Της Ρίκης Ματαλλιωτάκη
( «…Κι απέστειλε Δαυίδ και εζήτησε τη γυναίκα και είπε : «ουχί αύτη Βησαβεέ θυγάτηρ Ελίαβ γυνή Ουρίου του Χετταίου;» Και «απέστειλε Δαυίδ αγγέλους και έλαβεν αυτή και περιήλθε προς αυτήν και εκοιμήθη μετ΄ αυτής». Και έγραψεν εν βιβλίο λέγων «εισήγαγε μου τον Ουρία εξ εναντίας του πολέμου του κραταιού και αποστραφήσασθε από όπισθεν αυτού και πληγήσεται και αποθανείτο…)
( ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Β΄ Κεφ. ΙΑ)
Ιδού η απόδειξης λοιπόν, δεν είναι μόδα των προοδευτικών καιρών όπως λένε , είναι δυνατόν εξάλλου να χωρά μέσα σε χρόνους και καιρούς η αμαρτία; Γεννήθηκε ταυτόχρονα με την γέννηση, είναι η δεύτερη φύσης μας και συμβαδίζει από καταβολής κόσμου παράλληλα με τον άνθρωπο!
Άρα υπήρχε, υπάρχει μα και θα υπάρχει εσαεί το παράνομο, το «απαγορευμένο μήλο…» το αμαρτωλό, το άπιαστο όνειρο που εξιδανικεύεται στο μυαλό μας αποκτώντας μορφή εμμονής, συχνά μάλιστα σχιζοφρενικής εξάρτησης που ενίοτε καταλήγει έως του σημείου να διαβάζουμε στις εφημερίδες και να βλέπουμε στις τηλεοράσεις για τα περίφημα εγκλήματα ερωτικού πάθους. Ακριβώς σαν αυτό του Εβραίου βασιλιά Δαυίδ που περιγράφεται γλαφυρά και ξεκάθαρα στο παραπάνω απόσπασμα της Παλαιάς Διαθήκης.
Εν πάση περιπτώσει όσοι μπορούν να έχουν προσωπική άποψη για μια παράλληλη ερωτική σχέση ταυτόχρονα με την νόμιμη του γάμου τους, ισχυρίζονται πως όχι μόνο ο Δαυίδ, αλλά κι αυτή ακόμα η «μητέρα» της αμαρτίας, η Εύα, ήξεραν τι έκαναν.
Ήξεραν πως πράγματι αξίζει τον κόπο για ένα τέτοιο «καρπό» να εκδιωχθεί κανείς όχι μόνο από τον , έτσι ή αλλιώς, αναμφίβολο παράδεισο της Παλαιάς Διαθήκης αλλά κι από αυτόν ακόμα από τον παράδεισο της έντιμης συζυγικής εστίας. Επιτέλους στην αγκαλιά «του…» ή «της…» εξαφανίζεται η κόλαση της ρουτίνας και γεννιέται ένας άλλος, χειροπιαστός παράδεισος και μάλιστα εκ των ουκ άνευ.
Στην Κρήτη δε, που προφανώς λόγω του θερμού κλίματος της που κάνει το αίμα ανδρών και γυναικών να κοχλάζει, είναι πολλοί εκείνοι που ασπάζονται τούτη την άποψη και δεν διστάζουν να ακολουθήσουν τα παράνομα μεν, αλλά γλυκά, ως εκεί που δεν πάει άλλο, βήματα της..
Στην διάθεση σας μερικές τέτοιες απόψεις που για ευνόητους λόγους φυσικά γυρίζουν πλάτη στο «φακό».
Στο κάτω- κάτω όμως ίσως εκεί να βρίσκεται κι η ουσία όλης της ιστορίας:
Ότι εκτίθεται σε κοινή θέα είναι σίγουρο πως χάνει κατά το ήμισυ την μαγεία του…
Αντώνης Την Μαρία δεν την αλλάζω με τίποτα, από την μια μεριά της ζυγαριάς όλοι οι άλλοι και από την άλλη αυτή.
Όμως, όμως είναι και κάποια πράγματα που βρίσκονται πάντα υπεράνω της δύναμης και της θελήσεως μας όπως τα παιδιά. Αν μπορούσα να κάνω διαφορετικά θα είχα χωρίσει προ πολλού, να είσαι σίγουρη γι’ αυτό όμως πίστεψε με δεν ζω παρά μονάχα για την στιγμή που θα το καταφέρω. Όταν μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά θα τους μιλήσω και ελπίζω ότι θα καταλάβουν. Μα και να μη καταλάβουν θα έχουν πάρει τον δρόμο τους πια οπότε θα είμαι κι εγώ ελεύθερος να πάρω τον δικό μου… Κόλαση, για ποια κόλαση μιλάμε, τρία χρόνια τώρα κόλαση είναι μονάχα η ζωή μου τις στιγμές που ζω χώρια της. Μέσα μου έχω προ πολλού ξεκαθαρίσει ποια είναι ακριβώς η έννοια της πραγματικής κόλασης και ποια του πραγματικού παράδεισου. Η αληθινή και όχι η συμβατική αγάπη, αυτό είναι όλο κι όλο που μετρά στην ζωή μας..
