Ανάσταση στη Μονή του Αγίου Παντελεήμονα, στο Φόδελε. Τη Μονή που χρονολογείται από το 1539 κατά πάσα πιθανότητα , όταν αποσύρθηκαν στην ενδοχώρα οι μοναχοί , υπό τις συνεχιζόμενες πειρατικές απειλές που δέχονταν η σιμά στη θάλασσα Μονή του Αγίου Αντωνίου, στους πέρα Γαλήνους.
Ο Ηγούμενος της Μονής Παντελεήμων, δημιουργεί ατμόσφαιρα γαλήνης και οικειότητας στους πιστούς, καθώς η Μονή δίπλα στο στοιχείο της παλαιότητας και της ιστορικότητας που αναδύεται από τα μνημεία και τα κειμήλιά της, συγκεντρώνει πιστούς πολλούς νεαρής ηλικίας, που νιώθουν ότι είναι το ιερό τους σπίτι.
Σε αυτό το χαρακτηριστικό ζωντάνιας της Μονής, έχει καθοριστικό ρόλο ο Ηγούμενος που φροντίζει τους πιστούς , τόσο με το ενορατικό και σύγχρονο λόγο του, αγγίζοντας χορδές εσωτερικότητας με απλό αλλά καίριο τρόπο, όσο και η φροντισμένη φύση στην οποία περικλείεται η Μονή.
Τα λουλούδια τριανταφυλλιές και μύρα σε πλήρη άνθιση, η κατάνυξη μπρος στο Πάθος και η φιλοξενία των δωρητών της Μονής , που ετοιμάζουν παραδοσιακά την κοτόσουπα και τα κόκκινα αυγά για τους πιστούς που θα παραμείνουν να κοινωνήσουν, δίνουν μοναδικότητα αγάπης και ελπίδας.
Αυτό ήταν και το κήρυγμα του πατέρα Παντελεήμονα προς τους πιστούς λίγο πριν τη θεία Ανάσταση. Αγαπάτε αλλήλους .Δίδετε συγγνώμη στους οικείους και στα πρόσωπα που είναι απλά άνθρωποι και όχι ρομπότ και έχετε ελπίδα ότι η ζωή θα θριαμβεύσει, όταν εμπιστευόμαστε τον πνευματικό μας και δίνουμε αληθινή αγάπη, στους γύρω μας.
Η καταιγίδα έφερε τη γαλήνη. Η πλάση και οι πιστοί που χάρηκαν με το θείο δώρο της βροχής περίμεναν καρτερικά την Ανάσταση. Η Ανάσταση μαζί με την κάθαρση έσμιξε τις ψυχές όλων μας.
Όταν η Ανάσταση δεν περιλαμβάνει τρομακτικούς κρότους αλλά τον ήχο της καμπάνας και τις ψαλμωδίες στον φυσικό χώρο του Δημιουργού, τότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι οι άνθρωποι αγκαλιάζουν την αλήθεια και το σεβασμό προς το Θείο αλλά και τον ίδιο τον άνθρωπο.
Σ.Χ