Της Ρίκης Ματαλλιωτάκη
Όταν μερικές εβδομάδες πριν σε ένα σούπερ μάρκετ είδα δυο Γερμανίδες, μάνα και κόρη, να ψωνίζουν μαζί και φτάνοντας στο ταμείο η μάνα να βγάζει μια κονσέρβα από το κοινό καλάθι και με σπαστά ελληνικά να λέει να της την χτυπήσουν χωριστά γιατί μόνο αυτή ήταν δική της, το μυαλό μου δεν κατάφερε να αποφύγει ένα αλλόκοτο συνειρμό σκέψεων και εικόνων:
Θυμήθηκα ότι σαν παιδί είχα μονίμως την ιδέα ότι η δική μου η μάνα ήταν η καλύτερη ή έστω η καλύτερη απ΄ όσες τουλάχιστον γνώριζα εγώ.
Στο συγκεκριμένο ήμουν για χρόνια απόλυτη και πιο διαλλακτική με έκανε μονάχα το μεγάλωμα μου που το έβλεπα ανελέητο σε κάποιες άσπρες τριχούλες που άρχισαν να φανερώνονται στα μαλλιά μου, στην σύγκριση της σημερινής χρονολογίας με την χρονολογία της γέννησης μου, στην διαφορά της σκέψης και της ωριμότητας μου, το έβλεπα σε πολλά, σε πάρα πολλά…
Μα ένα παράξενο, μόνο η μάνα μου επέμενε να μη βλέπει τίποτα από όλα αυτά και να εξακολουθεί πάντα να διατηρεί τον υπερποστατευτικό τρόπο που είχε όταν ακόμα ήμουν το μικρό κοριτσάκι που του κάθιζε με το έτσι θέλω τα άσπρα φιογκάκια στα μαλλιά και το κρατούσε από το χέρι πιστεύοντας πως εκείνο θα είχε συνεχώς την ανάγκη της!
Για την μάνα μου δεν μεγάλωσα ποτέ κι αυτό για καιρό ήταν μια κατάσταση που κάποτε με εκνεύριζε αφάνταστα. Μέχρι βέβαια που έγινα κι η ίδια μάνα, είδα την παράσταση να επαναλαμβάνεται και κατάλαβα..
Με τις δυο Γερμανίδες να εξακολουθούν να μετρούν και να ξεχωρίζουν τα σέντσια τους μπροστά μου-κι επειδή ως γνωστόν η σκέψη τρέχει με ταχύτητα φωτός- αμέσως μετά θυμήθηκα την πρώτη ζωγραφιά που μου έφερε η κόρη μου από το νηπιαγωγείο θριαμβευτικά λες και κρατούσε έργο τέχνης, στα χέρια της. Δεν ήταν παρά ένα έκτρωμα ζωγραφικής που καν δεν έμοιαζε με γυναίκα μα που πάνω του όμως το πεντάχρονο αποτύπωσε με δυο λόγια ολάκερη την αγάπη του για μένα: «Μαμά βασίλισσα!!»
Τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως σε κάθε εποχή όλες οι μανάδες το ίδιο ακριβώς πράγμα σημαίνουν:
Το ασύγκριτο, το μεγαλειώδες ον μπρος τα παιδικά μάτια..
Τότε επίσης συνειδητοποίησα πως ότι δίνεις παίρνεις κι ουδείς δυστυχώς, ή ίσως κι ευτυχώς, δεν μπορεί να ξεφύγει από τις κληρονομικές καταβολές της ράτσας του…
Φυσικά ούτε η κόρη μου μεγάλωσε ποτέ για μένα κι απ΄ ότι ξέρω τα παιδιά που για την μάνα τους, «μεγαλώνουν» τελικά στην Ελλάδα, είναι ελάχιστα. Χιλιάδες τα παραδείγματα…-
Που σημαίνει ότι η εικόνα της δικής μου μάνας , έτσι όπως σχεδόν με εμμονή την είχα πλάσει κι αποτυπώσει κάποτε μέσα μου, δεν αποτελούσε την εξαίρεση αλλά μάλλον την επιβεβαίωση του κανόνα της ελληνικής κοινωνίας.
Εδώ στην χώρα μας η παράσταση επαναλαμβάνεται είπαμε..
Μπορεί να φταίει ο Μεσογειακός ήλιος, μπορεί μετά από αιώνων δουλείας να φταίνε οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που ασυνείδητα ίσως «επέβαλλαν» στους Έλληνες να ενωθούν σαν γροθιά αν φυσικά ήθελαν να εξακολουθήσουν να υπάρχουν σαν έθνος..
Μπορεί να φταίνε πολλά, όπως επίσης μπορεί να είναι κι απ΄ τα καλά εξίσου όμως μπορεί να είναι κι απ΄ τα κακά της ράτσας μας τούτη η θερμότητα των σχέσεων του ομφάλιου λώρου που δεν σταματά και δεν χαλαρώνει ποτέ.
Το βέβαιο πάντως είναι πως αν εξακολουθούμε να κρατάμε , κι αν ίσως υπάρχουν πιθανότητες να κρατήσουμε για κάμποσες δεκαετίες ακόμα μετά από τέτοια εισβολή « αμερικανισμού και ευρωπαϊσμού..» στις συνήθειες μας.. πως αν στη χώρα μας σε σύγκριση με τις υπόλοιπες χώρες η μονάδα μέτρησης αλκοολισμού είναι μικρότερη… πως αν οι κλοσάρ ( άνθρωποι πεταμένοι από το σύστημα) πάλι σε σύγκριση σ΄ εμάς είναι λιγότεροι.. το βέβαιο είναι λοιπόν πως όλα αυτά τα οφείλουμε στην γυναίκα που μας γέννησε. Στην Ελληνίδα μάνα που μέσα από την διαφορετικότητα της εξακολουθεί στον 21ο αιώνα να φροντίζει τα παιδιά της με την ίδια ακριβώς αγάπη όπως την πρώτη στιγμή που τα έφερε στο κόσμο και να μη τα πετά έξω από την αγκαλιά της ποτέ.
Αν αυτό τώρα για κάποιους «πραγματο-ρεαλιστές» που θέλουν τα παιδιά τους να αυτονομούνται στα δεκαοχτώ, βλάπτει αντί να ωφελεί, ας σκεφτούν ότι είναι η πιο γλυκιά κι ανώδυνη «βλάβη» απ΄ όλες εκείνες που μας κατακλύζουν σήμερα
Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει λαός που το όνομα του να έχει συνδεθεί τόσο άμεσα με την αισθαντικότητα και την αγάπη όσο ο Έλληνας..
Οπότε, ακόμα λοιπόν κι αν λανθάνει σε περιπτώσεις όπως αυτή, επιτρέψτε του να εξακολουθεί να λανθάνει χωρίς ενοχές..