Χρόνια πολλά στην εορτάζουσα, αιώνια Μάνα!
Με ένα ποίημα του Ρεθεμνιώτη ιατρού και λογοτέχνη Μιχάλη Καυκαλά, τιμά η Δημοτική Βιβλιοθήκη Μαλεβιζίου τη σημερινή ημέρα που είναι αφιερωμένη στην μητέρα.
Δείτε τη συγκινητική ανάρτηση:
"Παγκόσμια ημέρα της Μητέρας, σήμερα, 12 Μαΐου 2019. Την υποδεχόμαστε με ένα συγκινητικό ποίημα για τη Μάνα, ίσως το ωραιότερο που γράφτηκε ποτέ γι' αυτήν, σε κρητικό ιδίωμα.
Είναι του Ρεθεμνιώτη ιατρού και λογοτέχνη Μιχάλη Καυκαλά, από τη συλλογή "Αντιλαμψιδες", και μας μεταδίδει εικόνες από την Κρήτη μιας άλλης εποχής.
Ας είχεν έζιες μάνα μου…
Ας είχεν έζιες μάνα μου, Μάνα μου, κι είντα καλό στον κόσμο
να σ' ανεμίζω ζωντανή κι έγνοια γλυκιά να σ’ έχω.
Κι ως πρώτας να συχνόρχομαι να σε θωρώ ν’ αστράφτεις
κι απόξ’ από την πόρτα μας να σε γροικώ να λέεις,
“χίλια καλώς εκόπιασες, υγιέ μου ευκησμένε”
Και ν' αγκαλιάζομέστανε στου σοκακιου τη μέση.
Να μπαινοβγώ στο σπίτι μας, να ιδώ νοικοκεράτα
και να φραθώ τσι μυρωδιές κανέλας και βαρσάμου,
μόσκους από τα φούλια σου και τα γαρέφαλά σου
και να γευτώ τσοι κόπους σου, χίλια καλολοείδια.
Να θέσω στα σεντόνια σου απούναι σαν τα χιόνια
ολάσπρα κι εφτακάθαρα, διπλομπουγαδιασμένα,
στο μαξελάρι, Μάνα μου, το ψιλοκεντημένο,
στο στρώμα με τα πούπουλα τ’ αναφουφουδωμένο,
να νιώσω σαν τον άρχοντα, τον ύπνο να χορτάσω.
Να γνώσω να σ’ ασκιάζομαι να μπαίνεις και να βγαίνεις,
κι ωσάν τον κάτη να πατείς στσι μύτες των ποδιώ σου
να ιδείς ανέ μετάπνισα κι αν είμαι ξυπνημένος.
Να κάτσεις κειά που κείτουμου στου κρεββατιού την άκρα
να μου χαϊδές την κεφαλή και να μου κουβεδιάζεις
κι ως τότες να μ’ αναρωτάς α δυστυχώ στα ξένα
κι ο γεις τ’ αλλού ν’ ανοίγομε διάπλατα την καρδιά μας.
Να σε θωρώ να στένεσαι στα εικονίσματά μας,
το καντηλάκι απόβραδο ν’ άφτεις και να θυμιάζεις,
τσ’ Αγίους να παρακαλείς στα ξένα να με βλέπου.
Να φεύγω και να χωστοκλαίς και να μου παραγγέρνεις,
να χαζιρεύγεις λιχουδιές και να τσι κατασταίνεις
και το καλάθι ξέχειλο μ’ ονοστιμιές κι αγάπη
να μου τα δίδεις, Μάνα μου, μαζί με την ευκή σου,
ευκή κι αγάπη απού κιαμιά στη γης άλλη δεν είναι.
Κι άραγες εδά, Μάνα μου, γροικάς τούτα ’που λέω,
ακούς τσοι τσ’ αναστεναγμούς που βγάνω για τα σένα
και το γλυκοκουβέδιασμα απού συχνά σου κάνω;
Κι άραγες, Θε μου, αφήνου σε στον Άδη απού κονεύγεις
να ιδείς το φέγγος του κεργιού απού σου συχνανάφτω,
τα βουρκωμένα μάθια μου κάθ’ απού συλλογούμαι,
πως ζώντας σου δε σου ’δωκα όσα πολλά σου ’πρέπα,
μα κι όσα μου ’δωκες εσύ περίσσια και μεγάλα;
Κι άραγες, Μάνα, νιώθεις το, εκειά στον άλλον κόσμο
το κλάημα μου Χριστόγεννα, Πρωτοχρονιά και Πάσκα
δίχως αγάπη μηδ’ ευκές, ως μ’ είχες μαθημένο;
Είντα καλά ’που θα ’τονε αν είχεν έζιες Μάνα!"
Μιχάλης Καυκαλάς, Αντιλαμψίδες, Βιβλίοεκδοτική Αναστασάκης, Αθήνα, 1990, σελ. 18-19