Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Τέρμα τα γκάζια, επικίνδυνοι ελιγμοί, σούζες, κόντρες, μαζώξεις νέων σε ορισμένα σημεία, ένα εικοσιτετράωρο δεν έχει κλείσει από το χθεσινό θανατηφόρο τροχαίο που έγινε στο Πολύδροσο Γαζίου του Δήμου Μαλεβιζίου και όλοι κάτι έχουν να πουν… έως και πως το είχαν προβλέψει ειπώθηκε γιατί, λέει, ήταν αναμενόμενο με τόση τρεχάλα.
Δεν αμφισβητώ τα λεγόμενα του κόσμου, αλίμονο, όλοι μας πονέσαμε για τούτους τους δυο άκαιρους και τραγικούς θανάτους… υπάρχει άραγε άνθρωπος να μένει αδιάφορος όταν χάνεται μια ζωή 17 και 21 ετών; Δεν νομίζω, κι αν υπάρχει δεν θα κατατάσσεται στην ανθρώπινη κατηγορία…
Πριν ειπωθούν όμως όλα όσα ειπώθηκαν, ειλικρινά και με το χέρι στην καρδιά, θέλω να μάθω αν υπάρχει νέος που δεν έχει τρέξει ή που δεν έχει κάνει σούζες αν ήταν μηχανόβιος… κι αν δεν έτρεξε με μηχανή γιατί δεν είχε θα έτρεξε σίγουρα με αυτοκίνητο, κι αν δεν είχε ούτε αυτοκίνητο θα έτρεξε σίγουρα με ένα όχημα δανεικό, γιατί απλούστατα έτσι ορίζει η φύση… γιατί αν η νιότη δεν τρέξει, αν έχει φρονιμάδα δηλαδή και συνεση δεν θα την έλεγαν νιότη αλλά γεράματα… και φαντάζεστε ένα νέο 18, 20, ακόμα και 30 χρονών, πως θα ήταν αν διέθετε την σύνεση του πενηντάρη και όχι την ορμή και τη φλόγα που ανήκει στην πραγματική ηλικία του;
Τι πρέπει να γίνει λοιπόν, και με το δίκιο σας, θα ρωτήσετε, και που θέλω να καταλήξω… επιλέγω να βλέπω αίμα στην άσφαλτο από το να βλέπω συνετούς νέους που θα βαδίζουν χωρίς να βιάζονται για να φτάσουν σίγουρα στον προορισμό τους χωρίς το ρίσκο του κινδύνου;
Απαντώ αμέσως: Ούτε το ένα ούτε το άλλο…. Επιλέγω αντί για φρόνιμους νέους να βλέπω φρόνιμους γονείς, γονείς που θα έχουν από νωρίς διδάξει στα παιδιά τους ίσαμε που φτάνουν τα όρια τους, ακόμα και τα όρια της μηχανής που θα καβαλήσουν κάποια στιγμή… γιατί αν δεν τους διδάξουν που ξεκινούν και που τέλειώνουν τα ανθρώπινα όρια, που σταματούν τα δικαιώματα του καθενός και που αρχίζουν οι υποχρεώσεις του, με κυρίαρχες τις υποχρεώσεις που αφορούν τη ΖΩΗ γενικά, θέλουμε δεν θέλουμε, μας αρέσει δεν μας αρέσει θα βλέπουμε πάντα μπροστά μας τραγικά θύματα.
Γιατί με την ταχύτητα συμβαίνει ότι και με τις υπόλοιπες εξαρτήσεις, δεν την αποκτάς από την μία στην άλλη, την συνηθίζεις σιγά, σιγά…έναν τέτοιο γονιό λοιπόν επιλέγω εγώ, ένα γονιό που θα απομακρύνει το παιδί του από τις όποιες εξαρτήσεις πριν εθιστεί… ένα γονιό που θα διδάξει στο παιδί του τα όρια αφήνοντας το παράλληλα να απολαύσει ανεμπόδιστο την ηλικία της τρεχάλας….
Για να μην κλάψουν άλλες μάνες… για να είναι οι μάνες του Ματθαίου και του Έρντι οι τελευταίες μάνες του κόσμου που έκλαψαν τα παιδιά τους άδικα…