Πρωτοφανή δεδομένα βιώνουμε τις τελευταίες ημέρες. Ίσως να βιώσουμε και τις αμέσως επόμενες. Η κατάσταση είναι όντως κρίσιμη, καθώς το θέμα που ανακύπτει βασίζεται στην Υγιεία και στο δικαίωμα για ζωή, ανεξαρτήτως ηλικίας και λοιπών κριτηρίων.
Παρακολουθώντας με οξύτητα τις εξελίξεις, επιβάλλεται να γνωρίζουμε πως πίσω απ’ το αντιφέγγισμα της βιτρίνας κάθε αιτίας κι αποτελέσματος, κρύβονται πάντα σκιώδη μέρη. Η λεπτή γραμμή των κυβερνητικών Προφάσεων έως τη λήψη Αποφάσεων, ταλαντεύεται επικίνδυνα κι ανεξέλεγκτα, πλέον. Με αποδέκτη τον Άνθρωπο.
Έναν Άνθρωπο, όπου διατυμπανίζουν συνεχώς πως αποτελεί την αιτία για να παρθούν ολοένα αυστηρότερα μέτρα, επειδή «Δεν πειθαρχεί». Όμως, πόση ευθύνη μπορεί να έχει ο καθ’ ένας μας, ώστε να του καταλογιστούν όλ’ αυτά, ελέω της προστασίας του Συστήματος Υγιείας; Το Σύστημα Υγιείας, αντανακλά την κάθε κυβέρνηση και τους εκπροσώπους της που πέρασαν απ’ αυτό. Έχει σμιλευθεί βάσει των αποφάσεων κι ενεργειών που έκαναν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Υπό ποια προϋπόθεση, λοιπόν, ο πολίτης να δεχθεί το βάρος ότι η Υγιεία στη χώρα χωλαίνει και πρέπει αυτός να συμμορφωθεί στον βαθμό της καταπάτησης κάθε δικαιώματός του; Έντεχνες τακτικές, ύποπτες προφάσεις.
Θα ‘ναι άραγε η επόμενη ημέρα ίδια με την προηγούμενη προ κορωνοϊού; Η ψυχική διάβρωση, η απομόνωση, το χάσιμο επικοινωνίας, η μηδαμινή εγκάρδια συνεύρεση, θα εξαφανιστούν ως δια μαγείας και θα συνεχίσουμε απ’ την τωρινή παύση; Ερωτήματα που πρέπει όλοι να θέσουμε στον εαυτό μας και τους γύρω μας. Γιατί αντίδοτο για την Ψυχική Υγιεία δεν υπάρχει.
Μπορεί οι ρυθμοί να πάγωσαν, ο άνθρωπος όμως συνεχίζει να ‘χει ροή κι ορμή εντός του. Κι αυτά, είναι που θα του χτυπήσουν οσονούπω την πόρτα. Ο απόηχος, θα ‘ναι τέτοιος, που το «έξω» θα μας φαίνεται άγνωστο. Όχι γιατί απομονωθήκαμε, αλλά γιατί το γνωρίζαμε και το διαχειριζόμασταν αλλιώς. Κι όσο προσαρμοστικά όντα κι αν ήμαστε, έγιναν όλα τόσο γρήγορα που ακόμη βρισκόμαστε στην αρχή του όποιου σοκ. Σαφώς κι εγείρεται το ερώτημα, στο πίσω μέρος του μυαλού, αν όλ’ αυτό είτε σε τοπική κλίμακα είτε παγκόσμια, είναι μια αναπάντεχη ευκαιρία για την εκπαίδευση του πληθυσμού σε πλήρη υπακοή, μ’ εκμετάλλευση την πρόφαση πανανθρώπινων δικαιωμάτων όπως η Υγιεία. Καθώς και για την παγιοποίηση κάποιων τακτικών που παλεύουν τόσα χρόνια: Τηλεκπαίδευση, Πλαστικό χρήμα, Εργασία απ’ το Σπίτι, Κοινωνικός Έλεγχος, μείωση ή νόθευση Ψυχαγωγίας και Διασκέδασης.
