Μη μου επιβάλλεις τη σιωπή/ Εχω μια ιστορία να αφηγηθώ/ Βγάλε μου αυτή την αλυσίδα από τα πόδια/ Η καρδιά σπαράζει με πάθος/ Ελα άντρα εγωιστή, έλα / Ανοιξε τα κάγκελα αυτού του κλουβιού/ Μ’ έκανες ισόβια αιχμάλωτη/ Απελευθέρωσέ με για το τελευταίο μου πέταγμα/ Είμαι αυτό το πουλί/ Που εδώ και τόσα χρόνια ονειρεύεται να πετάξει.
Οι στίχοι της πρόωρα χαμένης Ιρανής ποιήτριας Φορούγ Φαροχζάντ ακούγονται όλο και συχνότερα, όλo και σε περισσότερες παραλλαγές στις διαδηλώσεις που συνεχίζονται σε ολόκληρο το Ιράν. Ενα κύμα διαμαρτυριών που ξεκίνησε την περασμένη Παρασκευή, όταν δημοσιοποιήθηκε ο θάνατος της Ιρανής Κούρδισσας Μαχσά Αμινί μετά τη σύλληψή της από την αστυνομία ήθους γιατί φορούσε «απρεπώς» τη μαντίλα της και τη μεταγωγή της σε αστυνομικό τμήμα.
Απέκτησε ορμή το Σάββατο με την κηδεία της. Κι έκτοτε κλιμακώθηκε σε ένα ευρύτερο κίνημα που διεκδικεί αλλαγές κι ελευθερίες και αντιμετωπίστηκε με βία και καταστολή. Σύμφωνα με την οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων Hengaw, πέντε άτομα έχουν χάσει τη ζωή τους και περισσότεροι από 250 έχουν τραυματιστεί από τη βίαιη απάντηση των αστυνομικών δυνάμεων στις κινητοποιήσεις τους.
Οι Αρχές μέχρι στιγμής αναγνωρίζουν μόνο δύο νεκρούς στην Κερμανσάχ του δυτικού Ιράν, τον θάνατο των οποίων ο τοπικός εισαγγελέας Σαχράμ Καραμί απέδωσε σε «έργο αντεπαναστατικών στοιχείων γιατί τα θύματα δολοφονήθηκαν με όπλα που δεν χρησιμοποιούνται από τις δυνάμεις ασφαλείας». Ενώ η κρατική τηλεόραση υπαινίχθηκε πως είναι οι Κούρδοι αυτονομιστές και οι επικριτές της κυβέρνησης που εκμεταλλεύονται «ένα ατυχές συμβάν» για πολιτικές σκοπιμότητες.
«Φτάνει πια»
Αλλά τέτοιες δηλώσεις δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να φουντώνουν την οργή που επικρατεί στους δρόμους δεκάδων πόλεων της χώρας και στα πανεπιστήμια. Ενώ πολλές γυναίκες υπό τις επευφημίες και αντρών διαδηλωτών έβγαζαν τις μαντίλες τους και κάποιες τις έκαψαν δημόσια, ακούγονταν συνθήματα όπως «φτάνει πια», «δικαιοσύνη και ελευθερία», «όχι στην υποχρεωτική μαντίλα» και «θάνατος στον καταπιεστή», εννοώντας τον ανώτατο θρησκευτικό ηγέτη αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ.
«Είναι ντροπή στην εποχή μας μια γυναίκα να πεθαίνει για μια μαντίλα», έλεγε μια διαδηλώτρια καταγγέλλοντας πως ο θάνατος της Αμινί βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα στους νέους του Ιράν που ζητούν μια ανοιχτή κοινωνία, όπου να έχουν δικαίωμα επιλογής, και τους ριζοσπάστες κυβερνώντες που προτάσσουν θρησκευτικούς και πολιτικούς περιορισμούς. «Μια νέα γενιά που αμφισβητεί τη μαντίλα ως ένα θρησκευτικό και πολιτικό σύμβολο και όπου οι γυναίκες αναζητούν μια ισότιμη θέση».