Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Η σύγχρονη κοινωνία. σύμφωνα με την άποψη ορισμένων τα έχει όλα.
Σύμφωνα με την άποψη κάποιων άλλων όμως, αφού έχει χαθεί η ανθρώπινη επαφή και περιμένεις τον υπολογιστή σου να σου πει καλημέρα ή καλησπέρα , δεν έχει τίποτα.
Ο καθένας πάντως μπορεί να ταχθεί από την μεριά που επιλέγει… το σίγουρο πάντως είναι ένα:
Οι περισσότεροι από εμάς 'εχουμε αρχίσει να συνηθίζουμε ανεπαίσθητα: τη μοναξιά που προκύπτει από την υπερβολική χρήση των τεχνολογικών συσκευών και συνδεόμαστε όλο και περισσότερο μαζί τους, αφήνοντας "εκτός γηπέδου" την ανθρώπινη επαφή.
Αναζητούμε τη θαλπωρή στις οθόνες και περιμένουμε από τα ηλεκτρονικά μέσα να μας προσφέρουν την αναγκαία αναγνώριση και επιβεβαίωση.
Και το ακόμα πιο χειρότερο ότι εκλαμβάνουμε το "καλημέρα" ή "καλησπέρα" του σαν ένα μικρό σημάδι ότι κάποιος υπάρχει εκεί έξω που μας αναγνωρίζει και μας χαιρετά και δεν καταλαβαίνουμε ότι η αναμονή για ένα τεχνολογικό μήνυμα είναι η βαθύτερη επιθυμία του υποσυνείδητου μας για ανθρώπινη και όχι εικονική επαφή.
Μήπως λοιπόν είναι καιρός να ξεκαθαρίσουμε τους ανθρώπους από τα μηχανήματα; Να αποκτήσουν αυτά τον πραγματικό σκοπό της δημιουργίας τους που δεν είναι άλλος από το να υπηρετούν τον άνθρωπο και όχι να γίνουμε εμείς υπηρέτες των μηχανημάτων;
Μήπως είναι καιρός να αναζητήσουμε την ισορροπία μεταξύ το ψηφιακού κόσμου και του αληθινού;