Toν πόλεμο τον έμαθα από τις τρομακτικές διηγήσεις του παππού και της γιαγιάς μου κι από ιστορίες απελπισίας από τα παιδικά χρόνια των γονιών μου, που άκουγα παιδί κι με έπιανε φόβος
Της Μαρίας Καλλέργη
Μεγαλώνοντας μάθαινα στην ιστορία για πολέμους και όταν ήρθε η ελεύθερη τηλεόραση άρχισα να τους βλέπω σε ζωντανή μετάδοση, να τους συνηθίζω και να νομίζω πως ο φόβος μου που εκλογικεύτηκε στην πορεία, έφυγε κιόλας.
Όμως ήταν κάπου εκεί βαθιά χωμένος και τις τελευταίες μέρες βγήκε με αφορμή την πανδημία του κορωνοιού, ένα πόλεμο διαφορετικό αλλά κανονικό και μάλιστα παγκόσμιο.
Γιατί τελικά ο πόλεμος στερεί την ελευθερία και μεις σήμερα είμαστε δέσμιοι του αόρατου εχθρού γιατί όπως μου έλεγε κι ένας φίλος: “τους Γερμανούς τους έβλεπαν στην κατοχή, τον κορωναιό δεν τον βλέπεις”.
Οπως μου έλεγε η συχωρεμένη η μαμά μου, την κατοχή όταν βασίλευε ο ήλιος δεν μπορούσαν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο, τώρα αν θέλουμε να είμαστε υγιείς δεν πρέπει να κυκλοφορούμε καμιά ώρα.
Βέβαια δεν έχουμε πείνα, ακόμα τουλάχιστον, και φτώχεια όπως την κατοχή. Όμως είδαμε κι εμείς τις ζωές μας να αλλάζουν βίαια, είδαμε τα ως χθες σημαντικά της ζωής μας να γίνονται ασήμαντα και τις προτεραιότητες μας να μετατοπίζονται.
Όσο περνούν οι μέρες ακόμα και οι πιο δύσπιστοι φαίνεται να το καταλαβαίνουν κι αδειάζουν δρόμους και παραλίες. Η χαλαρότητα έφυγε από τη ζωή μας και βρεθήκαμε ξαφνικά αντιμέτωποι μέσα στα σπίτια μας έχοντας την ευθύνη της 24ωρης συμβίωσης με τις οικογένειες μας, με μαγειρέματα, απολυμάνσεις, γλύκα, τσακωμούς και μια νέα γνωριμία σε βάθος.
Κατά τα άλλα η ζωή συνεχίζεται με μελέτη, παιχνίδι, διάβασμα, τηλεόραση, Ιντερνετ. Κι όσοι πηγαίναμε στα καφενεία ή στις καφετέριες για καφέ απλώς τα μεταφέραμε στο facebook. Εκεί ζούμε, γράφουμε απόψεις, προσευχές, τσακωνόμαστε για πολιτικά και συνωμοσίες και απειλούμε με “ξεφίλια” στο κοινωνικό δίκτυο διαγραφές όλους όσους διαφωνούν μαζί μας έχοντας ακραίες πολλές φορές απόψεις.
Αλλά τι τα θες. Ο φόβος δεν ηρεμεί αλλά θεριεύει όσο ακούμε όσα μπορούν να συμβούν αλλά και όσα γίνονται σήμερα. Αυτό άλλωστε κάνουν όλοι οι πόλεμοι που νομοτελειακά κάποτε τελειώνουν. Όλοι με απώλειες, πιο βαριές ή ελαφρύτερες.
Από μας εξαρτάται πως θα βγούμε από τον πόλεμο με τον κορωνοϊό. Σίγουρα για τα καταφέρουμε χρειαζόμαστε πίστη, ελπίδα, αισιοδοξία. Ας μη γίνουμε όλοι ειδικοί. Μια φορά στη ζωή μας ας σταματήσουμε να μιλάμε κι ας ακούσουμε. Γιατί η μοναδική προτεραιότητα είναι η ίδια η ζωή.