Καλώ, όλους μας, να εξετάσουμε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας από ‘δω κι έπειτα. Με λογική, κρίση, σύνεση κι οξύτητα νου. Ν’ αναρωτιόμαστε τα «γιατί» και να διπλοελέγχουμε τα «πρέπει». Το Ελληνικό Σύνταγμα αλλά και η Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, είναι ανώτερα από οποιονδήποτε βεβιασμένο Νόμο κι οποιαδήποτε Π.Ν.Π., ασχέτως αν έχει κηρυχθεί μια Πανδημία ή ένας Πόλεμος. Αυτά πάντα στέκουν εκεί για να μας υπενθυμίζουν τι να μην ξεχνάμε αλλά και τι μας προστατεύει.
Επίσης, καταθέτω δημόσια έκκληση προς όλους εκείνους που ‘χουν δώσει Όρκο στο Εθνόσημο, να μην εκτεθούν απέναντι στον Έλληνα, ανεξαρτήτου εντολών. Γιατί απ’ αυτό το μονοπάτι γυρισμό δεν έχει. Υπηρετώντας την Πατρίδα με παρουσία στη Μ. Ανατολή ως ειρηνευτική δύναμη, ρώτησα, κάποτε, έναν ανώτερό μου «Ποιανού τα δικαιώματα προστατεύουμε σ’ αυτές τις χώρες;», μου απάντησε: «Του Ανθρώπου».
Χρίζει επιτακτικής ανάγκης η συλλογή, πλέον, των περιστατικών που θα συμβούν ανά την Ελληνική Επικράτεια από οποιονδήποτε επίσημο φορέα κατά των Πολιτών, επικαλούμενοι τα εξαντλητικά μέτρα, και να στέλνονται όλα τα στοιχεία, αναλυτικώς, στην Ύπατη Αρμοστία του Ο.Η.Ε.. Υπάρχουν στελέχη εκεί, που μπορούν ν’ αξιολογήσουν τι γίνεται στο εσωτερικό μιας χώρας, γεγονότα που τα ΜΜΕ ίσως δεν προλάβουν να καλύψουν ή να παρουσιάσουν ώστε να φτάσουν στα επίσημα αυτιά των ιθυνότων των Ηνωμένων Εθνών.
Εν κατακλείδι, επισημαίνω πως όλ’ αυτά δεν γράφονται για ν’ αποκαλύψουν μια συνομωσία. Αλλά για να συνυπάρξει η Ανθρώπινη Ελευθερία σε όλες τις εκφάνσεις της, παράλληλα με την Ατομική Ευθύνη προς την αντιμετώπιση της Πανδημίας. Πρώτα για τους δικούς μας ανθρώπους και μετά για εμάς. Για κανένα όμως προεκταμένο δάκτυλο που θα επιβάλλει την καταπάτηση ακρογωνιαίων λίθων της ύπαρξης, για δικούς του σκοπούς ή για δική του αποποίηση ευθυνών στην ευρυθμία ενός Κράτους.
Εξάλλου, αν στερούμαστε Παιδείας ώστε να θεσπίσουμε τα δικά μας ατομικά μέτρα για να περιορίσουμε την εξάπλωση του ιού, ό,τι κι αν επιβληθεί για όσο επιβληθεί, θα ‘ναι μάταιο. Διότι δεν αλλάζει η εσωτερική μας φιλοσοφία με τον Φόβο. Αλλά με τον Σεβασμό. Κι είναι πιο σεβάσμιο από ποτέ ν’ αναλογιστούμε πως θα μπορούσαμε, με την στάση μας, να προστατέψουμε τους δικούς μας ανθρώπους από ένα υπό κατάρρευση για χρόνια Σύστημα Υγιείας. Αυτό κερδίζεται. Απ’ όλους για όλους. Κάτι που μπορούμε να το πράξουμε, δίχως κανένα φόβητρο στο σβέρκο μας.
ΥΓ: Το παρόν άρθρο είναι εμπνευσμένο απ’ το καμπανάκι που ήδη κρούει η Ύπατη Αρμοστία των Ηνωμένων Εθνών προς τις κυβερνήσεις για τις τακτικές τους.
Β.Κ.