Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Είναι μια ιστορία που άκουγα συχνά από τη Μαλεβιζιώτισσα μητέρα μου κατά την παιδική μου ηλικία.
Αυτή η αφήγηση έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου μαζί με την έντονη επιθυμία να την αποτυπώσω γραπτά και να την μοιραστώ με τους άλλους.
Στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής λοιπόν, στο χωριό Δαφνές , γιατί εκεί συνέβησαν τα παρακάτω που θα διηγηθώ- σε μια εποχή που τα παιδιά χτυπιόνταν ανελέητα απο την μπότα του κατακτητή όταν βλέποντας ένα αεροπλάνο να πετά τραγουδούσαν μέσα στην αθωότητά τους "αν είσαι το γερμανικό να σπάσει η μηχανή σου κι αν είσαι το εγγλέζικο η Παναγιά μαζί σου"… σ' αυτή τη μαύρη περίοδο που λέτε σε όλα τα σπίτια του χωριού- όπως και στην υπόλοιπη Κρήτη εξάλλου, όπως και σε ολάκερη την Ελλάδα- η σημαία του Τρίτου Ραιχ μετά από υποχρεωτική διαταγή κυμάτιζε έξω από όλα τα σπίτια… έξω απο όλα τα σπίτι πλην ενός "αλαφρού".
Βλέπετε, μέσα στην άγνοια της εποχής, το θάρρος και την τόλμη έτσι την χαρακτήριζαν τότε οι άνθρωποι… και ο καημένος ο Κοκολιάς, ή στρατηγός είχε φαίνεται περίσσιο απόθεμα και απο τόλμη και απο θάρρος ώστε να μπορεί προσποιούμενος τον αγαθό να γίνει ο μοναδικός που κατάφερε να έχει την ελληνική σημαία να κυματίζει έξω απο το σπίτι του καθώς επίσης και να διατηρεί ένα μουσείο με πολεμικά όπλα και να βάζει τον κάθε εισερχόμενο μέσα του να υπογράφει- τι υπέγραφε τώρα δεν μπορώ να γνωρίζω καθότι η μητέρα μου που όπως είπα μου διηγήθηκε το περιστατικό ήταν μόλις 8-9 χρονών τότε και φυσικά κανείς δεν την προσκάλεσε να υπογράψει.
Και να ήταν μόνο αυτά… ο Κοκολιάς μέσα στην προσποιούμενη τρέλα του κατάφερε, υποτίθεται χάρην αστειότητάς πάντα, να ζεψει… ναι, ναι, όπως το ακούτε, να ζέψει τον Διοικητή των Δαφνών σε ένα κάρο, και ο Γερμανός οδήγησε ζεμένος το κάρο ίσαμε το Βενεράτο και το επέστρεψε πίσω με τον ίδιο να κάθεται πάνω και να τραβά τα γκέμια .
Το γιατί τώρα τον αποκαλούσαν Κοκολιά δεν το έμαθα ποτέ, το άλλο του παρανόμι όμως-Στρατηγός, έχει την εξήγηση του καθότι ο άνθρωπος αυτός στην διάρκεια της Κατοχής κυκλοφορούσε πάντα με μια στολή στρατηγού, την οποία συνέχισε να φορά και μετά την απελευθέρωση αλλά μονάχα τις Κυριακές και τις γιορτινές μέρες.
Εκείνο πάντως που προσωπικά μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση σε όλη ετούτη την ιστορία, και μου επιβεβαίωσε πως ο Κοκολιάς μόνο "αλαφρός" που δεν ήταν, είναι το γεγονός πως όταν ο Γερμανός που έζεψε σκοτώθηκε σε κάποια μάχη ο ίδιος σαν να ήθελε να του ζητήσει συγνώμη για το παιχνίδι που του έπαιξε, του έκανε μνημόσυνο με κόλλυβα…
Έ λοιπόν αν είναι έτσι οι τρελοί, τότε ας τον τρελό στην τρέλα του…
