Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Αιώνες τώρα κρατάει το θέμα… τι αιώνες, απο τότε που στυλώθηκε ο κόσμος για να ακριβολογούμε.
Και ποιο είναι το θέμα;
Μα ποιο άλλο απο την ανθρώπινη ελπίδα… γιατί ο άνθρωπος γεννήθηκε για να ελπίζει, κι αλίμονο δηλαδή στον άτυχο που σταματά να ελπίζει.
Γιατί όντως, άτυχος είναι εκείνος που παρά τις όποιες αντιξοότητες της ζωής σταματά να γεύεται το νέκταρ της ζωής που δεν είναι άλλο απο την ελπίδα.
Κι επειδή λοιπόν είναι τόσο ζωτικής σημασίας για την ανθρώπινη ζωή η ελπίδα, μα κι επειδή είναι τόσο αδύναμη και τόσο φτενή η σάρκα μας που τις περισσότερες φορές την ελπίδα είμαστε ανίκανοι να την αντλήσουμε απο μέσα μας και την ψάχνουμε αλλού, γι' αυτό ακριβώς η ανθρώπινη ψυχή δημιούργησε και και τον τον Δεκέμβρη, το μήνα το Χριστουγεννιάρη, για να ακουμπήσει πάνω του τις ελπίδες του
Κάλεσαν λοιπόν μάγισσες και κεντήστρες απ' την ξωτική ονειροχώρα να τον ντύσουν και κείνες κέντησαν πάνω του τον νάρκισσο και το λιοπρίνι. Μετά, του έραψα κι άσπρο παλτό. τον στολίσαν μ ’ αθωότητα κι έκρυψαν μέσ' τις τσέπες του τα όνειρα του για να τα κουβαλά ολοχρονίς., και κει πια στηρίζονται για να περπατούν ίσαμε τον ερχομό του επόμενου Δεκέμβρη,
Μόνο που αν δεν έχει πόδια, δεν έχεις πόδια… πάει και τέλειωσε, τι να σου κάνει κι ο μήνας ο δωδέκατος, σαν τους υπολοιπους μάλλον είναι κι αυτός.
Και τι σημαίνει τούτο; Για σκεφτείτε το καλά…
Ο άνθρωπος μόνο στα δικά του πόδια μπορεί να στηριχτεί, κάθε τι άλλο δεν είναι πατερίτσα, μπαστούνι, υποστήλωμα, ψευδαίσθηση τέλος πάντων που σβήνει με το πρώτο αχνό φως της πραγματικότητας…