Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
6 Φεβρουαρίου 1982: Η μέρα που καταργήθηκε η σχολική ποδιά
Με αφορμή αυτή την επέτειο ας κοιτάξουμε και τις δυο πλευρές του νομίσματος- ποδιά ή φούστα- και ας δούμε κατά που συγκλίνει το καλυτερο, πάντα για τα παιδιά φυσικά,
Αν και εννοείται φυσικά, πως η προσωπική γνώμη του καθενός είναι παραπάνω από σεβαστή.
Γιατί να είναι ωστόσο κάποιος ή αρνητικός, αρνητικός, ή θετικός, θετικός, πρέπει να παραθέτει και τους λόγους, κι εγώ παραθέτω τους δικούς μου και νομίζω κανείς νοήμονας και δημοκρατικός άνθρωπος δεν θα μου το αρνηθεί.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Προτιμώ την εποχή που τα παιδιά πήγαιναν σχολείο με πηλίκιο και ποδιά της οποίας η κατάργηση μεγέθυνε την ανισότητα ανάμεσα στα παιδιά του σχολειου κι έκανε το φτωχό ακόμα πιο φτωχό και το πλούσιο ακόμα πλουσιότερο.
Προτιμώ την εποχή που τα παιδιά πήγαιναν σχολείο με πηλίκιο και ποδιά γιατί κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως σε όλα και παντού υπάρχει ένα μέτρο, σε όλα και παντού επιβάλλεται να υπάρχουν όρια γιατί αλίμονο στον άνθρωπο που θα ξεπεράσει τα όρια….
Για παράδειγμα: Σκεφτείτε, ας πούμε, αν μπορείτε να πάτε με ότι ρούχο γουστάρετε εσείς στο μέγαρο της Μουσικής… θα σας βάλουν μέσα; Αμ, δε…
Τι σημαίνει η απαγόρευση τούτη; Μα τι άλλο παρά το ότι πρέπει να σεβαστείς το χώρο.
Κάτι τέτοιο λοιπόν συμβαίνει και με το σχολείο… δεν μπορείς να μπαίνεις όπως σου καπνίσει εσένα γιατί απλούστατα πρέπει να σέβεσαι το χώρο και τους ανθρώπους που ανοίγουν το μυαλό σου.
Κι αν είσαι απο εκείνους που θεωρούν πως η κατάργηση της ποδιάς σημαίνει και αποτίναξη του ζυγού, αν θεωρείς πως τα τατουάζ, τα σκουλαρίκια στα χείλη στα αυτιά στη γλώσσα και στα μάγουλα και οι φούστες στο σχολείο σου προσθέτουν στυλ και προσωπικότητά κι είναι δικαίωμα σου να τα επιλέγεις, ε είναι κι εμένα δικαίωμα μου να μην συμφωνώ και να έχω το θάρρος να το φωνάξω δίχως το φόβο ότι θα με πουν οπισθοδρομικιά.
Κι εσύ ας θυμάσαι πως κάτι τέτοια ποτέ δεν έφεραν την πρόοδο…