Οι μαθητές του Δήμου μαλεβιζίου παίρνουν το λόγο- Συνδέοντας το φοιτητικό κίνημα και τα γεγονότα του Πολυτεχνείου μιλούν για τα όνειρα- τους φόβους-το δικό τους αγώνα
Μισός αιώνας και κάτι από τη μεγάλη αντίσταση της νεολαίας του 1973 και θέλοντας να συνδέσουμε το χθες με το σήμερα , καλέσαμε νέους ανθρώπους , μαθητές Λυκείου, που με δύναμη και τόλμη μας μιλούν για τον ηρωισμό των νέων του 1973 , την περηφάνια που νιώθουν για τις διαχρονικές ιδέες του Πολυτεχνείου, ενώ τονίζουν , ότι οι αγώνες είναι μια ζωντανή μνήμη για τη νεολαία σήμερα.
Ο μαθητής του ΓΕΛ Κρουσώνα Μανόλης Φασουλάκης ζωντανεύει το Χρονικό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ενώ μας βοηθά να συνδέσουμε το χθες με το σήμερα και την απόκριση στη νέα γενιά των ιδεών του Πολυτεχνείου.
Ο Μανόλης με τη φωνή του μας φέρνει κοντά την ιστορική πορεία του φοιτητικού κινήματος που οδήγησε στην επέτειο της αιματηρή εξέγερσης το Νοέμβριο του 73 και την εφόρμηση του τανκ στο άσυλο της Δημοκρατίας, το χώρο της πνευματικής ζωής της νεολαίας. Για τον Μανόλη το Πολυτεχνείο το φοιτητικό κίνημα ως μαζικός αγώνας του πνευματικού κόσμου και των Ελλήνων που ήθελαν να παραμείνουν ελεύθεροι, δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει στην αναμενόμενη εξέγερση.
«Οι αγώνες είναι μια ζωντανή μνήμη για εμάς τους νέους που νιώθουμε μόνο περηφάνια για το τεράστιο ΟΧΙ στο φασισμό».
Έμπρακτη αξία για το Μανόλη Φασουλάκη το Πολυτεχνείο, διδάσκει ενότητα συμφιλίωση ανιδιοτέλεια και προσφορά. «Όσο υπάρχει καταπίεση και αδικία το Πολυτεχνείο θα αποτελεί ένα σύμβολο δυνατό και ακμαίο».
Όμως για τα κυρίαρχα γεγονότα στην πολιτική σκακιέρα, ο Μανόλης εκφράζει τη γενιά του , χωρίς περιστροφές.
« Οι νέοι αγχώνονται και νιώθουν ότι αυτή τη στιγμή δεν είναι στο χέρι τους να σταματήσουν τους πολέμους που μαίνονται, ενώ νιώθουν φόβο για το μέλλον και αγωνιούν για τα χειρότερα.»
Ο Μανόλης Φασουλάκης σκέφτεται τις σπουδές του μετά το Λύκειο και έχει όνειρα και υψηλά ιδανικά.
Όμως και το ΓΕΛ Γαζίου, εκπροσωπήθηκε με δυο μαθήτριες , την Έλενα Πιτσικάκη της Β Λυκείου και την Ιουλία Σαμωνάκη της Γ Λυκείου, οι οποίες μιλούν για το Πολυτεχνείο ενώ μεταφέρουν τη φωνή των νέων του τόπου μας, στις διεκδικήσεις τους, σήμερα.
Οι δύο μαθήτριες , με δυναμισμό και τόλμη, έχοντας πολύπλευρες γνώσεις και αναζητήσεις συνδέουν και αυτές, το χθες των αγώνων της γενιάς που δεν έσκυψε το κεφάλι στο φασισμό με το σήμερα και τα γεγονότα που απασχολούν τους νέους ανθρώπους στους οποίους οφείλουμε να δώσουμε χώρο και λόγο ώστε να εκφραστούν.
Αρχικά αναζητώντας τη σύνδεση ανάμεσα στις γενιές ρωτήσαμε τις δύο κοπέλες, «Τι είναι το Πολυτεχνείο για εσάς , που οι γονείς σας ήταν πολύ μικρά παιδιά ή και αγέννητοι ακόμα;»
Η Ιουλία πιστεύει ότι πρέπει να γνωρίζουμε ποια ήταν η προηγούμενη κατάσταση που ώθησε τους νέους στο να αγωνιστούν κατά της Χούντας. Μια περίοδος δεινή, που η Δημοκρατία σαν έννοια δεν υπήρχε στη χώρα μας. όπως μας αναφέρει, έχουν ακούσει από δεύτερο χέρι τι συνέβαινε τότε, κυρίως από τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους, για το πραξικόπημα, τα βασανιστήρια , τις καταδώσεις και όλα όσα ταλάνιζαν τη χώρα μας.
Η Έλενα έμαθε γα το Πολυτεχνείο από τους παππούδες της που πρόλαβαν τη γενιά της Χούντας αν και στην Κρήτη τα γεγονότα έφταναν χωρίς το δυνατό παλμό της Αθήνας. Κι εκείνη νιώθει ευγνώμον που ακούει στο σχολείο της για το Πολυτεχνείο, και θέλει οι νέοι να βρουν τη σημαντική τους θέση. «Είμαστε νέοι και θέλουμε να δείξουμε την αξία μας».
