Όλοι σχεδόν οι Σύλλογοι που ασχολούνται με τα κοινά, τόσο στο Δήμο Μαλεβιζίου όσο και σε άλλα μέρη της Ελλάδας. έχουν ως επιθετικό ή επεξηγηματικό προσδιορισμό το “Πολιτιστικός”.
Αρκετοί μάλιστα, εκβιάζοντας ή βιάζοντας από άγνοια την ελληνική γλώσσα, προσθέτουν και το “Εκπολιτιστικός”, δίκην ιεραποστόλων που εκπολιτίζουν άξεστους αγρίους ή υποδεέστερους πολιτιστικά ανθρώπους.
Ενώ άλλοι χρησιμοποιούν ακόμη και το "εξωραϊστικός", δηλαδή ο σύλλογος που εξωραΐζει, που έχει σχέση με τον εξωραϊσμό, αναφέρεται σ’ αυτόν ή συντελεί σ’ αυτόν.
Πολιτισμός είναι: “Το σύνολο των υλικών, πνευματικών, τεχνικών επιτευγμάτων και επιδόσεων, που είναι αποτέλεσμα των δημιουργικών δυνάμεων και των ικανοτήτων του ανθρώπου και που εκφράζεται ιστορικά στους τύπους και στις μορφές οργάνωσης και δράσης της κοινωνίας καθώς και στη δημιουργία (υλικών και πνευματικών) αξιών”.
Τι γίνεται όμως όταν ο "πολιτισμός" και ο "εξωραϊσμός" πάνε περίπατο και μαζί τους χάνεται και η έννοια του κοινού καλού, μέσα από την λειτουργία ενός πολιτιστικού συλλόγου.
Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ μέσα από το Φατσοβιβλίο πρώην και νυν μέλη, ενός από τους Πολιτιστικούς συλλόγους του Μαλεβιζίου να ανταλλάσσουν εκφράσεις που δεν ταιριάζουν αρχικά στο νόημα του πολιτισμού και σίγουρα δεν είναι σωστό αυτή η αντιπαράθεση να γίνεται δημόσια.
Ο Πολιτισμός δεν είναι μόνο στα χαρτιά, αποτελείται από ένα ολόκληρο πλέγμα πνευματικών, υλικών, διανοητικών και συναισθηματικών χαρακτηριστικών μιας κοινωνίας ή μιας κοινωνικής ομάδας.
Κάτι που αρκετοί ή δεν το γνωρίζουν καν ή απλά το ξεχνούν.
Ο πολιτισμός δεν περιλαμβάνει μόνο τις τέχνες και τα γράμματα, αλλά και τους τρόπους ζωής, τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου, τις αξίες, τις παραδόσεις και τις αρχές .
Με άλλα λόγια, η ανάπτυξη είναι μια πολιτιστική διαδικασία, η οποία δεν μπορεί να επιβληθεί από έξω, αλλά πρέπει να δημιουργηθεί μέσα από την ίδια την κοινωνία.
Αυτά προς το παρόν και θα κλείσω με το γνωστό "Τα εν οίκω μη εν δήμω" Μετάφραση: Τα προσωπικά θέματα δεν πρέπει να γίνονται δημόσια.