Πλήθος κόσμου τίμησε με την παρουσία του την 80η επέτειο μνήμης των ηρωικών πεσόντων του Σάρχου και ο Πολιτιστικός σύλλογος εξέδωσε την παρακάτω ευχαριστήρια ανακοίνωση:
Ευχαριστούμε θερμά όλους όσους παραβρέθηκαν στην 80η επέτειο μνήμης των ηρωικών πεσόντων του Σάρχου, τιμώντας το χωριό μας ο καθένας ξεχωριστά με την παρουσία του, όπως επίσης και τους διοργανωτές, Δήμο Μαλεβιζίου και Κοινότητα Σάρχου, αλλά και την Ενορία Σάρχου, για τη συνεργασία.
Στέφανα κατέθεσαν:
Ο εκπρόσωπος του Δημάρχου Μαλεβιζίου, Αντιδήμαρχος Οικονομικών κ.Βαγγέλης Παρασύρης (ο οποίος απηύθυνε και χαιρετισμό), ο βουλευτής Ηρακλείου κ.Μάξιμος Σενετάκης, ο Αντιπεριφερειάρχης Ηρακλείου κ.Νίκος Συριγωνάκης, ο εκπρόσωπος του Ευρωβουλευτή Μανόλη Κεφαλογιάννη κ. Νίκος Χρονάκης, ο Διοικητής της ΣΕΑΠ κ.Κωνσταντίνος Σπανουδάκης, ο Πρόεδρος του Δ.Σ. Ανωγείων κ. Μιχάλης Δραμουντάνης, ο Πρόεδρος της Κοινότητας Σάρχου κ. Μιχάλης Γαλιωτζάκης, ο Πρόεδρος του Πολ. Συλλόγου Σάρχου κ. Γιάννης Κουκουλάκης, ο εκπρόσωπος των οικογενειών των θυμάτων κ. Μύρων Περβολαράκης, και η Πρόεδρος του ΔΣ του Πολ. Συλλόγου Κιθαρίδας κα. Μαρίνα Μακριδάκη. Τελετάρχης ήταν εκ του Δήμου Μαλεβιζίου ο κ. Φίλιππος Βαμβουκάκης.
Εδώ παραθέτουμε τον λόγο που εκφωνήθηκε από την κα. Ειρήνη Περβολαράκη:
"Αγαπητοί εκπρόσωποι της Εκκλησίας και της Πολιτείας,
Αγαπητές κυρίες και κύριοι,
Πριν από 25 χρόνια περίπου από το ίδιο αυτό βήμα, είχα εκφράσει κλείνοντας την εξής προτροπή: «Ας μην κρατήσουμε μουσειακά στη μνήμη τις μορφές τους. Ας αναλογιζόμαστε ορθά το παρελθόν, για να αντιλαμβανόμαστε ορθότερα το παρόν και να οραματιζόμαστε καλύτερα το μέλλον.»
Φέτος ζήτησα να έχω τον λόγο για να τονίσω-λίγο πιο αναλυτικά-αυτήν την ίδια προτροπή.
Πριν μπω στο θέμα αυτό όμως θα αναφερθώ στα ιστορικά γεγονότα με τον ποιητικό τρόπο του Μύρωνα Περβολαράκη τον οποίο και ευχαριστώ.
[Είκοσι εσκοτώσανε απ’ όξω Θιο στο Σάρχο
Με μια ριπή θερίζου τζι και πέφτει ο γης τ΄αλλού απάνω.
Ντελόγο τσι μαζώνουνε τσ’ υόλοιπους και φεύγουν
Απ’ τον Κρουσώνα τσι περνούν, στην Τύλισσο ξεπέφτουν
Κεινά που τσι λαλούσανε σκοπό ΄χανε τ’ Ανώγεια
Να τα λεηλατήσουνε κι ύστερα να τα κάψουν.
Κι αφού τα κάμαν τουτανά στα Σείσαρχα τσι πηαίνουν
Στο δέτη τσι σιμώνουνε κι αρχίζουν οι γεδικοί μας
Μπάλες να τοσε ρίχνουνε και πέφταν στο ρυγιάκι.
Οι σκάρες επετούσανε, ντελόγο από πάνω και περιμέναν να φύγουνε οι μαύροι οι φονιάδες, να κατεβούν να πέσουνε απάνω στα κορμιά ντος, κάθε λογής αρπακτικά, τσι σάρκες να ξεσκίσουν, πώς κείτονταν εκειά νεκροί σημάδι να μη ‘φήσουν.
Τα σχέδια των αρπακτικών τα χάλασε η φύση, ντελόγο εσυννέφιασε , ήρχιξε καταιγίδα, λάσπη απ’ τα καματερά ήφερε το ρυγιάκι, κι εσκέπασε τσι ξομπλιαστά, για να τσι προστατέψει.
Τότε γίνεται μιαν αστραπή και ήλαμψε ο κόσμος.
Κι ακολουθεί μια βροντή και σείστηκε το σύμπαν.
Ετότεσας ανοίξανε του κάτω κόσμου οι πόρτες
Μέσα για να περάσουνε οι Αητοί του Σάρχου.
Στο Σάρχο και στα Σείσαρχα πέσαν 35
Και γράψαν με το αίμα τος τη λέξη λευτεριά.
ΥΓ. Από τον Νίκο Καζαντζάκη
Απ’ αγαπά τη λευτεριά και θέλει να την έχει
Ο φόβος από πού ‘ρχεται, δεν πρέπει να κατέχει. ]
«Η ιστορία διδάσκει, αλλά δεν έχει κανέναν μαθητή» είχε πει ο Ιταλός σοσιαλιστής, Αντόνιο Γκράμσι. Και τελικά η ιστορία διδάσκει ότι κανένας δεν διδάσκεται από την ιστορία. Όποιος όμως δεν διδάσκεται από την ιστορία, είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει, σαν κακός, μετεξεταστέος μαθητής.
