Θα μπορούσαμε να καυχηθούμε ως λαός, ως χώρα, ως Πολιτεία, ότι στα 200 χρόνια του ελεύθερου Ελληνικού Κράτους, δεν μπορούμε να πούμε πως αποκτήσαμε, έστω και σε κάποια περίοδο μια πλήρη και οργανωμένη εκπαίδευση.
Μια πραγματική και σωστή παιδεία η οποία πάντοτε κάτω από το πέπλο ενός μικρού ή μεγάλου προβλήματος έπασχε αλλά και συνεχίζει να πάσχει.
Πέρασαν κάποιες δεκαετίες από τότε. Όμως θυμάμαι… Το σχολείο μου, τους δασκάλους μου, τους συμμαθητές μου, τη γειτονιά μου, αλλά και τις υπόλοιπες γειτονιές του χωριού μου, που περιφερόμασταν ολημερίς και τρέχαμε, παίζαμε, φωνάζαμε. Θυμάμαι που πηγαίναμε πρωί και απόγευμα στο σχολείο.
Θυμάμαι την αγωνία του δασκάλου μου, καλή του ώρα, τότε που δίναμε εισιτήριες εξετάσεις προκειμένου να εισαχθούμε στο Γυμνάσιο και το πόσο ο ίδιος καμάρωνε όταν η σειρά εισαγωγής μας ήταν ανάμεσα στις πρώτες.