Το σενάριο απλό: Ο φτωχός, πλην τίμιος, νέος ερωτεύεται μια πλούσια νέα. Εκείνη τον θέλει αλλά οι γονείς της δεν θέλουν να ακούσουν ούτε λέξη για εκείνον.
Πόσες και πόσες ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου δεν είχαν ως κεντρική ιδέα τους το παραπάνω σενάριο;
Η κατάληξη είχε να κάνει με τα… κέφια του σκηνοθέτη αλλά στη συντριπτική πλειονότητα δικαιωνόταν το κοινό περί δικαίου αίσθημα, όπου η αγάπη και ο έρωτας κέρδιζαν κατά κράτος τους ταξικούς διαχωρισμούς που ορθώνονταν ανάμεσα στο ζευγάρι.
Ακούγονται ξεπερασμένα, πλέον, σήμερα όλα αυτά; Πιθανότατα ναι. Πριν από αρκετές δεκαετίες, ωστόσο, δεν ήταν απλά το σενάριο μιας ταινίας αλλά πηγή έμπνευσης για πολλούς σεναριογράφους.
Λένε πως η ζωή είναι ο καλύτερος σκηνοθέτης και αυτό το βίωσε στο πετσί του ο Νίκος Ξυλούρης. Ο «αρχάγγελος της Κρήτης» ήταν πρωταγωνιστής μιας τέτοιας ιστορίας αγάπης και είχε σαν συμπρωταγωνίστρια την αγάπη της ζωής του. Την Ουρανία Μελαμπιανάκη.
Συνέχεια ΕΔΩ