Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Όσο κι αν κάποιοι πασχίζουν τα ιερά και τα όσια χιλιάδων ανθρώπων δεν κινδυνεύουν γιατί απλούστατα έτσι συμβαίνει με "ότι ειναι εκ Θεού ορμώμενο".
Αν όμως οι απεικονίσεις τούτης της φωτογραφίας που βλέπουμε λέγονται τέχνη, αυτό που κινδυνεύει πραματικά δεν είναι παρά μόνο η ίδια η τέχνη… και μάλιστα η λεγόμενη "υψηλή τέχνη"
Σε μια εποχή όπου η τέχνη έχει πολλές φορές βρεθεί στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης, όπως τώρα με τα όσα έγιναν στην Εθνική Πινακοθήκη- ας μη τα επαναλαμβάνουμε- είναι απαραίτητο να αναλογιστούμε τη θέση της και την αξία της στην κοινωνία μας.
Όσο κι αν κάποιοι υποτιθέμενοι καλλιτέχνες λοιδωρούν τα ιερά και τα όσια μας , όσα εμείς θεωρούμε πολύτιμα δεν κινδυνεύουν, καθώς είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας. Ωστόσο, υπάρχει κάτι περισσότερο που μπορεί να κινδυνεύει—η ίδια η τέχνη.
Η σημερινή εποχή προβάλλει αμέτρητες απεικονίσεις και δημιουργίες που κατηγοριοποιούνται ως τέχνη. Είναι όμως όλα αυτά πραγματικά τέχνη; Αν ναι, ποια είναι τα κριτήρια που καθορίζουν αυτή την κατηγορία; Πολλές φορές, οι δημιουργίες αυτές αποτυπώνουν μια επιφανειακή προσέγγιση στην τέχνη, που δεν αγγίζουν τις θέσεις που η «υψηλή τέχνη» κατέχει στην πολιτιστική μας κληρονομιά.
Η τέχνη, σε όλες τις μορφές της, έχει τη δύναμη να φωτίσει τις πιο σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης, να προτείνει λύσεις και να ενθαρρύνει τη σκέψη.
Όταν όμως οι δημιουργοί εστιάζουν μόνο στην εμπορική επιτυχία ή στη γρήγορη δημοφιλία, η ανώτερη αξία της τέχνης διακυβεύεται.
Η αληθινή τέχνη δεν είναι μόνο για την κατανάλωση, αλλά προέρχεται από την ανάγκη του ανθρώπου να εκφραστεί, να συνδεθεί και να προκαλέσει διάλογο.