Τα παιδιά είτε ψηφίζουν, είτε ετοιμάζονται για αυτό. Όμως είναι η νέα γενιά ενημερωμένη για την πολιτική και ζητήματα που την αφορούν;
Είμαστε σε αμηχανία μας λέει η Ιουλία και ενώ νιώθει ότι η νέα γενιά θα κληθεί την επόμενη μέρα να σηκώσει το βάρος των αποφάσεων. Παραδέχεται ότι θα πρέπει να υπάρχει περισσότερη ενημέρωση, ιδιαίτερα για γεγονότα της νεότερης ιστορίας.
«Ο πόλεμος είναι η λύση ; Δεν μας περνούν το μήνυμα ότι ο πόλεμος είναι κακός, αλλά περισσότερο μαθαίνουμε για τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα των χωρών», επισημαίνει η Έλενα. Ενώ νιώθει ότι η τωρινή είναι μια άτυχη γενιά.
«Είμαστε μια άτυχη γενιά γιατί εμείς προλάβαμε πολέμους. Η δική μου η γενιά έχει ζήσει έξω από το σπίτι μας πολλούς πολέμους, αλλά δεν είναι η γενιά μας πλήρως συνειδητοποιημένη για όλα αυτά που συμβαίνουν».
Σε μια χώρα που για πολλές ιστορικές περιόδους η Ελλάδα πάλευε για την ελευθερία της, σε αυτή τη ρωγμή του χρόνου, η στρατοκρατική δικτατορία παίρνει τον έλεγχο.
Η Ιουλία μας θυμίζει πόσο επίκαιρο είναι το σύνθημα, Ψωμί –Παιδεία-Έλευθερία. Να έχουμε ισχυρή την αξία της ανιδιοτέλειας, να κατανοούμε την αίσθηση του δικαίου. Αξίζει όπως μας λέει , να μαχόμαστε για την ελευθερία, της ύπαρξης, του πνεύματος.
Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά, επισημαίνει η Έλενα , όμως και οι νέοι έχουν λόγους να αγωνιστούν για το δικό τους μέλλον καθώς φαινομενικά υπάρχει Δημοκρατία, αλλά ακόμα δεν έχουμε κατακτήσει καθολικά την έννοια αυτή.
Για την Ιουλία, οι νέοι εκείνης της εποχής μας δίνουν έμπνευση και κίνητρο να συνεχίσουμε. «Και τώρα είναι μια πολύ δύσκολη περίοδος και όπως τότε, η ειρηνική αλλά μαχητική συνάμα διαμαρτυρία των φοιτητών, θα πρέπει να γίνεται και σήμερα».
Για την Έλενα, η ιστορία της Ελλάδος είναι το έναυσμά μας για να συνεχίσουμε τις διεκδικήσεις μας. Με προσωπική και συλλογική πάλη θα πρέπει να ζούμε και να συνεχίζουμε τον αγώνα μας.
«Πρέπει να συνεχίζουμε έναν αγώνα και να σηκωνόμαστε όσες φορές και αν χρειαστεί. Οι αρχές που μας έχουν διδάξει οι γονείς μας είναι ζωντανές.»
Όμως ακόμα και για την κρίση των αξιών μας μίλησαν οι νέοι μας.
Η Ιουλία πιστεύει ότι «Αν δεν έχουμε εσωτερικεύσει κάποιες αξίες , ίσως η απογοητευτική πραγματικότητα που βιώνουμε ως νέοι να παίζει ρόλο σε αυτό.
Δικαιοσύνη, Ισότητα, Ελευθερία ύπαρξης λόγου θα πρέπει να κυριαρχούν ειδικά στους νέους. «Όσο υπάρχουν νέοι , υπάρχει και ελπίδα. »
Η Έλενα σκοπεύει στη Νομική και βάζει την οικογένεια ως τη μεγαλύτερη αξία υποστήριξης για τους νέους μας. Βάζει φάρο στη ζωή της την οικογένεια και παλεύει για τους στόχους της. Η Ιουλία στοχεύει στο διπλωματικό σώμα κάποια στιγμή, μέσα από τις σπουδές της και ονειρεύεται να μπορεί να βοηθήσει στη βελτίωση των θεμάτων που απασχολούν τον κόσμο. Ζει διαβάζει και δίνει το δικό της αγώνα με πυξίδα της , τα ιδανικά της για πώς θα ήθελε να είναι ο κόσμος μετά από χρόνια.
Ο Μανόλης, η Έλενα , η Ιουλία, και όλοι οι νέοι μας που θέλουν ένα κόσμο καλύτερο, είναι οι ελπίδες μας και το παρήγορο είναι ότι η γενιά του Πολυτεχνείου, εξακολουθεί να φωτίζει το δρόμο τους. Οπότε η εκπαίδευση έχει τεράστιο και πολυσύνθετο ρόλο στα βήματά τους.
Προσέξτε τις απόψεις τους . Θα καταλάβετε γιατί πρέπει να ακούμε, τους νέους.