Ο χώρος του πετρόχτιστου παλιού ελαιοτριβείου (όπως μαρτυρά η τεράστια μυλόπετρα σε πρώτο πλάνο και η πρέσσα που μόλις διακρίνεται δεξιά στο βάθος) με τη χαρακτηριστική καμάρα, με το πέρασμα του χρόνου ερειπώθηκε και μετατράπηκε σε στάβλο.
Τη μεγάλη μυλόπετρα σύνθλιψης του ελαιόκαρπου κινούσε κυκλικά μουλάρι, καθοδηγούμενο από ένα εργάτη.
Ο ελαιόκαρπος, στη συνέχεια, έμπαινε σε σάκκους ("τουβράδες") που τοποθετούνταν στο πιεστήριο, όπου συμπιέζονταν και το λάδι έρρεε σε δεξαμενή.
Το συμπαθέστατο, πάντως, τετράποδο της φωτογραφίας που απαθανάτισε ο φωτογραφικός φακός του «Διαsosτε» κάπου στον κρητικό νότο, θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς -έτσι για να πούμε και την αμπελοφιλοσοφία μας- ότι αποτελεί, εν μέσω ερειπίων, σύμβολο… γαϊδουρινής υπομονής ενός λαού που παθαίνει (αλλά δεν μαθαίνει), υπομένει και προσμένει…