Είναι γνωστό πως στην Κρήτη τα συναισθήματα μας, της χαράς, της λύπης, του θανάτου, ακόμα και αυτό του μίσους, βγαίνουν όλα με την ποιητική ιδιομορφία της μαντινάδας που, από ότι λένε τουλάχιστον οι ειδικοί, δεν διαθέτουν σε κανένα μέρος της Ελλάδας, πόσο μάλλον του κόσμου
Η μαντινάδα λοιπόν είναι μέρος της ζωής μας, και κατά κάποιο τρόπο την έχουμε συνηθίσει, όχι όμως όταν πρόκειται για θέματα σαν αυτό που γράφτηκαν οι παρακάτω μαντινάδες.
Γιατί ο θάνατος, και δη ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου όπως του Λευτέρη-Άκη – Πρωτογεράκη, είναι θέματα που δεν συνηθίζονται όσο κι αν κάποιος λέει πως ειναι εξοικειωμένος με το ανθρώπινο τέλος.
Η οδύνη αυτή διακρίνεται πεντακάθαρα στις παρακάτω μαντινάδες που γράφτηκαν από την Κατερίνα Αεράκη, η οποία τυγχάνει και θεία του αδικοχαμένου:
"Σύρε ψυχή μου μια φωνή…στον Άδη να σε 'κούσουν…
Έρχεται νιος και μερακλής..από τα πάνω μέρη…"
Κι έχει μπροστά ντου ξενιθιά..για ν'αποχαιρετήσει..
Τση αδερφής του βάλετε..κορδέλα στα μαλλιά τζη..
Να τη γνωρίσει σα θα μπει..στου Άδη τα παλάτια…
Να τηνε πάρει αγκαλιά..να τηνε κανακίσει..
Και τα σγουρά τζη τα μαλλιά..να κάμει μαξελαρι…
Απόψε μη μιλήσετε…κι αύριο μέρα είναι..
Αφήστε τσι να καμουνε..των αδερφών το πάσο..
Κι αύριο να του δείξετε..το Κώστα που κοιτάσει..
Που ήτανε ο καλύτερος..απ'ολους μας κι εχάθη..
Και του σογιού τσι υπόλοιπους…που ο χάρος έχει πάρει…
Κι απίς θα βρεις τα ζάλα σου…εκιά στσι μαύρους τόπους..
Χαιρέτα μου ότι αγαπώ..και μουχει λείψει τόσο.. Χαιρέτα μου τη μάνα μου…
Καλοστραθιά σου Άκη μας…
Νωρίς μας την έκανες..πολύ νωρίς…