Μπορούν να γραφτούν πολλά για την σχέση ενός πατέρα και ενός γιου, μέσα στην πάροδο του χρόνου από την πρώτη φορά που σε κρατάει χεσμένος στα χέρια του μέχρι την μέρα που του ρίχνεις το πρώτο γείωμα για να βγεις με τους φίλους σου ή την μέρα που θα σε καμαρώσει κι εσένα με ένα παιδί στην αγκαλιά σου.
Και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέραμε απόλυτα πώς να πιάσουμε αυτό το θέμα. Και σίγουρα θα ακολουθήσουν κι άλλα κείμενα που θα αφορούν τους πατεράδες μας και την σχέση μας με εκείνους.
Είπαμε όμως να ξεκινήσουμε με μερικά πρώτα μαθήματα που έχουμε πάρει από τους πατεράδες μας. Μικρά ή μεγάλα.
Ένα συχνό ερώτημα που τίθεται στην έρευνα είναι το πως δημιουργούνται οι διάφορες συγκρούσεις ανάμεσα σε γονείς και παιδιά. Είναι οι γονείς ή τα παιδιά που προκαλούν την ένταση; Φαίνεται πως τα παιδιά είναι αυτά που συνήθως ξεκινούν αλλά οι αντιδράσεις των γονιών είναι αυτές που καθορίζουν αν η κατάσταση θα εκτροχιασθεί ή αν θα εκτονωθεί. Αυτό σημαίνει πως ο κάθε γονιός, ασχέτως φύλου, θα πρέπει να οπωσδήποτε να αναρωτηθεί:
«Με ποιον τρόπο αντιδρώ στο θυμό ή στη δυστροπία του παιδιού μου;» Είναι βέβαιο πως, αν ο γονιός καταφέρει να ελέγξει τα δικά του αισθήματα θυμού, απογοήτευσης και ματαίωσης, οι πιθανότητες αποκλιμάκωσης της όποιας έντασης, στη σχέση του με το παιδί, αυξάνονται αποφασιστικά. Επιπρόσθετα, η στάση του γονέα θα αποτελέσει για το παιδί έμπρακτο παράδειγμα και μοντέλο διαχείρισης έκρυθμων καταστάσεων.
Στην ελληνική οικογένεια, επειδή, συνήθως, ο πατέρας είναι αυτός που λειτουργεί ως ρυθμιστής ορίων και συμπεριφορών, η στάση του απέναντι σε τέτοιου είδους καταστάσεις είναι καθοριστική, τόσο ως μοντέλο όσο και ως ουσιαστικός παράγοντας της ποιότητας της σχέσης του με το γιο του.
Ο πατρικός ρόλος δεν είναι ένα ρούχο που όποτε θέλεις το φοράς ή το βγάζεις από πάνω σου. Το να γίνει κάποιος πατέρας, όχι με τη βιολογική αλλά με την ψυχολογική έννοια, είναι μια σύνθετη διεργασία που αποσκοπεί, τελικά, στη δημιουργία μιας στενής σχέσης με το παιδί. Αυτό απαιτεί μια συνεχή και καθημερινή προσπάθεια που βασίζεται στη φυσική παρουσία, στην ενεργητική συμμετοχή και στο πηγαίο ενδιαφέρον του πατέρα.
Η διεργασία αυτή δεν είναι αυτόνομη αλλά επηρεάζεται από διάφορους άλλους παράγοντες, όπως προσωπικά βιώματα, προσωπικοί στόχοι ζωής, σχέση με σύντροφο κ.ά.
www.i-psyxologos.gr