δημήτριο, Εμμανουήλ καθώς επίσης όλους τους θείους, θείες, εξαδέλφια και φίλους, όπως και ο αγαπητός Βαγγέλης Κουβίδης από την Τύλισο και οφείλω πολλές θερμές ευχαριστίες και στη συζυγό μου Κλάρα και τα παιδία μου Ειρήνη και Γεώργιο για την υπομονή τους και όλους του τεχνίτες της περιοχής μας (Μονής, Τυλίσου, Ανωγείων, Καμαρίου και από τις Γωνιών) που εργάσθηκαν για την περάτωση αυτού του ταπεινού αλλά γεμάτη αγάπη έργου.
