Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Μια πολύ σκληρή μορφή πραγματικότητας ανακαλύπτεται μόνο αν κι εφόσον κατέλθεις «από τα ψηλά στα χαμηλά κι απ΄τα πολλά στα λίγα», όπως πολύ σοφά αναφέρει με την ρήση της τη λαϊκή σοφία.
Και είναι όντως ιδιαζούσης μορφής ετούτη η σκληρότητα επειδή η θριαμβευτική και τροπαιοφόρος εισχώρηση από την φτώχεια στον πλούτο διατελείτε πάντα προφανώς με εντελώς διαφορετικό τρόπο, ανώδυνο συναισθημάτων, μια και αυτόματα περικλείεσαι από πληθθώρα φίλων, αληθινών ή όχι, δεν το εξετάζουμε τώρα, καθώς και την πληθθώρα των με οιονδήποτε τρόπο- ούτε αυτό το εξετάζουμε τώρα- κεκτημένων σου αγαθών.
Ότι μόνο επι του παρόντος θα εξετάσουμε, είναι η αυτόματη αλλαγή των συναισθημάτων του κοντινού περίγυρου, που επεκτείνεται ως και του μακρινού, ενός ανθρώπου ο οποίος ως χθες βρίσκονταν σε μεγάλη οικονομική επιφάνεια.
‘Όμως ξαφνικά, είτε για λόγους που καταγράφονται στην περιοχή των « εφ’ υμάς» είτε για λόγους που καταγράφονται στην περιοχή των «ουκ εφ’ υμάς» -ας μείνει και αυτό ανεξιχνίαστο- η ευμάρεια τούτη οπισθοδρομεί, οπισθοδρομεί, μέχρι που σηματοδοτείται πλέον στην αναφορά των «περασμένων μεγαλείων…»
‘Ολοι λοιπόν όσοι τριγύριζαν τον άνθρωπο αυτό, στην έως εκείνη στιγμή της ζωής του., ξαφνικά χάνονται, εξαφανίζονται κυριολεκτικά ως δια μαγείας, θα ήταν το σωστότερο.
Πρόσωπα που μπορεί να είχαν βοηθηθεί και ξανά βοηθηθεί από χρηματικές ή άλλου είδους παροχές του, γίνονται αόρατα, αφού φυσικά τα σημεία κοινής προσέγγισης πλέον διαφοροποιούνται.
Όμως, το πιο τραγικό είναι ότι οι πάντες αποφεύγουν επιτηδευμένα τον χρεοκοπούντα δια το φόβο των Ιουδαίων «βλέπε δανεικά…»
Οι συγγενείς τον αποποιούνται… τα σπλάχνα των σπλάχνων του, εάν ειδικά διατηρούν ακόμα αυτά την ισχύ ενός διαφορετικού οικονομικού παράγοντα, ντρέπονται για τον πατέρα τους και το χειρότερο τον έχουν ήδη καταγράψει, λόγω της αποτυχίας του, στον κατάλογο των ανικάνων.
Η σύζυγος, προ πολλού συνηθισμένη σε διαφορετικό τρόπο ζωής, γεμάτο χλιδή, στην καλύτερη περίπτωση, αν δεν τον χωρίσει, παραπαίει σε άλλου είδους «ενασχολήσεις» για να ξεπεράσει το σοκ.
Και αν μεν ο νεόπτωχος έχει την δύναμη να αντιπαρέλθει την αποτυχία και να κινήσει καινούργιο αγώνα ζωής, τότε φυσικά δεν τίθεται θέμα ουδέν.
Αν όμως η αποτυχία, συν την φτώχεια, συν την εγκατάλειψη λειτουργήσουν πάνω κι εντός του καταλυτικά ισοπεδώνοντας τον, τότε δυστυχώς μόνο το σκοτάδι σκίζει το παραπέτασμα του μυαλού σε πολλούς, αν όχι σε όλους, από εκείνους που τον είχαν λησμονήσει, ξαναεπανέρχεται στην μνήμη τους, μα όταν βεβαίως είναι αργά , για να τον επευφημήσουν την ώρα του τέλους:
«Τον καημένο! Κι ήταν καλός άνθρωπος! Να ‘ξερες πόσοι είχαν βοηθηθεί από αυτόν. Καλός άνθρωπος, καλός, πλην όμως άτυχος. Ο Θεός να τον αναπαύσει…»
Υ.Γ Ένα πρόσφατο περιστατικό προκάλεσε τις παραπάνω σκέψεις μέσα μου…