«Θεατράνθρωπο» συνηθίζουμε να αποκαλούμε , αυτόν που ζει με απώτερο σκοπό να υπηρετήσει την τέχνη της υψηλής θέασης , και αφιερώνεται τόσο ερευνητικά, όσο και επαγγελματικά στην προσωπική του εξέλιξη στο χώρο αυτόν.
Ο Δομήνικος Ταβερναράκης , είναι κάτι περισσότερο από θεατράνθρωπος . Ανδρώθηκε ως εραστής της Τέχνης του Θεάτρου, στην κυριολεξία στο σανίδι και κατόρθωσε γιατί πρόκειται για έναν ασκληρά ανταγωνιστικό χώρο, να εξελιχθεί, αλλά και να βοηθήσει άλλους να εκφραστούν μέσα από την καθοδήγησή του , ώστε να απολαύσεουν αλλά και να μεταδώσουν το συναίσθημα.
Ποιο συναίσθημα ; Μα αυτό της μέθεξης με το κοινό, δηλαδή, του να συμπαρασύρεις τον κόσμο που σε παρακολουθεί, όχι πίσω από έναν τοίχο αδιαπέραστο, αλλά με μια διαδραστική σχέση , που ακόμα και ο πιο αρχάριος ερασιτέχνης , να μπορεί να αποδώσει ,φιλτράροντας το συναίσθημα , την απάιτηση του ρόλου του.
Τον Δομήνικο και συγχωρείστε τον ενικό, αλλά τον γνωρίζω από έφηβο, φτάσαμε στο χώρο, να τον εκτιμούμε, όχι γιατί συσσώρευε τις περγαμηνές, σπουδάζοντας ατελείωτα χρόνια σε σχολές, αλλά γιατί παρακολουθώντας πλείστα σεμινάρια συστηματικά και διαρκώς , με συνεχή πρακτική στο σανίδι και ατελείωτες ώρες προσωπικής μελέτης, έφτασε να γνωρίζει , και να αναγνωρίζει τι απαιτείται σε κάθε περίπτωση . Χωρίς διάθεση να υποτιμήσουμε τις θεωρητικές σπουδές σε αναγνωρισμένες σχολές, ο ηθοποιός, όπως και κάθε άνθρωπος που διαθέτει ταλέντο , απλά γεννιέται με το χάρισμα και σαφώς εξελίσσεται, σπουδάζοντας ή μέσα από προσωπική καλλιέργεια, επιμονή και θέληση .
Από αυτήν την άποψη ο Δομήνικος το είχε από παιδί, όπως εμείς οι εκπαιδευτικοί , που φέρνουμε σε επαφή τα παιδιά με τη δεξιότητα της παιδαγωγικής του θεάτρου, αμέσως αντιλαμβανόμαστε ότι κάποιος μαθητής/τρια μας διαθέτει την ευκολία να εκφραστεί . Εξάλλου όταν τον ρωτήσαμε πώς ξεκίνησε , αυτό το πλατύ χαμόγελο που εκφράζει όλη τη ζεστασιά της ψυχής του, μας ταξίδεψε, στα πρώτα χρόνια ,που στο σχολείο , όταν τον επέλεγαν για κάποιο ρόλο, εκείνος με την ιδιαίτερη αυτή κιναισθητική νοημοσύνη, με πλαστικότητα και έκφραση φωνής και σώματος, αντιλαμβανόταν χωρίς πολλά πολλά, τι έπρεπε να κάνει.
Το 1990 , παίζει για πρώτη φορά, μετά από επιλογή του Σίμου Χριστοδούλου, ενός άλλου γνωστού θεατράνθρωπου ,στο Μαλεβίζι και το Ηράκλειο , το ρόλο του βασιλιά, στο «Μικρό Πρίγκιπα».
