Ο Μικρός Άγγελος στην γειτονιά των αγγέλων
…Οι αλκυονίδες μέρες «σιωπησαν» σήμερα..
Ξαφνικά ο ουρανός άρχισε να κλαίει…
Αποχαιρετά κι εκείνος το τέλος ενός προκαθορισμένου περάσματος ζωής που εμελλε να είναι τουλάχιστον άδικο και βγαλμένο μέσα από ένα παραμύθι χωρίς αίσιο τέλος..
Ένα παραμύθι που νικάνε «οι κακοί» όπως λένε τα παιδιά.
Εκεί που οι δράκοι ανταγωνίζονται τους καλούς πετώντας φλόγες που τελικά τους καταπίνουν..
Ποιος είδε ετούτο το παιδάκι,ποιος δεν χάζεψε τα όμορφα ματάκια του,ποιος δεν το φαντάστηκε να παίζει στα χώματα με το αμαξάκι του,ποιος δεν το είδε έστω και νοερά να πηγαίνει με το τσαντάκι του στο σχολείο;
Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω λέξεις με αρνητικό ηχοχρωμα,δεν θέλω τα συναισθήματα της σκέψης μου να έχουν αρνητικό πρόσημο..θέλω μόνο να ταξιδέψω μαζί με την δύναμη της ψυχής μου εκεί που ξεκίνησε να πάει,να το κεράσω ένα κουλουράκι,να το ρωτήσω αν θέλει χυμό και να του χαρίσω μια μικρή σοκολατίτσα..
Να κάνει χαρά και να του κρύψω στη χούφτα καραμέλες με γεύση φράουλα..
Στην τσάντα μου έχω και μαρκαδόρους,λίγο ξεθωριασμένους βέβαια αλλά ικανούς στο να μπορέσει ο Άγγελος να φτιάξει έναν ήλιο..
Έναν ήλιο που θα τον ζεσταίνει,θα τον φωτίζει,θα τον καθοδηγεί..
Άραγε τώρα θα έχει ένα χρυσό φωτοστέφανο στο κεφάλι;
Θα φοράει λευκό μανδύα με κάποια ζωγραφιά ίσως;
Τα σανδάλια του θα έχουν φτερά;
Τούτο το παιδί ένιωσε,πόνεσε,έκλαψε,φοβήθηκε…Συναισθήματα αντιστρόφως ανάλογα με εκείνα που έπρεπε να βιώνει σε συνάρτηση με την ηλικία του..
Οι ευθύνες;
Οι υπαίτιοι;
Η δικαιοσύνη;
Κανείς και τίποτα δεν θα φέρει πίσω την ψυχή αυτή..
Κι εμείς;;
Ολοι εμείς;;
Εμείς ίσως κρυβόμαστε μέσα από το ασφαλές προσωπειο μας ποτέ αδιαφορώντας και ποτέ κωφεύοντας για τον πλησίον μας..
Μόνο που εν προκειμενω μιλάμε για ένα μικρό παιδί..
Ένα μικρό παιδί που ήρθε σαν άγγελος..και έφυγε σαν άγγελος..
Καλό σου ταξίδι λοιπόν μικρέ ήρωα..
Σου εύχομαι να βρεις την γαλήνη που σου αξίζει..
Μαρία Κανακαράκη-Ανυφαντάκη