Αργυρώ
Δεν υπάρχει πιο βασανιστικό και ψυχοφθόρο συναίσθημα από τον διχασμό… Είκοσι χρόνια τώρα την παλεύω κι ούτε στον χειρότερο μου εχθρό δεν εύχομαι να συμβεί κάτι τέτοιο. Αγαπώ και τον ένα και τον άλλο. Ο ένας είναι η ζωή μου κι ο άλλος η τρέλα μου, δεν μπορώ χωριστά ούτε από τον ένα ούτε από τον άλλο. Δεν είναι τόσο πολύ ότι φοβάμαι να χωρίσω, ότι φοβάμαι τις συνέπειες του κόσμου δηλαδή, την κατακραυγή και τα ρέστα, όχι, δεν είναι αυτό που με σταματά. Εκείνο που φοβάμαι είναι κάτι άλλο, εντελώς εσωτερικό, αν μπορείς προσπάθησε να με καταλάβεις. Τώρα είμαι πενήντα χρονών και στο μόνο που ελπίζω, είναι ότι με την ηλικία το τοπίο θα ξεκαθαρίσει από μόνο του.
Αν δεν έχω τρελαθεί φυσικά μέχρι το τέλος.
Τόνια
Δεν υπάρχει πρέπει και σωστό στην αγάπη, ξέχνα το. Αν υπολογίζονταν έτσι τα πράγματα στο έρωτα, τότε θα μιλούσαμε για συναλλαγματικές και όχι για έρωτα. Το ξέρω λοιπόν ότι δεν είναι σωστό να είμαι μαζί του, το ξέρω ότι δεν πρέπει για πολλούς λόγους κι ένας από αυτούς, ίσως κι ο σημαντικότερος , είναι ότι τούτη η σχέση θα έρθει στιγμή που θα γυρίσει μπούμερανγκ πάνω μου και θα χτυπήσει εμένα την ίδια. Εκείνος έχει φτιάξει την ζωή του, έστω και κατά τα κοινά πρότυπα, έχει δηλαδή την γυναίκα του, τα παιδιά του, κι εγώ είμαι εκείνη που βλέπομε κι αντιμετωπίζομε σε τούτη την ιστορία «υπό σκιάν.
Αλλά… αλλά, υπάρχει πάντα και το αλλά βλέπεις, υπάρχει πάντα και η λογική του παραλόγου κι αν μπορείς αγνόησε την. Όποιος μπορεί πάντως και την αγνοεί μπράβο του, εγώ ομολογώ δεν μπορώ. Ο άντρας αυτός είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό στην ζωή μου και δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο οφείλεται στο παράνομο ή έτσι θα ήταν κι αν ακόμα τα πράγματα δεν κρύβονταν στο σκοτάδι. Πέντε χρόνια τώρα το ψάχνω και κουράστηκα, το αφήνω λοιπόν κι εγώ κι όπου βγει.
Αντρέας
Ναι, δεν λέω, θέλω να έχω μια εξωσυζυγική σχέση και την έχω. Μου αρέσει, είναι κάτι αλλιώτικο, κάτι που σε βοηθά να ξεπερνάς τα προβλήματα και τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Εξάλλου όσο πιο κρυφός είναι ό έρωτας τόσο και πιο γλυκός είναι! Τα φανερά και τα ευλογημένα από τον Ύψιστο γ…… ξεφτούν σύντομα, αχρωμούν και πεθαίνουν. Αυτά όμως ισχύουν μονάχα από την μια πλευρά, γιατί από την άλλη η οικογένεια πρέπει να είναι οικογένεια και τα παιδιά παιδιά. Εγώ προσωπικά δεν θα εγκαταλείψω τα παιδιά μου ποτέ για τίποτα και για κανένα. Η άποψη αυτή όμως δεν σημαίνει ότι η σχέση που διατηρώ πρόκειται για κάτι ελαφρύ ή ότι θα πήγαινα με μια οποιανδήποτε ίσα ίσα μόνο για να πω ότι θα ξενοπ… Όχι, απλώς είμαι ξεκαθαρισμένος κι ίσως από χαραχτήρα να δίνω πιο μεγάλη αξία στο «πρέπει» παρά στο «θέλω» γι’ αυτό ακριβώς δεν επιτρέπω και ποτέ στον εαυτό μου να προχωρήσει συναισθηματικά παρά πάνω από εκεί που του επιτρέπουν τα όρια του. Θέλω να διατηρώ την κατάσταση υπό έλεγχο.
Βασίλης
Πολλές φορές έχω σηκώσει ψηλά το κεφάλι μου, εκεί πάνω στην δικαιοσύνη που λένε κι έχω αναρωτηθεί γιατί άραγε οι άνθρωποι που πρέπει κυριολεκτικά να είναι μαζί, που είναι απολύτως όμοιοι, να συναντώνται σε τόσο διαφορετικούς χρόνους. Γιατί άραγε; Την Άννα θα έπρεπε να την έχω γνωρίσει στα εικοσιπέντε μου όταν ήμουν ελεύθερος Την γνώρισα πριν μερικούς μήνες κι είμαι τώρα στα πενήντα και κείνη είναι σαράντα. Τραγικό! Όσο κι αν θέλω τι μπορώ εγώ να προσφέρω σε τούτη την γυναίκα. Την αγάπη μου θα πεις; Μα αρκεί μονάχα αυτό σε ένα τόσο νέο άνθρωπο; Ίσως αν ήμουν έστω στην δική της ηλικία να μπορούσα να κρατήσω τούτη την σχέση και δέκα, και δεκαπέντε χρόνια ακόμα. Τώρα όμως, όσο κι αν την θέλω, που την θέλω όπως δεν θέλησα ποτέ άλλοτε γυναίκα στην ζωή μου, σε σημείο βασανιστικό, παράλληλα νιώθω πως της καταστρέφω και την ζωή και δεν το αντέχω. Όπως επίσης δεν αντέχω και την ιδέα να μου φύγει. Δεν ξέρω ούτε τι μου γίνεται ούτε τι να κάνω και ευελπιστώ σε μια λύση που θα δοθεί σαν από μηχανής θεός…