…αλλά μόνο με υποθέσεις συνείδησης!
Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Η υπόθεση της Πάτρας μας έχει βάλει όλους να αναρωτηθούμε που πήγε το μητρικό ένστικτο, ο κυριότερος δεσμός αίματος δηλαδή που μπορεί να ενώσει δυο ανθρώπους και λέγεται ότι είναι ο πιο άρρηκτος.
Με αφορμή αυτή την υπόθεση λοιπόν που συγκλονίζει όχι μόνο το πανελλήνιο αλλά τον κόσμο γενικότερα, μου ήρθε στο μυαλό μια ιστορία που δυστυχώς αποδεικνύει πως μάλλον δεν υπάρχει αυτός ο περίφημος δεσμός αίματος… πως την αγάπη δεν τη γεννά το αίμα δηλαδή αλλά αντλείται απο το μέσα σου, απο τη συνείδηση σου.
Ας πάμε όμως λίγο πιο πριν, όχι πολύ, πενήντα πέντε χρόνια μονάχα… τι ειναι εξάλλου πενήντα πέντε χρόνια μπρος στην αιωνιότητα; -Λιγο χιουμορ πάντα κάνει καλό-
'Εμαθα λοιπόν πως πενήντα πέντε χρόνια πρωτύτερα, εδώ στη γειτονιά μου μια γυναίκα προσπαθούσε να κανει παιδί, μάταια όμως, μέχρι που τελικά το πήρε απόφαση και υιοθέτησε ενα αγοράκι ενός έτους.
Λίγους μήνες μετά, ναι, ΄λίγους μίνες μόνο μετά, ω του θαυματος, κυοφορούσε και το δικό της παιδί, το οποίο γεννήθηκε και ήταν κορίτσι, ποτέ όμως, ποτέ η γυναίκα αυτη δεν ξεχώρισε το ένα παιδί απο το άλλο.
Τα χρόνια πέρασαν και γιος, το υιοθετημένο παιδί δηλαδή, αποδείχτηκε στην πορεία μεγάλο κεφάλι, σπούδασε στην Αμερική, όπου και παρέμεινε, διδάκτωρ αν δεν κάνω λάθος σε κάποιο πανεπιστήμιο.
Η κόρη παρέμεινε στη γειτονιά, τέλειωσε απλώς το γυμνάσιο, πήρε ένα καλό παιδί κι έκανε μια ωραία οικογένεια.
Βέβαια η μητέρα που την γέννησε, και σε κάπως προχωρημένη ηλικία μάλιστα, μεγάλωνε, και αρχιζε να γίνεται βάρος-δεν το λεω εγώ, μιλώ εκ του αποτελέσματος-οπότε σκέφτηκε να την κλείσει σε κάποιο γηροκομείο.
Τι γίνονταν στα εσώτερα του σπιτιού εγώ δεν γνωρίζω, και παρότι βουίζει η γειτονιά εγώ αυτά δεν τα λαμβάνω υποψη μου.
Έμαθα μόνο πως κάποια μέρα εμφανίστηκε απρόοπτα εντελώς ο Αντρέας – έτσι λένε τον υιοθετημένο άντρα-και λίγες ώρες μετά τον είδαν πάλι να βγαίνει έξω, να τρέχει για το γηροκομείο, να βγάζει την γυναίκα που τον ανάστησε απο εκεί, και την επαύριο, και την επαύριο να φεύγουν για την Αμερική όπου ο ίδιος κατοικούσε μόνιμα.
Την ώρα του αποχαιρετισμού η «κόρη» το παιδί που γέννησε η γυναίκα που μόλις έφευγε στην αγκαλιά του υιοθετημένου κλαίγοντας τάχα προσπαθούσε να βρει κάποιες δικαιολογίες για την αχαρακτήριστη συμπεριφορά της, απ΄ότι καταλαβαίνω όμως κανέναν δεν έπεισε.
Θα αναρωτιέστε , ωστόσο, τώρα, τι σχέση μπορεί να έχει η ιστορία της Πάτρας με τούτην εδώ…
Και όμως έχει.
Τα τρία παιδιά που φέρεται να σκότωσε η σύγχρονη Μήδεια της Πάτρας ήταν δικά της παιδιά, βιολογικά, αίμα απο το αίμα της, αυτό όμως δεν την εμπόδισε σε τίποτα να φέρει εις πέρας το αποτρόπαιο έγκλημα της.
Το τότε υιοθετημένο παιδί, ο σημερινός πανεπιστημιακός, δεν έχει δεσμούς αίματος με την γυναίκα που δεν ξέχασε… δεν υπήρξε βιολογική μάνα του, έχει όμως δεσμούς αγάπης και συνείδησης που δένουν πολύ πιο τρανά
Συμπέρασμα:
Αλήθεια, έχει σχέση μπορεί να έχει η αληθινή αγάπη με το ποιος σε γεννά ή με το ποιος σε μεγαλώνει;