Ολόκληρη η Κρήτη έχει συγκλονιστεί με τον άδικο χαμό του μικρού Ζαχαρία.
Τα μέσα μαζικής δικτύωσης έχουν γεμίσει με κείμενα και φωτογραφίες που αντικατοπτρίζουν το πόσο έχει συγκλονιστεί η κρητική κοινωνία με αυτό το γεγονός.
Ένα τέτοιο κείμενο αφιερωμένο στο μικρό Ζαχαρία συνέταξε μια Μαλεβιζιωτισσα και αναγνώστρια του maleviziotis.gr ,η κα Μαρία Κανακαράκη-Ανυφαντάκη, η οποία το μοιράστηκε μαζί μας μέσα από τον προσωπικό της προφίλ στο facebook.
Είναι ένα κείμενο γεμάτο συναίσθημα που αξίζει κάποιος να το διαβάσει.
Διαβάστε το κείμενο:
Να… να…μια κουδουνίστρα μόλις έπεσε από ψηλά…
Εκκωφαντικός θόρυβος…Μου τρύπησε τα αυτιά…
Ποια χεράκια την άφησαν άραγε…;
Ααααα!Ειναι του μικρού Ζαχαριά που μόλις έφτασε..
Ένα τόσο δα μικρό χεράκι την άφησε να πέσει..
Ντύθηκε στα λευκά…χτένισε τα μαλλάκια του.πήρε το σακάκι του.ανέβηκε στο συννεφάκι του και τσουπ…άρχισε να ταξιδεύει..
-«Ε!!Γεια σου Ζαχαριά…»είπε μια πεταλούδα..
Που πας;;
-«Ξεκίνησα το ταξίδι μου,»λέει εκείνος αλαφιασμένος και κουρασμένος γιατί είχε δώσει μεγάλο αγώνα εδώ…
-«Και πως φεύγεις έτσι,χωρίς παιχνίδια,χωρίς τίποτα..»είπε η πεταλούδα..
-«Δεν μου χρειάζονται..»είπε εκείνος,καθώς όλο και ανέβαινε με το μικρό του συννεφάκι..
«Θα παίζω τώρα με τα μικρά αγγελάκια κρυφτό,θα τρέχω στα πράσινα λιβάδια και στις γαλάζιες λίμνες..»και άρχισε να φτάνει σιγά σιγά στον ουρανό…
…Μάτια κλαμένα ..χείλη βουβά..απαλύνεται άραγε τέτοιος πόνος;;
Ποια μάνα κλαίει απόψε;;Ποιος πατέρας θρηνεί;;;
Θα θελα να μουν εκεί,να σε πιάσω από τα χεράκια,να σου δώσω δύναμη και να σου πω που πας;;
Γιατί;;
Έλα άπλωσε τα χέρια σου..
Τραγούδησε μαζί μου..
Τα παιδάκια σαν κι εσένα πρέπει να τραγουδάνε «…χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ…μιας και είμαι εγώ παιδί ξέρω πάντα να γελώ…»
Εσυ τι έπαθες;Το ξέχασες;;
Θα μαζέψω άσπρες παπαρούνες και άνθη από τις αμυγδαλιές..τώρα είναι η εποχή τους..θα τα κάνω ένα όμορφο στεφάνι και θα στο χαρίσω να το βάλεις στα μαλλάκια σου..
Θα κλέψω ένα αστεράκι και θα γράψω επάνω το όνομα σου κι ύστερα θα το πετάξω τόσο ψηλά που θα φτάσει μέχρι τα σύννεφα..εκεί που τώρα τρέχεις και παιζεις κρυφτό…
Αύριο που θα βγει ο ήλιος θα βγω να κοιτάξω μήπως σε δω να κανείς τσουλήθρα στις ακτίνες του…
Θα σε ψάξω μέσα στα τριαντάφυλλα μου..
Θα κλέψω τους στίχους από όλα τα ποιήματα του κόσμου και θα σου φτιάξω ένα γλυκό νανούρισμα για να πλάγιασεις απόψε..
Θα σου χρειαστεί για να μπορέσεις να κοιμηθείς ήρεμα…
Κοιτάζω έξω από το παράθυρο..είναι νύχτα και κάνει λίγο κρύο..Άραγε εσυ κρυώνεις;;
Θα σου πλέξουν τα αγγελάκια κάτι ζεστό να χουχουλιασεις απόψε;;
Μη φοβηθείς..Είσαι δυνατός..Πιο δυνατός κι απ τους δυνατούς..
Τελικά δεν την χρειάζεσαι την κουδουνίστρα..
Γι αυτό την πέταξες..
Τώρα θα τρέχεις με τα κοντά παντελονάκια σου σε αστέροσκονισμενες πλαγιές και θα παιζεις με τα φωτοστέφανα των αγγέλων…
Κοιμήσου γλυκά..κοιμήσου βαθιά..σαν να μην έκλεψες..σαν να μην πόνεσες ποτέ…