Βαρύ πένθος έχει προκαλέσει στον ακαδημαϊκό κόσμο η απώλεια της Αγλαΐας Κάσδαγλη, ομότιμης καθηγήτριας Ιστορίας, η οποία έφυγε από τη ζωή έπειτα από μακροχρόνια προβλήματα υγείας. Το Πανεπιστήμιο Κρήτης και το Ίδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ) αποχαιρετούν με συγκίνηση μία σπουδαία προσωπικότητα, που είχε αφήσει το αποτύπωμά της στον χώρο των ανθρωπιστικών σπουδών.
Η δυσάρεστη είδηση έγινε γνωστή μέσα από ένα σπαρακτικό "αντίο" της καθηγήτριας Αγγέλας Καστρινάκη, η οποία αποχαιρέτησε τη φίλη και συνάδελφό της με λόγια γεμάτα θλίψη και σεβασμό.
Η Αγλαΐα Κάσδαγλη υπήρξε μια ξεχωριστή μορφή στον ακαδημαϊκό χώρο, με πλούσιο ερευνητικό έργο και σημαντική συμβολή στη μελέτη της ιστορίας. Η προσφορά της θα μείνει ζωντανή μέσα από το έργο της και τους ανθρώπους που τη γνώρισαν και συνεργάστηκαν μαζί της.
"Ντυνόταν, στολιζόταν και βγαίναμε για βόλτα. Άλλοτε πηγαίναμε, βραδάκι, στο ψητάδικο της γειτονιάς κι άλλοτε βγαίναμε για τσάρκα, τη μέρα, στην πόλη. Αυτή εδώ πρέπει να ήταν η τελευταία μας βόλτα. Η Αγλαΐα μας έφευγε πια για την Αθήνα και βγήκαμε για να αποχαιρετίσει το Ρεθυμνάκι, όπου τόσα χρόνια είχε μείνει μαζί με τον Ανδρέα. Φωτογραφηθήκαμε (από κάποιον καλόβολο τουρίστα) μπροστά στα λουκετάκια που σημαίνουν LFE, φιλία for ever.
Τι να πει κανείς για τον άνθρωπο που έπεσαν πάνω του οι εφτά πληγές; Να πει για το χαμόγελό της; Για το κέφι της, για το μπρίο της, για το τραγούδι της; Να πει για το αστείρευτο κέφι της να αφηγείται ιστορίες; Την τελευταία φορά που την είδαμε, πριν δυο μήνες, μιλούσε ασταμάτητα για δυο ώρες, με τεράστιο κέφι. Ξέραμε πως θα ήταν η τελευταία φορά.
Η Αγλαΐα, που είχε εγκαταλείψει το όνομα Νέλλη γι’ αυτό το πιο φωτεινό, το πιο χαρούμενο, με τα πολλά άλφα όνομα, ερχόταν στο Πανεπιστήμιο με ειδικά διαμορφωμένο ταξί και έκανε το μάθημά της από τα αμαξίδιο. Απαρέγκλιτα ερχόταν κάθε βδομάδα, ασχολιόταν με τους φοιτητές της, συνέχιζε να διαβάζει και να γράφει, με όλες τις δυσκολίες, και ενθουσιαζόταν κάθε φορά που έπαιρνε μηνύματα από παλιούς φοιτητές ότι την θυμούνται.
Ήταν η καταπληκτική Αγλαΐα Κάσδαγλη, το υπέροχο πλάσμα, που δεν τα έβαλε ποτέ κάτω. Τώρα την αποχαιρετούμε κλίνοντας το κεφάλι μπροστά στη γενναία καρδιά της."
