Μία δύο τρεις, πόσες γυναίκες θρηνήσαμε εφέτος;
Πόσες γυναίκες έχουμε θρηνήσει ανα τους αιώνες; Πόσα παιδιά έχουν χάσει τις μανάδες του επειδή κάποιοι νταήδες το αποφάσισαν, μέχρι τη χθεσινή μέρα που έχασαν και τη δική τους μάνα τα παιδιά της φαρμακοποιού στην Καβάλα;
Ε μα σώνει πια, κάποτε δεν πρέπει να μπει ένα τέλος σε όλη ετούτη τη φρίκη;
Κάποτε δεν πρέπει να σταματήσουν και οι δικοί τους άνθρωποι να θρηνούνε για αδικοχαμένους ανθρώπους;
Το παρακάτω κείμενο, το οποίο είναι μιας αγαπημένης φίλης της δύστυχης φαρμακοποιού, του τελευταίου θύματος της έμφυλης βίας στην χώρα μας, απεικονίζει στο ακέραιο όλη τη φρίκη και όλο τον αποτροπιασμό που προκαλεί μια τέτοια πράξη.
Διαβάστε το!
Σήμερα δεν πήγε στη δουλειά της. Σήμερα δεν άνοιξε το φαρμακείο της. Σήμερα δεν θα εξυπηρετηθούν οι πελάτες της.
Σήμερα δεν θα δώσει φάρμακα σε ασθενείς. Σήμερα δεν θα παραδώσει κι εκείνη φάρμακα σε όποιον χρειάζεται, όπως ανέφερε κάτοικος.
Ψυχούλα ήταν, είπαν, γι' αυτό. Το έκανε συχνά, παρέδιδε τα φάρμακα μόνη της. Τα πήγαινε μόνη της. Σήμερα δεν θα σχολάσει καν.
Δεν θα κατεβάσει τα ρόλα του φαρμακείου της. Δεν θα κλειδώσει. Σήμερα δεν θα επιστρέψει σπίτι της.
Δεν θα πει στα δυο παιδιά της "Γύρισα". Σήμερα δεν θα τα διαβάσει, δεν θα λούσει τα μαλλιά της, δεν θα κάνει ντουζ, δεν θα φάει, δεν θα ξεκουραστεί, δεν θα πιει καφέ.
Επειδή αυτός μπήκε μέσα στο φαρμακείο της το βράδυ, επειδή αυτός κατέβασε τα ρολά, επειδή είχε τα κλειδιά, επειδή την έριξε στο ράντζο που είχε μέσα για να ξεκουράζεται. Και τη στραγγάλισε. Δεν θα κάνει τίποτα σήμερα.
Τίποτα απολύτως. Δεν της το επέτρεψε. Επειδή λένε "την ζήλευε". Επειδή ήθελε να τον χωρίσει. Επειδή τη σκότωσε. Επειδή τη θεωρούσε κτήμα του, δική του, που η ζωή της του άνηκε, που αν όχι μαζί του, καθόλου και πουθενά, επειδή τόσο ΔΕΝ την αγάπησε. Στην Καβάλα δεν συνέβη "Οικογενειακή τραγωδία". Στην Καβάλα έγινε Γ Υ Ν Α Ι Κ Ο Κ Τ Ο Ν Ι Α.
Πώς σε λέγαν δολοφονημένη αδελφή μας, να κουβαλάμε μαζί μας το όνομά σου στους αγώνες κατά της έμφυλης βίας;