«Τον πατέρα μου, Μιχάλη Ζωγραφάκη, δεν τον γνώρισαν στην αρχή, αλλά βρήκανε μέσα στο μπουφάν ένα χαρτί τυλιγμένο μ΄ ένα λαστιχάκι και μέσα εκεί έγραφε:
“Την πολυαγαπημένη μου
δεν θα τη λησμονήσω,
εκτός στα ξένα να ταφώ,
τα μάτια μου να κλείσω”,
Σημειωτέον ότι με τη μητέρα μου είχαν ζήσει μαζί μόλις 6 μήνες…».
Τα παραπάνω λόγια, από παλιότερη εκδήλωση μνήμης στο Ζαρό, ανήκουν στον αξέχαστο Ζαριανό Γιάννη Ζωγραφάκη (1940-2019) ιδρυτή των ομώνυμων Κατασκηνώσεων της Κρήτης, που δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα του Μιχάλη, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή στα Αλβανικά βουνά το 1940.
Όπως έχει γράψει ο Γιώργος Ζωγραφάκης στο βιβλίο του «Ένα παιδί μεγαλώνει στο Ζαρό- στα χρόνια της Κατοχής κι αμέσως μετά», «Ο μεγάλος μου αδερφός ο Μιχάλης -από την πρώτη γυναίκα του πατέρα μου, που τόσο αυτή, όσο και τα τρία παιδιά που απόχτησαν χάθηκαν- το καμάρι του σπιτιού, αριστοκράτης για τα μέτρα του χωριού, έφυγε για τον πόλεμο έξι μήνες μετά το γάμο του, και δε γύρισε ποτέ. Έμεινε εκεί σε μια κορφή, στο Κιούκιαρι της Αλβανίας, στις 30 του Γενάρη του 1940, χτυπημένος από ιταλική οβίδα, χωρίς να γνωρίσει μάλιστα το μοναχογιό του, που είχε γεννηθεί ενάμιση μήνα πριν.
Θρήνος σε όλους, πένθος βαρύ και μαύρο. Βάφηκαν πολλά μαύρα ρούχα και χύθηκαν ποτάμια τα δάκρια, γι αυτό το πένθος. Κι εκτός απ’ αυτό το πένθος, η μάνα μου είχε κι άλλον πόνο:
Στον πόλεμο έμεινε και ο μοναχογιός της οικογένειάς της, ίδια σχεδόν περίπτωση, νιόπαντρος με ένα μωρό, που μεγάλωσε κι έγινε δάσκαλος, για να πεθάνει δυστυχώς πολύ νέος κι αυτός.
Διαβάστε τη συνέχεια στο Δια-SOS-τε τη Μεσαρά