Κι από την άλλη, η ιστορία γράφεται λένε, αλλά και διδάσκεται,από τους νικητές και άρα υποκειμενικά.
Νομίζω όμως ότι όλοι θα συμφωνήσουμε στα λίγα, παρακάτω σημεία:
«Δια την των χρημάτων κτήσιν, πάντες οι πόλεμοι γίνονται», όπως έγραψε ο Πλάτωνας.
Ο επιθετικός πόλεμος γίνεται για τα χρήματα, όμως πληρώνεται με αίμα, και άρα δεν αξίζει.
Ο κατακτητής ύστερα βρίσκει συμμάχους στην κατακτημένη χώρα από τους πιο οικονομικά αναγκεμένους (ορισμένους μόνο από αυτούς), αλλά και τους πλεονέκτες, που θέλουν να κερδοσκοπήσουν σε βάρος του συνόλου.
Αν οι οικονομικές παράμετροι γίνονται τόσο εμφανείς στον πόλεμο, μπορούμε να τις διακρίνουμε και εν καιρώ ειρήνης; Και τι μπορούμε να σκεφτούμε να κάνουμε οι ίδιοι για την ένδεια ή την πλεονεξία; Τη δική μας ή των άλλων; Ας σκεφτούμε, μια που έχουν τέτοιες προεκτάσεις.
Από την άλλη πόλεμος σημαίνει διαχωρισμός. Καλοί-κακοί. Εμείς-οι άλλοι. Και είναι το άκρον άωτον της χωριστικότητας. Πόση όμως χωριστικότητα παρεισφρέει και στην ειρήνη; Πόση ανίερη χαρά παίρνει κανείς κατηγορώντας ;
«Κίνητρο της επίκρισης είναι η αυτοδικαίωση» γράφει ο ψυχολόγος Γρηγόρης Βασιλειάδης στο βιβλίο του «Για μια ζωή με νόημα»
Όπως όμως λέει ο Επίκτητος: « Με σκοτάδι δεν μπορείς να διώξεις το σκοτάδι. Μόνο με το φως μπορείς να το κάνεις. Με μίσος δεν μπορείς να διώξεις το μίσος, μόνο με την αγάπη μπορείς να το κάνεις.»
Ή αλλιώς από τα μαθηματικά, αν προσθέσουμε – (πλην) στο – (πλην), θα έχουμε ως αποτέλεσμα τι; Ακόμα μεγαλύτερο – (πλην).
Ας μην είμαστε λοιπόν καν αντιπολεμικοί. Ας είμαστε φιλειρηνικοί. Μπορούμε να είμαστε φιλειρηνικοί στην καθημερινότητά μας;
Στην αρχή δεν θα μπορούμε. Θα ανταγωνιζόμαστε αυτούς που μας ανταγωνίζονται. Σιγά-σιγά όμως θα κουραστούμε να πληρώνουμε το ψυχικό τίμημα και θα προτιμήσουμε να εστιάζουμε στον κοινό θετικό στόχο, διώχνοντας τα παράσιτα από τη σκέψη μας . Κι έτσι θα φύγουν κι από τη ζωή μας.
Νέος είναι στην ψυχή-κι η ψυχή ορίζει και το σώμα- όποιος μπορεί να αλλάζει. Αλλιώς παραμένει άκαμπτος σαν νεκρός.
Και οι νεκροί μας, αυτοί που ήρθαμε σήμερα ευλαβικά να τιμήσουμε 80 χρόνια μετά την εκτέλεσή τους εδώ, αυτή την τιμή θεωρώ περιμένουν ακόμα.
Οι ζωντανοί Σαρχιανοί να μαθαίνουμε να αλλάζουμε, να γινόμαστε σοφότεροι, πιο αλληλέγγυοι και πιο ενωμένοι από το χθες.
Ίσως έτσι απαλυνθεί λίγο και η δική τους πληγή.
Η ζωή πρέπει να προχωρά με ενωμένα τα χέρια των ανθρώπων. Κι εμείς στις μικρές κοινότητες, ξέρουμε ακόμα τι σημαίνει η αξία αυτή που λέγεται «κοινότητα» και τη βιώνουμε στο καθημερινό μαζί.
Όπως εκφράζουμε τιμή στους νεκρούς, ας την εκφράζουμε και στους ζωντανούς. Και τότε θα είμαστε μια κοινωνία πραγματικής ειρήνης.
Αλήθεια, αν είμαστε χωρισμένοι στην ειρήνη, πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε ότι θα φυλάξουμε ο ένας τα νώτα του άλλου στον πόλεμο;
Τον Αύγουστο του ’44, μάνες έθαψαν παιδιά και μικρά παιδιά τους πατεράδες και τους αδερφούς τους. Στο σώμα του Σάρχου χαίνει λοιπόν μια διαχρονική πληγή.
Θέλουμε να είμαστε ένα μαρτυρικό χωριό που μυρίζει θάνατο ή που μοσχοβολά ζωή αναγεννημένη από τις στάχτες;
Και με αυτούς τους προβληματισμούς σας αφήνω.
(Προς τους πεσόντες:)
Τιμούμε την άξια ζωή σας.
Ας είναι τιμημένη η θυσία σας.
Κι ας μένει η μνήμη σας αιωνία.
Σας ευχαριστούμε. "
Σάρχος, 11 Αυγούστου 2024