Το κρητικό γυναικείο μπάσκετ έχει αναδείξει πολλά ταλέντα κατά καιρούς ωστόσο οι δίδυμες αδερφές Κουλούρη από το Ηράκλειο, αποτελούν μια ξεχωριστή περίπτωση. Εδώ και πάνω από μια δεκαετία αγωνίζονται σε ομάδες της Μεγαλονήσου, επιστρέφοντας πέρσι στον Εργοτέλη, όπου έκαναν τα πρώτα τους βήματα στο παρκέ.
Η διαδρομή της Μαίρης και της Στελίνας Κουλούρη, είναι κοινή όλα αυτά τα χρόνια, φορώντας πάντα τις ίδιες φανέλες, με τις δύο ταλαντούχες αθλήτριες (γεν. το 1997) να συμβαδίζουν και στη φοιτητική τους ζωή, τελειώνοντας την ίδια σχολή στο Ρέθυμνο.
Περιττό να τονιστεί ότι συνεργάζονται με… κλειστά μάτια στο γήπεδο, δίνοντας πάντα τον καλύτερο εαυτό τους και βάζοντας πάνω απ’ όλα την ομάδα.
Η Μαίρη είναι πλέι μέικερ και η Στελίνα αγωνίζεται στις θέσεις «2» και «3», συνεπώς συνυπάρχουν στο γήπεδο για πολλά λεπτά:
«Μπορούμε εύκολα η μία να διαβάσει το παιχνίδι της άλλης. Και με ένα κοίταγμα, ξέρουμε τι θα κάνουμε. Η συνεργασία μας στο γήπεδο είναι συνήθως πολύ καλή αλλά καμιά φορά υπάρχουν και εντάσεις. Πιο εύκολα θα κάνω παρατήρηση στην αδερφή μου, παρά σε άλλη συμπαίκτρια», λέει η Στελίνα. Όσο για τον ενδεχόμενο αδερφικό συναγωνισμό, η Μαίρη τονίζει:
«Σε μικρή ηλικία ίσως υπήρχε σε ένα βαθμό, για το ποια σκοράρει περισσότερο κτλ. Μετά όσο μεγαλώναμε χάθηκε και κοιτούσαμε πάντα το συμφέρον της ομάδας».
Ως δίδυμες, λογικό είναι να υπήρχαν και μπερδέματα εντός γηπέδου:
«Στις αρχές της καριέρας μας, αρκετοί προπονητές μας μπέρδευαν και το θεωρούσαμε κι εμείς φυσιολογικό. Θέλανε π.χ. να κάνουν παρατήρηση στη μία που έπαιζε και φώναζαν την άλλη κατά λάθος που ήταν στον πάγκο», τονίζουν αμφότερες.
«Ασχοληθήκαμε αρχικά με τον στίβο για 6 χρόνια στον σύλλογο της ΓΕΗ. Τα πηγαίναμε αρκετά καλά αλλά από ένα σημείο και μετά μας κούρασαν οι ατομικές προπονήσεις και αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε ένα ομαδικό σπορ όπου θα είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε και άλλα παιδιά. Μέσω σχολικών αγώνων μας κέρδισε το μπάσκετ κι έτσι γραφτήκαμε στην Ακαδημία του Εργοτέλη, με πρώτο προπονητή τον Παντελή Χατζηδάκη», λέει η Μαίρη.
Ως μαθήτριες της Β’ Λυκείου, τα δύο κορίτσια από το Ηράκλειο αγωνίστηκαν για μία σεζόν στον ΟΑ Χανίων και το καλοκαίρι του 2014 φόρεσαν τη φανέλα του Ηροδότου, έχοντας την πρώτη τους εμπειρία στην Α2 κατηγορία, στα 17 τους μόλις χρόνια.
«Περάσαμε ένα καλοκαίρι με εντατικές προπονήσεις στα Χανιά και στη συνέχεια πηγαινοερχόμασταν για τους αγώνες. Η ομάδα τότε δεν κατάφερε να ανέβει στην Α2 αλλά την εμπειρία της Εθνικής κατηγορίας τη βιώσαμε την επόμενη σεζόν στον Ηρόδοτο. Ήταν μια εισαγωγική χρονιά για μας, δεν παίζαμε τόσο πολύ αλλά μας βοήθησε για τη συνέχεια στο Αρκάδι, όπου είχαμε πρωταγωνιστικό ρόλο», τονίζει η Στελίνα.
Οι δύο αδερφές με παρουσίες και στη Μικτή Κρήτης, έχουν να υπερηφανεύονται και για τις διακρίσεις τους στα σχολικά πρωταθλήματα (ένα αργυρό κι ένα χάλκινο μετάλλιο με το 3ο ΓΕΛ Ηρακλείου).
