Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Τέτοιες γιορτινές μέρες που οι μνήμες γίνονται πιο έντονες- σε σημείο που καμιά φορά να κόβουν σαν μαχαίρι…
Τέτοιες μέρες γυρνάς πάντα στην παιδική σου ηλικία, στο σημείο μηδέν της ύπαρξης σου, που είναι και το μόνο που μπορεί να σου προσφέρει θαλπωρή…
Ήταν η πρώτη μέρα του νέου έτους, μια πρωτοχρονιά που αγκαλιάζονταν από την ηρεμία της άλλης εποχής. Η πλατεία στολισμένη με λαμπάκια και φωτεινά στεφάνια, αλλά η γιορτινή ατμόσφαιρα δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τις σύγχρονες γιορτές. Ήταν μια εποχή όπου η απλότητα επικρατούσε και η χαρά προέρχονταν από τις βαθιές και αυθεντικές στιγμές που μοιραζόταν ο καθένας.
Οι άνθρωποι της πόλης είχαν ήδη αρχίσει να συγκεντρώνονται στην πλατεία από νωρίς το απόγευμα κουβαλώντας μαζί τους ο καθένας τη ζεστασιά του εσωτερικού του κόσμου,
Ο ήχος της μουσικής ήταν διαφορετικός. Δεν υπήρχαν δυνατά ηχεία που θα κυριαρχούσαν τον χώρο. Αντ' αυτού, μικρά ραδιόφωνα έπαιζαν απαλά χαρούμενες μελωδίες, ενώ οι φωνές των ανθρώπων συνδέονταν με τη μελωδία, δημιουργώντας ένα μοναδικό σύνολο συναισθημάτων και ηχητικών εικόνων.
Καθώς η ώρα πλησίαζε στα μεσάνυχτα, η ανυπομονησία αναπτερωμένη από τον ενθουσιασμό έφερνε χαμόγελα στα πρόσωπα όλων. Οι καρδιές έτρεμαν από την ανυπομονησία για την αλλαγή του έτους.
Τα παιδιά χαιρετούσαν το νέο έτος με χαρούμενα φωνητικά, ενώ οι ενήλικες συγκινούνταν με τη σκέψη της ελπίδας που φέρνει κάθε νέα αρχή. Ήταν μια στιγμή γεμάτη αγάπη και ενότητα, μια στιγμή που θα αποτελούσε αναμφισβήτητα μνήμη για πολλούς.
Υ.Γ. Και καθώς η ζωή συνεχίζει τη πορεία της, μοιράζομαι με το χαρτί τη ζεστασιά που μου χάρισαν τούτες οι σκέψεις και οι εικόνες μιας άλλης εποχής.