Είμαι αρκετά χρόνια στο διαδίκτυο, εντούτοις συγκριτικά με το χρονικό διάστημα, ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που έχω φορτσάρει- έχω επικοινωνήσει προσωπικά-. Και πάλι όμως δεν μπορώ να αρνηθώ πως κι έτσι ακόμα κάποιους ανθρώπους τους έχω ξεχωρίσει απο την διαδικτυακή επικοινωνία μας, και ειλικρινά νιώθω την ανάγκη να επικοινωνώ μαζί τους…. είτε μέσα από τα γραπτά τους, είτε προσωπικά με όσους είχα τη τύχη να συναντηθώ.
Παρακολουθώντας όμως βλέπω μετά λύπης μου στο φεις συχνά- πυκνά εκφράσεις τύπου λατρεμένε-η μου, αγαπημένε-η μου, πολυφίλητε-η φίλε μου και άλλα τέτοια κι αναρωτιέμαι:
Είναι άραγε τόσο μεγάλη η ανάγκη του ανθρώπου να επικοινωνήσει με άλλους, έστω κι έτσι, που σημαίνει ότι στο περίγυρα του δεν βρίσκει ανταπόκριση… που σημαίνει ότι η αποξένωση δεν υπάρχει πια στα λόγια και στα θεωρήματα αλλά έχει κρούσει τη πόρτα μας, για να μην πω έχει εισβάλλει τροπαιοφόρα στη ζωή και στις ψυχές μας,
Μα αν είναι έτσι τότε κάποιος πρέπει να τους κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου γιατί το διαδίκτυο δεν είναι χώρος αγγελικά πλασμένος όχι μόνο για μικρούς αλλά και για μεγάλους…
Υπάρχει όμως και η άλλη περίπτωση:
Όλα εκείνα τα γλυκόλογα να λέγονται προς χάριν εντυπωσιασμού ή… ή ακόμα χειρότερα, η ανάγκη για επικοινωνία να είναι τόσο μεγάλη που να ξεπερνάει την λογική και το φόβο, να γίνεται δηλαδή ένα υποκατάστατο της επικοινωνίας που δεν έχουμε.
Μπορεί ωστόσο το διαδίκτυο να μας δείξει το ανθρώπινο πρόσωπο του, επιτρέποντας μας να δημιουργήσουμε μια πέρα ως πέρα μια αληθινή φιλία μέσα από εδώ; Ιδού το μέγα δίλημμα…
Εγώ πάντως είμαι από λίγο έως αρκετά επιφυλακτική περί τούτου και κρατάω πάντα μικρό καλάθι, πειράζει;
Ρ/Μ