Οσο περνούν οι μέρες, όσο σβήνουν οι ελπίδες και όσο μεγαλώνει ο απολογισμός της φοβερής τραγωδίας στην Τουρκία, άλλο τόσο φουντώνει η οργή για τον Ερντογάν.
Και όχι μόνο για όσα έκανε ή δεν έκανε από την ώρα του σεισμού, αλλά κυρίως και για το πώς χτίστηκαν αυτά τα κτίρια που χρονολογούνταν επί των ημερών του και κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα – ανοίγοντας έτσι μια συζήτηση για τις εργολαβίες, για τα λεφτά, για τη διαφθορά και την καταστροφή που τώρα πια δεν είναι λόγια αλλά τραγική πραγματικότητα πέρα από κάθε φαντασία, με εργολάβους που αφαιρούσαν δομικά στοιχεία και το κράτος τούς έκανε πλάτες μέχρι και χαρίζοντας πρόστιμα…
Και μέσα σε όλα αυτά, αυταρχικές ενέργειες στις οποίες ο Ερντογάν είναι συνηθισμένος, όπως οι απαγορεύσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αυτή τη φορά εφαρμόστηκαν πραγματικά εγκληματικά, με μόνο στόχο να περιορίσουν την κριτική στο πρόσωπό του, αλλά με κόστος σε ανθρώπινες ζωές, καθώς στέρησαν ένα πολύτιμο εργαλείο που θα μπορούσε να συμβάλει σε κάποιες έστω διασώσεις τις κρίσιμες ώρες μετά τον σεισμό. Το πολιτικό διά ταύτα όλων αυτών, που διαμορφώνεται ώρα με την ώρα, φαίνεται να καταλήγει σε ένα είδος αδιανόητου εφιάλτη για τον άνθρωπο που κυβερνά αυταρχικά την Τουρκία τα τελευταία είκοσι χρόνια – οπότε δεν έχει και κανένα περιθώριο να ρίξει αλλού ευθύνες ή να ψελλίσει κανενός είδους δικαιολογίες.
Ωστόσο ο Ερντογάν δεν είναι ο άνθρωπος που θα καμφθεί από όλα τα παραπάνω, που θα τον πιάσει το φιλότιμο και θα αποφασίσει ότι ήρθε η ώρα να επιστρέψει στο σπίτι του. Αντίθετα, σήμερα, που βρίσκεται ξαφνικά από τη μια μέρα στην άλλη πιο στριμωγμένος από ό,τι θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί, το μόνο που θα σκέπτεται πιθανότατα είναι το πώς θα ξεφύγει από το πρόβλημα. Και όσο μεγαλύτερο είναι αυτό για τον ίδιο τόσο πιο πέρα από τα όρια θα είναι και ο τρόπος με τον οποίο θα πρέπει να κινηθεί για να το παρακάμψει.