Αυτό που μου προκαλεί εντύπωση δεν είναι η διαμαρτυρία της Ιρανής φοιτήτριας ούτε καν η βίαιη σύλληψή της, αν και η σκέψη ότι ίσως να μη την ξαναδούμε είναι ανατριχιαστική.
Αυτό που μου προκαλεί ιδιαίτερο αποτροπ8ασμό, είναι η στάση των πολιτών στη Δύση, Ευρωπαίων και Αμερικανών.
Βλέπω την απεικόνισή της σε πολλά σκίτσα, να συνοδεύεται από μορφές άλλων γυναικών του Ιράν, με βλέμματα κακίας και μίσους προς την φοιτήτρια. Αναρωτιέμαι: έτσι δείχνουμε αλληλεγγύη; Είναι δυνατόν να υποστηρίζουμε τον αγώνα των γυναικών για ελευθερία, προβάλλοντάς τες ως άτομα γεμάτα μίσος και κακία, ακόμη και σε στιγμές θάρρους και αλληλεγγύης;
Και όλα αυτά, τη στιγμή που πολλοί Δυτικοί αγνοούν ή αρνούνται να καταλάβουν τη συμβολή των χωρών τους στη γένεση αυτής της πραγματικότητας στο Ιράν. Το Ιράν κάποτε ήταν πολύ διαφορετικό. Μέχρι την Ισλαμική Επανάσταση του 1979, η χώρα είχε κάνει βήματα προς έναν εκσυγχρονισμό, υπό την κυριαρχία του Σάχη.
Η δυτικοποιημένη του ατμόσφαιρα, με τις γυναίκες να κυκλοφορούν χωρίς χιτζάμπ και να συμμετέχουν σε κοινωνικές και οικονομικές δραστηριότητες, έδινε την εντύπωση μιας χώρας που προσέγγιζε, τουλάχιστον εξωτερικά, τα πρότυπα των δυτικών κοινωνιών. Ωστόσο, αυτή η πορεία βασιζόταν σε ένα αυταρχικό καθεστώς, με την υποστήριξη και τη βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων δυτικών δυνάμεων, που είχαν βλέψεις στις πετρελαϊκές πηγές της χώρας.
Η δυτική επέμβαση όμως δεν ήταν τόσο ευεργετική όσο μπορεί να φαντάζεται κανείς. Οι απογοητευμένοι Ιρανοί πολίτες, αγανακτισμένοι από τη διαφθορά, την ανισότητα και την εξάρτηση του Σάχη από τη Δύση, ανέτρεψαν το καθεστώς του, υποστηρίζοντας την επανάσταση που έφερε στην εξουσία τον Αγιατολάχ Χομεϊνί.
Από το 1979 και μετά, το Ιράν αναδιαμορφώθηκε σε ένα θεοκρατικό κράτος με αυστηρή εφαρμογή της ισλαμικής Σαρία. Η ίδια η Δύση, προτάσσοντας οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα, είχε συμβάλει στην ενίσχυση του θρησκευτικού ρεύματος που σήμερα καταπιέζει τους Ιρανούς.
Αν θέλουμε πραγματικά να συμπαρασταθούμε στις γυναίκες του Ιράν, η βοήθεια δεν πρέπει να έρθει μέσα από στερεοτυπικές αναπαραστάσεις και καταδίκες, αλλά από την κατανόηση των ιστορικών γεγονότων και της πολυπλοκότητας της κατάστασης, καθώς και από την πίεση προς τις κυβερνήσεις μας να υιοθετήσουν μια διαφορετική προσέγγιση.
Κωνσταντίνος Σύρμος, Λογοτέχνης, Κοινωνικοπολιτικός Αρθρογράφος
