Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Το θυμάστε;
Αν ταξιδέψουμε λίγο πίσω στο χρόνο, στις παλιές καλές εποχές της νιότης μας- γιατί η εποχή της νιότης είναι σίγουρα η πιο όμορφη σε μια ανθρώπινη ζωή- και αν ανασκελέψουμε τις μνήμες μας θα το θυμηθούμε σίγουρα γιατί η περιοχή αυτή ήταν σίγουρα η πιο προσφερόμενη για όνειρα… ξέρετε τώρα, σκασιαρχεία από το σχολείο για ανέμελους περιπάτους με φιλενάδες, αλλά και σκαστά φιλιά γεμάτα αιδώ στα πρώτα ερωτικά ραντεβού καθώς ανταλλάσσαμε όρκους για αγάπη και πίστη αιώνια… τα γνωστά σε κάθε εφηβεία.
Εξυπηρετούσε βλέπεις το μέρος με το το γαλάζιο της θάλασσας να αγκαλιάζει την αμμουδιά και τα γύρω βραχάκια στον Καράβολα να σχηματίζουν μια πανέμορφη κρυψώνα φυσικής ομορφιάς.
Οι αναμνήσεις λοιπόν καταφτάνουν ολοζώντανες η μια πίσω από την άλλη… γιατί εκτός από τις βόλτες στη γύρω περιοχή το Ξενία προσφέρονταν και για το Κυριακάτικο μπάνιο μας στην πισίνα… τότε βλέπεις ήταν κάτι το μπάνιο στη πισίνα, σου πρόσφερε μια αίσθηση ανωτερότητας, ντεμέκ ήσουν πιο in που θα έλεγαν σήμερα.
Δυστυχώς όμως ο χρόνος δεν σταματά ποτέ και για κανένα… κι όπως πήγε η εφηβεία, κι όπως πήγε η νιότη, πήγε και το Ξενία… κατεδαφίστηκαν δηλαδή και τη θέση του πήραν άλλα κι άλλα κτίρια καμιάς αισθητικής θα μπορούσα να πω.
Το σημερινό τοπίο άλλαξε, σε τίποτα δεν θυμίζει τα περασμένα, κι αναρωτιέμαι δηλαδή μήπως θα έπρεπε η παραλιακή να είχε κρατήσει έστω και ψήγματα από τις αλλοτινές ομορφιές της.
Σίγουρα πάντως οι εικόνες αυτές έχουν παραμείνει στο μυαλό μας σαν ένα χρυσό κομμάτι του παρελθόντος που υπήρχε, υπάρχει και θα εξακολουθεί να υπάρχει μέσα μας
Φωτο, Μ. Ναλετάκης
