Δεν ήταν ούτε άρρωστος, ούτε ηλικιωμένος… ένας άνθρωπος 52 μόλις χρονών οδηγούσε για να πάει στη δουλειά του ανέμελος και τελικά πήγε στο θάνατο και όχι από απροσεξία δικιά του αλλά από απροσεξία άλλων.
Μόνο που σε περιπτώσεις σαν τη συγκεκριμένη αυτό δεν λέγεται απροσεξία… έλα μωρέ, δεν πρόσεξα και σου έσπασα κατά λάθος ένα ποτήρι.
Όχι κύριοι- σε εσας που συνεχίζετε περί άλλων να τυρβάζεται, να σφυρίζεται αδιάφορα και να κάνετε ότι δεν καταλαβαίνεται-αυτό, επαναλαμβάνω, δεν λέγεται απροσεξία, λέγεται εγκληματική αμέλεια, και αν κάποιος απο εσάς είχε έστω λίγο φιλότιμο θα έπρεπε τουλάχιστον να είχε παραιτηθεί.
Αναλογιστείτε τα λάθη και τις παραλείψεις σας, που είμαι σίγουρη πως τα ξέρετε καλά ένα προς ένα και δεν χρειάζεται να τα επαναλάβω, και βρείτε το θάρρος έστω κι εκ των υστέρων να βγει κάποιος και να πει "ναι μωρέ, φταίω".
Από τις 18 Αυγούστου περιμένω να ακούσω αυτή τη ρημάδα τη συγνώμη, αυτή την ρημάδα παραδοχή, να δω κάποιον να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν, να κοιτάξει καταπρόσωπο τη γυναίκα που άφησε χήρα και τα παιδιά που άφησε ορφανά..
Τίποτα όμως, κανείς τους δεν φταίει και κανείς δεν ευθύνεται, για το φονικό δέντρο που επεσε μάλλον φταίω εγώ…ναι, ναι το ξέρω, όπως ξέρω επίσης πως θα περάσει ο καιρός και θα ξεχαστεί κι αυτό σαν όλα τα υπόλοιπα.
Δυστυχώς έχουμε κοντή μνήμη….