Η αποφασιστικότητα των Μαλεβιζιωτών πολλές φορές έφερε σε πολύ δύσκολη θέση τον εχθρό και τον ρεζίλεψε στις Ξένες δυνάμεις παρά την αριθμητική υπεροχή του. Τρανό παράδειγμα τον Απρίλιο του 1867 οι δυο μεγάλες μάχες στις Ασίτες και Τύλισο με τους επαναστάτες του Μυλοποτάμου και Ηρακλείου ενάντια στο στρατό του Ομέρ Πασά.
Ο διαβόητος Δελή Χουσείν καταλαμβάνει τις Ασίτες ενώ οι Μαλεβιζιώτες αρχηγοί μαζεύονται στα Λειβάδια του Κρουσώνα. Αποφασίζουν να στείλουν για ενέδρα τον Κοκκινίδη στη θέση Πετάλι και τον Χ. Βλαχάκη στο Βαθειά. Σκοπός τους να παρασύρουν τους Τούρκους σε ενέδρα ανάμεσα στα δυο επαναστατικά σώματα.
Σε έκθεσή του ο οπλαρχηγός Μυλοποτάμου Σκουλάς αναφέρει μεταξύ άλλων
«Ακατάπαυστο πυρ άρχισε από παντού. Οι Ανωγειανοί βρέθηκαν περικυκλωμένοι και αναγκάστηκαν να παλέψουν σα λιοντάρια για μια ολόκληρη ώρα , κι εγώ και όλοι μαζί επιτεθήκαμε κατά του εχθρού μανιασμένα. Αναχαιτίσαμε την ορμή του και πολεμήσαμε μέχρι το απόγευμα κρατώντας τις θέσεις μας αψηφώντας τοακατάπαυστο πυρ τακτικών ταγμάτων και δυο πολυβόλων. Ο αριθμός των εχθρών έφτασε προς το τέλος στους 3.500. Εμείς ήμασταν μόλις 600. Από τον εχθρό σκοτώθηκαν 60 και πληγώθηκαν άλλοι τόσοι. Μεταξύ των σκοτωμένων υπάρχει ο περιβόητος Μουντρής γιος του αρχηγού Καμπουρομπιλάλη. Από εμάς σκοτώθηκαν τρεις ο Σπύρος Καβροχωριανός από τη Μονή, ο Αναγ Κερασανός και ένας εθελοντής και πληγώθηκαν τέσσερεις».
Όλα αυτά κατεγράφησαν στα Ανώγεια στις 10 Μαΐου του 1867 από τον οπλαρχηγό Σκουλά . Έπειτα οι επαναστάτες τραβήχτηκαν στις Γωνιές ενώ ο Ρεσίτ Πασάς του Ηρακλείου , που ήθελε να παραστήσει τον αγώνα των Κρητικών τελειωμένο στις ξένες δυνάμεις, λούφαξε και απέφευγε να δώσει μάχη.
Σε όλες τις μάχες που δίνονται είναι χιλιάδες οι Τούρκοι με ιππικό, πυροβολικό ενώ οι επαναστάτες πολλοί λιγότεροι. Όπως στις ακόλουθες μάχες. Οι επαναστάτες βρίσκονταν στη μονή Ιερουσαλήμ, ενώ μια μερίδα τους είναι στη θέση Κούπος.
Γίνεται μάχη και ο εχθρός υποχωρεί στην Τύλισο ενώ οι χριστιανοί κι ενώ οι Τούρκοι δέχονται ενισχύσεις , προχωρούν προς το Σκλαβόκαμπο. Μετά από νέες συγκρούσεις οι Τούρκοι γυρίζουν στη μονή ενώ οι επαναστάτες αποσύρονται στις Γωνιές.
Ανάμεσα στους επαναστάτες ένας ευρωπαίος ανταποκριτής εφημερίδων , ο Σκίνερ, παρακολουθεί βήμα βήμα τις εξελίξεις και ενημερώνει τους Ευρωπαίους. Προφανώς , μόνο τελειωμένος δεν είναι ο αγώνας καθώς οι επαναστάτες σαν το κεφάλι της Λερναίας Ύδρας αν και πολλοί ολιγότεροι, μάχονται σαν λιοντάρια και χρησιμοποιούν ενέδρες και κλεφτοπόλεμο. ΄Ο Σκίνερ μάλιστα στο έργο του «Σκληραγωγία στην Κρήτη», βάζει στη θέση τους τους Ευρωπαίους, που κατηγορούν για κλεφτοπόλεμο τους κρητικούς και εκφέρουν γνώμες , χιλιάδες μίλια μακριά από τον αγώνας ότι οι Κρητικοί έπρεπε μνα έχουν τακτικό στρατό και γυμνασμένο σε ανάλογες μάχες.
Γράφει λοιπόν ο Σκίνερ « ..Η κρητική πολεμική μέθοδος όσο κι αν ήταν σκληρή και άγρια για τους ηρωικούς μαχητές, ήταν και η πιο ενδεδειγμένη, γιατί οι επαναστάτες μήτε στον αριθμό μπορούσαν να είναι ίσοι με τους Τούρκους, που διαρκώς ανανέωναν και πλήθαιναν τις δυνάμεις τους, μήτε στον εφοδιασμό που ήταν τραγικά περιορισμένος για αυτούς. Με τον κλεφτοπόλεμό τους οι Κρητικοί κατόρθωναν άνετα το σκοπό τους, που ήταν να δημιουργήσουν στον εχθρό εξαπλάσια φθορά, που πάθαιναν εκείνοι. Έξι Τούρκοι νεκροί για κάθε νεκρό Έλληνα κι έξι τραυματίες για κάθε τραυματία τους. Με τις τακτικές μάχες των κάμπων δεν θα μπορούσαν ποτέ οι Κρήτες να κρατήσουν για πολύ τον αγώνα γιατί θα τους εξαντλούσε στο τέλος ο εχθρός που διαρκώς ανανεώνονταν»..
Εκείνη την περίοδο όλο το Μαλεβίζι ήταν στο πόδι. Τρανό παράδειγμα η ηρωίδα Άννα Καλλέργη από τη Ρογδιά , που ακολουθεί τον πατέρα της Κωνσταντίνο Καλλέργη στις μάχες και αργότερα γίνεται οπλαρχηγός.
Με αμείωτη ένταση οι επαναστάτες αγωνίζονται για τη λευτεριά και την ένωση με την Ελλάδα. Ο αγώνας της Κρήτης θα έπρεπε να αποτελεί χωριστό κεφάλαιο στο βιβλίο της ιστορίας