Ένα εμβληματικό έργο, πολυαγαπημένο τόσο στο χώρο του θεάτρου, όσο και της εκπαίδευσης. Ο Δομήνικος , με την άνεση ενός επαγγελματία, άμεσος και ποιοτικά κωμικός , καθιερώνεται , ως ο κωμικός του θεάτρου «Μορφές». Απολύτως απαραίτητος σε κάθε παράσταση έκτοτε , φέρνει στους χαρακτήρες , μια ποιότητα που μόνο στον βουβό κινηματογράφο από τους κλασσικούς της Τέχνης, μπορείς να απολαύσεις. Χωρίς να είναι μπουφόνικος, δηλαδή να επαναπαύεται στη σαστιμάρα και την υπερβολή του εύκολου γέλιου, σε προκαλεί με το παίξιμό σου να γελάσεις αλλά και να αποκτήσεις ενσυναίσθηση και να ταυτιστείς.
Οδηγεί το θεατή να αποκτήσει συνειδητότητα του ρόλου ,είτε ως μέρος του κοινού, ως θεατής που αντιλαμβάνεται και ταυτίζεται, είτε ως ερασιτέχνης ηθοποιός που καλείται να συνεργαστεί με την ομάδα και να εκφράσει το ρόλο του.
Η ζωή σε οδηγεί ,οι ευκαιρίες παρουσιάζονται και φυσικά η καταξίωση έρχεται, όταν αγαπάς αυτό που κάνεις και αφοσιωθείς ολόψυχα. Η συνεργασία του Δομήνικου με το Δήμο Μαλεβιζίου , ήταν μια μοναδική ευκαιρία που δόθηκε όταν μέσω του Φίλιππου Βαμβακά ανέλαβε τη θεατρική ομάδα Γαζίου. Από τότε η συνεργασία του με την κ. Εύα Κουτσογιαννάκη- Πιτσικάκη , εντεταλμένη σύμβουλο πολιτισμού στο Δήμο, φέρνει καρπούς Θεατρικής δράσης , που σφραγίζονται από ποιότητα, ευαισθησία και ταύτιση με το προσδοκώμενο των απαιτήσεων του κοινού του Μαλεβιζίου.
Στην ερώτησή μας . Ποιο είναι το ενδιαφέρον σημείο της εργασίας του με την ερασιτεχνική ομάδα του δήμου Μαλεβιζίου από το 2016 , ο Δομήνικος απαντά:
Είναι μια δυναμική ομάδα , η οποία ανανεώνεται αλλά τα μέλη της παλαιότερα και σημερινά σχετίζονται με πολλούς τρόπους και εξακολουθούν να παρακολουθούν και να υποστηρίζουν ως δική τους οικογένεια το έργο που συντελείται κάθε φορά. Είναι δεμένοι άνθρωποι, με αγάπη και μεράκι για την Τέχνη του θεάτρου. Οι περισσότεροι επαγγέλονται και δραστηριοποιούνται στο δήμο σε διαφορετικούς χώρους αλλά παρά τις πολλές τους υποχρεώσεις κάθε φθινόπωρο, πιστοί στο ραντεβού, συγκεντρώνονται με ορμή και χαμόγελο, να συμμετάσχουν στην επόμενη προσπάθεια. Είναι όλοι εκεί. Είναι σπάνιο να έχεις τόσους ανθρώπους άνδρες και γυναίκες σε ισαριθμία, που επιμένουν και υπομένουν με χιούμορ και ειλικρινές ενδιαφέρον να βγει το έργο, χωρίς ανταγωνισμούς .
Στην περίοδο του lock down , η ομάδα εργαζόταν με αμείωτο εμδιαφέρον και η συγκομιδή των έργων ένας συνεχόμενος κατάλογος , που ποτέ ως τώρα δε διακόπηκε.
