Ο Ηλίας ήταν παλιός μου συμμαθητής. Ένα παιδί τρυφερό και ευαίσθητο από τα νηπιακά μας ακόμα χρόνια. Ήταν γελαστός, χαρούμενος και είχε ευμετάβλητη διάθεση. Όταν έπαιζε με τα παιδιά και κάτι τον στενοχωρούσε, πήγαινε σε μία γωνιά, έσκυβε το μικρό του κεφάλι και βούρκωνε.
Της Μαρίας Καλλέργη
Τα χρόνια περνούσαν, ο Ηλίας όμως κρατούσε εκείνη την ευαισθησία την παιδική. Μεγάλωνε, μα αυτό φαινόταν μόνο στο σώμα του, όχι στην ψυχή και στο βλέμμα του.
Μας ακολουθούσε ως τις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Μια μέρα ο Ηλίας άργησε να έρθει. Δεν πρόλαβε να μπει στην αίθουσα. Τον βλέπαμε από μέσα να φωνάζει στην καγκελόπορτα. Μπήκαμε και γράψαμε. Όταν βγήκαμε ο Ηλίας δεν ήταν πια εκεί. Μας είπαν κάτι έπαθε. Δεν άντεξε την πίεση. Νευρικός κλονισμός.
Ο Ηλίας παρέμεινε παιδί. Η ζωή του σταμάτησε σε εκείνη την ημέρα. Στην πορεία της ζωής μου τον έβλεπα συχνά πυκνά και μου 'λεγε για τα μαθήματα που του είχαν απομείνει να δώσει δεκαετίες πριν. Ήταν που ήταν πολύ ευαίσθητος, είναι που είναι και η κοινωνία μας πολύ σκληρή και ο Ηλίας είπε να μείνει εκεί. Στα χρόνια λίγο μετά την εφηβεία, στα χρόνια που κυνηγούσαμε τους ανέμους και αγαπούσαμε τους ανθρώπους.
Τι κι αν πέρασαν τα χρόνια. Το σώμα μεγάλωσε κι άλλο, μα η ψυχή έμεινε εκεί. Και το μυαλό βυθισμένο σε ένα κόσμο που αντέχει να ζει. Μέχρι που το νήμα της ζωής του κόπηκε από ασθένεια λίγο πριν κλείσουμε τα 50.
Έφυγε όπως μας είπαν με το χαμόγελο στα χείλη και "κολλημένος" στις Πανελλαδικές που μας "σημάδεψαν" με το περιστατικό που δε θα φύγει ποτέ από τη μνήμη μας. Όπως και ο αγαπημένος φίλος της νιότης μας.