Όποιος έχει γυρίσει την Κρήτη πέρα από τα πολύ γνωστά μέρη, όσα προσελκύουν συνήθως τα φώτα της δημοσιότητας, δεν παύει να εντυπωσιάζεται από τις διαρκείς γωνιές που προσφέρονται προς εξερεύνηση και ανακάλυψη.
Οι οποίες δεν αφορούν μόνο το εσωτερικό της ή τα πιο δύσβατα παραλιακά μέρη της νότιας πλευράς –όπου αφθονούν διάφορες ειδυλλιακές, ανοργάνωτες ακτές– μα και τα μικρονήσια που βρίσκονται διάσπαρτα γύρω της.
Ανάμεσα στα τελευταία βρίσκεται και το σύμπλεγμα δύο μικρών νησίδων που είναι γνωστά ως «Τα Θοδωρού», στα ανοιχτά της γνωστής παραλίας του παραθαλάσσιου χωριού Αγία Μαρίνα. Η οποία κάθε καλοκαίρι βουλιάζει από κόσμο, όντας εδώ και χρόνια ένα από τα πιο γνωστά θέρετρα της Κρήτης στην πλευρά των Χανίων που βλέπει προς το Αιγαίο, διαθέτοντας μεγάλα ξενοδοχεία και σταθερή ροή διεθνών επισκεπτών.
Αναπαράσταση της νησίδας και της απέναντι ακτής από τον Francesco Basilicata (1618), όπου ξεχωρίζουν και τα δύο βενετικά φρούρια που χτίστηκαν το 1574. Photo: Wikipedia Creative Commons
Το 1574 οι Βενετοί κυρίαρχοι της Κρήτης κατασκεύασαν δύο φρούρια στο Θοδωρού, με στόχο την προστασία της απέναντι ακτής του Πλατανιά σε περίπτωση ναυτικής επίθεσης από εχθρούς. Εκείνο που βρισκόταν πιο χαμηλά, προς την ακτή, το είπαν Άγιος Φραγκίσκος, ενώ αυτό που έχτισαν στην κορυφή της νησίδας –σε υψόμετρο 165 μέτρων– ονομάστηκε Άγιος Θεόδωρος ή Τουρλουρού.
Στα οχυρά αυτά ζούσαν συνολικά 70 στρατιωτικοί, οι οποίοι έδωσαν σφοδρή μάχη με τους Οθωμανούς Τούρκους το 1645. Βλέποντας δε ότι τη χάνουν, οι εναπομείναντες προτίμησαν να βάλουν φωτιά στην πυριτιδαποθήκη τους και να ανατιναχτούν, μαζί με όσους εχθρούς είχαν ήδη αποβιβαστεί. Από τότε τα φρούρια δεν ξαναχρησιμοποιήθηκαν και το Θοδωρού παρέμεινε ακατοίκητο. Το 1897 καταλήφθηκε για λίγο από τον ελληνικό στρατό, για να γίνει οριστικά τμήμα της χώρας μας το 1913, μετά την ένωση με την αυτόνομη Κρητική Πολιτεία.