2016 «Οι Άθλιοι» του Νηλ Σάιμον, 2017 «Όλοι στο Εδώλιο» , μια δημιουργική σύνθεση κειμένων, 2018 «Πέντε στρέμματα Παράδεισος», των Γεράσιμου Σταύρου, και Φραγκιά Ανδρέα , 2019 «Η Αυλή των Θαυμάτων» του Ι.Καμπανέλλη, 2020 «Ξενοδοχείο Ξαπόστασες», του ίδιου του Ταβερναράκη, 2021, «Ο κος Κηφισοφών » ,Ψαθά και Μουρσελά και 2022 « Ντόκτορ Τσέχωφ » κείμενα του Νηλ Σάιμον και Τσέχωφ.
Φέτος οι παραστάσεις στο δήμο Μαλεβιζίου καλά κρατούν. Μια δυναμική ομάδα παλαιότερων και νεότερων «εραστών της τέχνης» , μας παραδίδει μια μοναδική σκηνοθετικά οπτική του έργου του Καμπανέλλη , «Ο Μπαμπάς ο Πόλεμος».
Ένα έργο που την περίοδο της Χούντας λογοκρίθηκε πολλές φορές και ο Καμπανέλλης μετά από πολλές προσπάθειες κατάφερε να αποδώσει συμβολικά αλλά χωρίς υπεκφυγές το αντιπολέμικό του μήνυμα. Ο σκηνοθέτης Δομήνικος μας το παραδίδει για να θαυμάσουμε , με κωμικό ύφος τις παγίδες και την ισοπέδωση που φέρνει «ο Μπαμπάς ο Πόλεμος».
Επίκαιρο και ουσιαστικό έργο με θεατές από μπόμπιρες που παρακολουθούν με αμείωτο ενδιαφέρον ως παιδιά κάθε ηλικίας, τα τερτίπια του πολέμου. Ξεκάθαρα μια παράσταση που σε παρασέρνει και σε βάζει ενώ γελάς να σκεφτείς. Και εδώ είναι η επιτυχία του σκηνοθέτη, χωρίς να κουράσει να πάει το κοινό του ένα βήμα παραπέρα στη γνώση και την ψυχαγωγία.
Είχαμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε την παράσταση στη Μονή, το πανέμορφο χωριό του δήμου μας , με το άφθονο πράσινο και την ασίγαστη φιλοξενία των κατοίκων και βεβαίως του πολιτιστικού συλλόγου.
Οι άνθρωποι του πολιτιστικού με επικεφαλή του Πρόεδρο Αντώνη Βεργετάκη , απολαμβάνουν κάθε χρόνο να φιλοξενούν την ομάδα στο χωριό τους. Η κρητική φιλοξενία σε όλο της το μεγαλείο .Μια απόδωση σεβασμού και προσφοράς για την Τέχνη που υπηρετούν με πάθος οι ερασιτέχνες της δυναμικής ομάδας του Δομήνικου Ταβερναράκη . «Οι εραστές της Τέχνης του Μαλεβιζίου».
Παίζουν με σειρά εμφάνισης:
Γιώργος Βεισάκης , Ανδρέας Μπαντουβάς, Παπαδοσπυριδάκης Εμμανουήλ, Εύα Χαριτάκη, Ζωή Σινιολάκη , Θανάσης Αλεγκάκης, Μαρίνα Ποντικάκη, Μαρία Μωραιτάκη,Βασιλική Ραχώνη, Νίκος Λυρώνης, Μαρία Κτιστάκη, Γιώργος Μαματζάκης, Μαρία Γεροντή, Χριστόφορος Μπάτσος. Είναι χαρακτηριστικό της ομαδικής εργασίας ότι όλoi επιμελούνται τα σκηνικά και τα κοστούμια , υποστηρίζοντας την παράσταση με μεράκι και αγάπη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους τους με σκηνοθέτη και υπεύθυνο τον Δομήνικο Ταβερναράκη για την υπέροχη θεατρική εμπειρία που μας προσφέρουν. Αν δεν είδατε τη δουλειά τους αναζητείστε το πρόγραμμα των επόμενων παραστάσεων τους και θα ανταμειφθείτε.
Συραγώ Χορταριά