Εκ γενετής έχω πλήρως κατανοήσει τη δύναμη της εικόνας, του εφέ, της «μόστρας». Την αξία που παίρνει και πως «φουσκώνει» ανθρώπους και γεγονότα. Και, μελετώντας τα παραπάνω, συνειδητοποίησα την ισχύ του άμεσου λόγου, της σκέψης, της αντίληψης, της ψυχραιμίας, της αλήθειας, των δυναμικών αποφάσεων, του δοσίματος και της διεκδίκησης.
Το «εκ γενετής» δένει με τη μορφή της πάθησής μου, η οποία έπλασε το σώμα μου με έναν άλλο τρόπο από τον συνηθισμένο και αναμενόμενο, από όταν γεννήθηκα. Αυτό το γεγονός, καθαρά ως εικόνα, προκαλεί διάφορα συναισθήματα και πράξεις στους άλλους προς εμένα: Λύπηση, φόβο, απέχθεια. Να με βλέπουν σαν κάποιο ιερό τοτέμ, φιλικά, εξεταστικά, ως άσπιλο και αμόλυντο, ανήμπορο, ανυπεράσπιστο. Προκαλεί αλλαγή δρόμου, αίσθημα βοήθειας, συμπαράστασης, στήριξης. Ανησυχία για μια δεδομένη δυστυχία και τον υποτιθέμενο καταδικασμό μου ως καθηλωμένου και παραμορφωμένου στο σώμα ανθρώπου. Ανίκανου να δουλέψει, να μπορεί να εκπροσωπήσει ανθρώπους με μη αναπηρία και να έχει – στην πλειοψηφία – σχέσεις με αναπήρους, φιλικές και ερωτικές. Προκαλεί ευχές, προσευχές, σταυροκοπήματα. Επίσης, κάθε πράξη ή κατάσταση, που οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος θα μπορούσε να είχε κάνει ή βιώσει, θεωρείται ένα επίτευγμα όταν εγώ το πραγματοποιώ ή το ζω.
Μου είπαν πολλοί, καλοπροαίρετα, να χρησιμοποιώ την συνολική μου εικόνα τώρα που ασχολούμαι με τα κοινά ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος. Να φαίνομαι ολόσωμος ή τέλος πάντων να είναι εμφανής η πάθησή μου στη φωτογραφία των καρτών μου ή σε άρθρα με την υπογραφή μου καθώς θα μου έφερνε περισσότερους ψήφους. Επέλεξα το αντίθετο. Θέλω η εικόνα μου να πλαισιώνεται από τον λόγο και τη σκέψη μου. Θέλω μέσα από τον λόγο και τη σκέψη μου, δια ζώσης, τα σώματά μας να παίρνουν την ίδια μορφή και σχήμα. Να γίνονται ένα αδιάφορο φόντο, πίσω από τη φωνή και την ακοή μας. Και την άλλη φορά που θα τον δω, πριν ακόμη χαιρετιστούμε, να προστεθεί και η εικόνα. Η εικόνα που θα έχει πια απαλλαγεί από την όποια προτετελεσμένη σκέψη.
Μέσα σε όλα όσα με ενδιαφέρουν για τον Δήμο Μαλεβιζίου, είναι να φέρω αυτή την κοινωνική οπτική, του βλέμματος δίχως προκαθορισμένης κρίσης προς τους άλλους. Αυτό δεν αφορά μόνο ανθρώπους με κάποια σωματική πάθηση, αλίμονο, αφορά ένα τεράστιο κομμάτι της κοινωνίας μας. Αφορά αυτούς που αντιμετωπίζουν δυσκολίες από την όψη τους και καθόλου αυτή η όψη δε σημαίνει ότι θα προκαλεί αρνητικά συναισθήματα. Για παράδειγμα, μια εμφανίσιμη γυναίκα μπορεί να θεωρείται ότι λόγω της εμφάνισής της αποκτά πλεονεκτήματα έναντι των άλλων. Στην πραγματικότητα όμως, εξαιτίας της εμφάνισής της και των ιδιοτήτων που της προσδίδει κοινωνικά, εκείνη είναι που καλείται να αποδείξει ότι είναι πολλά άλλα πέρα από την εικόνα της.
Αξίζει εδώ να αναφέρω ότι, υπάρχει ολόγυρά μας και το είδος αυτό των ανθρώπων, που εκμεταλλευόμενοι τη δύναμη της εικόνας είτε με την όψη τους είτε σκηνοθετώντας τη ζωή τους ως πλάνα ταινίας – κάτι πολύ εύκολο στη σύγχρονη εποχή – χτίζουν ζωές, σταδιοδρομίες ή, και, πολιτικές καριέρες. Κι έτσι, πολύ απλά, οι κόσμοι διαφορετικών ανθρώπων, από άλλους δρόμους και προς άλλες κατευθύνσεις συναντιούνται στην όψη, τον λόγο, τη σκέψη και στον σκοπό μου, να μας ανοίξω τα μάτια αγνοώντας την εικόνα μας.
(Ο τίτλος του άρθρου είναι στίχος τραγουδιού του Θάνου Ανεστόπουλου)
* Ο Κωνσταντίνος Σύρμος είναι υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με την παράταξη «Το Μαλεβίζι Μπορεί» του Μενέλαου Μποκέα