Η λογική ήταν και είναι αυτή του …"τίποτα δεν πάει χαμένο"
Με αυτή τη σκέψη οι γυναίκες τα παλιότερα χρόνια μεταποιούσαν τα παλιά ρούχα και με την τεχνική της… κουρελούς.
Όλο το χειμώνα θυμάμαι τη μητέρα μου(περίφημη υφάντρα στα νιάτα της) να κόβει κουρέλια.Με υπομονή και επιμέλεια (αφού έραβε κιόλας τα κομμένα κομμάτια ώστε να περνάει τα κουρέλια στη σαΐτα και να φεύγει ευκολότερα η δουλειά)σκυμμένη,προσπαθούσε να κόψει τις λουρίδες ισοπαχείς(1 εκατοστό περίπου) και να συνδυάσει τα χρώματα όσο καλύτερα μπορούσε…
Και κάθε καλοκαίρι στο χωριό της, παρέα με τις αδελφές της (θείες μου) και τη γιαγιά μου, ύφαιναν,όχι μόνο κουρελούδες αλλά και χαλιά και κουρτίνες και γενικά όλα τα "στρωσίδια" του σπιτιού και των σπιτιών των παιδιών τους(η προίκα ήταν απαραίτητη συνοδεία των παιδιών κάθε καλής νοικοκυράς).Έτσι έμαθα κι εγώ…Ό,τι ρούχα περισσεύουν και δεν μπορούν να φορεθούν από εμάς ή από άλλους- και κυρίως τα βαμβακερά, αλλά όχι μόνο-τα κόβω κουρέλια το χειμώνα…
…τα μετατρέπω σε κουβάρια πολλά ,με διάφορα χρώματα…
και το καλοκαίρι που έχω πρόσβαση στον αργαλειό μου( τον έχω στήσει σε ένα παλιό σπίτι του κτήματος που, δυστυχώς, δεν έχει θέρμανση)τα φτιάχνω κουρελούδες…
Και δεν εννοώ μόνο εκείνες τις ριγέ κουρελούδες που έχουμε σαν εικόνα στο νου μας…Αυτές ήταν ο πιο απλός τρόπος να βγει γρήγορα η δουλειά και είχαν την κύρια χρήση τους πρακτική(να ζεστάνει τα κρύα-εξαιτίας της έλλειψης κεντρικής θέρμανσης- σπίτια της εποχής).Τις έφτιαχναν πολύ μεγάλες,τις τύλιγαν σε ρολά και έκοβαν όσο χρειάζονταν κάθε φορά…
Όμως το κουρέλι είναι κι αυτό κάτι σαν νήμα και μπορεί να σε ταξιδέψει σε θάλασσες ήρεμες,γεμάτες μικρά καραβάκια …
…σε λιβάδια ανοιξιάτικα με λουλουδάκια και σπιτάκια παραμυθένια…
… σε χώρες εξωτικές(ειδική παραγγελία της κόρης μου που είδε αυτά τα ελεφαντάκια σε πλεκτά με το βελονάκι κουρτινάκια και της άρεσαν πολύ)…
