Τι κι αν τα χρόνια πέρασαν κι οι μαθητές είναι πλέον πάνω από τα 50 κι ο δάσκαλος ακόμα μεγαλύτερος;
Η λάμψη στα μάτια τους ήταν ίδια, όπως τότε που πριν 41 χρόνια πέρασαν για τελευταία φορά την πόρτα του 1ου δημοτικού σχολείου Μοιρών με το δάσκαλο τους Γιώργο Αλεγκάκη να τους αποχαιρετά.
Η αλήθεια είναι πως όταν συναντήθηκαν την 1η Μαρτίου οι απόφοιτοι του τμήματος του αγαπητού δασκάλου της χρονιάς του 1978, “τρόμαξαν” να γνωρίσουν ο ένας τον άλλο. Μια ολόκληρη ζωή, δύσκολη, σκληρή και όμορφη πέρασε από τότε που είχαν τελειώσει το δημοτικό.
Αυτό δεν τους εμπόδισε να ανοίξουν διάπλατα τα χέρια και να πέσουν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Στιγμές συγκίνησης διαδραματίστηκαν και με το δάσκαλο τους.
Οι μεσήλικες πλέον … μαθητές μπήκαν και στην τάξη τους με το δάσκαλο τους, έκλεισαν τα μάτια, ονειρεύτηκαν και γύρισαν πίσω στα ανεπανάληπτα παιδικά τους χρόνια.
Για όσα έζησαν οι μαθητές, χαρακτηριστικό είναι αυτό που γράφει, ένας εξ αυτών ο Γρηγόρης Νικολιδάκης αναφέρονταν: “Προσωπικά έζησα μεγάλη χαρά και συγκίνηση, όχι μόνο εγώ αλλά και όλα τα παιδιά που βρεθήκαμε μετά από 41 χρόνια μαζί με τον αγαπημένο μας δάσκαλο Γιώργη Αλεγκάκη, και καθίσαμε πάλη στα θρανία τις έκτης τάξης του 1ου δημοτικοί σχολείου Μοιρών όπου είχαμε τότε τη μεγάλη τύχη, να τον έχουμε δάσκαλο. αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο εκπαιδευτικό και παιδαγωγό, που για εκείνη την εποχή ,ήταν τόσο πολύ μπροστά σε σκέψεις και ιδέες προς τους μαθητές του, δεν εφάρμοσε ποτέ ως τιμωρία το ξύλο, ή τις άλλες τιμωρίες τις εποχής. Αγκάλιαζε όλα τα παιδιά με αγάπη και τρυφερότητα. Επίσης χάρηκα ιδιαίτερα που γνώρισα τη αξιοθαύμαστη σύζυγο του κυρία Κατερίνα, και τα 4 υπέροχα παιδιά του. Αγαπημένε μας δάσκαλε πάντα να είσαι καλά και σε ευχαριστούμε για όλα”.