Η πρόταση από το Τέξας
Πριν από τη μεταγραφή στο Αρκάδι, τα δύο κορίτσια είχαν πρόταση από Κολλέγιο του Τέξας για να συνδυάσουν μπάσκετ και σπουδές στις ΗΠΑ ωστόσο δεν το τόλμησαν.
«Η πρόταση μας μεταφέρθηκε όταν ήμασταν στον Ηρόδοτο από τον Αλέξη Χριστοδούλου (σ.σ. πατέρας του Παντελή, σημερινού τους προπονητή στον Εργοτέλη) όμως αποφασίσαμε να μην πάμε στην Αμερική. Ήμασταν μικρές και φοβηθήκαμε να κάνουμε ένα τέτοιο άλμα. Θέλαμε να σπουδάσουμε εδώ, στον δρόμο που είχαμε διαλέξει. Ξέρουμε ότι αρκετά κορίτσια ειδικά τα τελευταία χρόνια έχουν πάει και διακρίνονται σε Κολλέγια των ΗΠΑ αλλά εμείς δεν το μετανιώσαμε», θυμάται η Μαίρη.
Το Ρέθυμνο και η ομάδα του Αρκαδίου αποτελούν έως τώρα τον πιο σημαντικό σταθμό της καριέρας των αδερφών Κουλούρη.
Στην πόλη όπου σπούδασαν, τελειώνοντας τη σχολή Οικονομικών Επιστημών, είχαν την ευκαιρία να αναδειχθούν μέσω του μπάσκετ και της πολύ καλής φουρνιάς αθλητριών που έβγαλε το Αρκάδι του Κώστα Πλευράκη.
«Περάσαμε 5 καλά χρόνια στο Αρκάδι. Το κλίμα ήταν εξαιρετικό και μας βοήθησε πολύ να εξελιχθούμε αγωνιστικά. Σίγουρα η ομάδα δεν είχε τη σταθερότητα που θα θέλαμε, τη μια χρονιά στην Α2 την άλλη στο τοπικό ωστόσο κερδίσαμε πολύτιμες εμπειρίες και κρατάμε ωραίες αναμνήσεις. Το μόνο αρνητικό ήταν ότι αυτός ο κύκλος τελείωσε κάπως άδοξα όταν διακόπηκαν τα πρωταθλήματα λόγω covid» δηλώνει η Στελίνα.
«Κάθε χρονιά ήταν και μια διαφορετική εμπειρία. Η πρώτη συνδυάστηκε με την άνοδο στην Α2. Θυμάμαι επίσης στη δεύτερη μας άνοδο, το μπαράζ με την Πάτρα και πόσο το χαρήκαμε. Δεν ήμασταν φαβορί τότε αλλά τα καταφέραμε. Παίξαμε γενικά με σπουδαίες ομάδες, όπως ο Παναθηναϊκός και απολαύσαμε το μπάσκετ στο Αρκάδι.Πολλά κορίτσια άλλωστε στη συνέχεια πήραν μεταγραφή κι αυτό δείχνει την καλή δουλειά που γινόταν. Κι εμείς είχαμε κάποιες κρούσεις από ομάδες της Αθήνας αλλά προτιμήσαμε να μείνουμε Κρήτη και να τελειώσουμε τις σπουδές μας.Δεν ήταν εύκολος ο συνδυασμός του μπάσκετ με το Πανεπιστήμιο, είχαμε πολλά ταξίδια και υποχρεώσεις ωστόσο μας άρεσε αυτή η κούραση», προσθέτει η Μαίρη.
Η επιστροφή στον Εργοτέλη
Ολοκληρώνοντας τις σπουδές τους, οι αδερφές Κουλούρη γύρισαν στο Ηράκλειο για να εργαστούν ως ιδιωτικοί υπάλληλοι σε τοπικές επιχειρήσεις και αποδέχθηκαν παράλληλα την πρόταση επιστροφής στον Εργοτέλη.
«Η αλήθεια είναι ότι δεν το πολυσκεφθήκαμε όταν μας έγινε η πρόταση από τον Εργοτέλη. Μας βοήθησε και το ότι είχαμε φίλες στην ομάδα από παλιά άρα η προσαρμογή ήταν εύκολη. Πέρσι κάναμε μια καλή προσπάθεια, χάσαμε στη λεπτομέρεια από τον ΟΦΗ την πρόκριση στον τελικό. Στεναχωρηθήκαμε αλλά έτσι είναι ο αθλητισμός», λέει η Στελίνα για να συμπληρώσει η αδερφή της:
«Φέτος δεν τα πάμε τόσο καλά αλλά ελπίζουμε η ομάδα να είναι πιο δυνατή του χρόνου. Πάντα θέλουμε να παίζουμε σε ομάδες με υψηλούς στόχους. Σίγουρα το Παγκρήτιο πρωτάθλημα δεν είναι σε υψηλό επίπεδο, τα ματς είναι πολύ λίγα κι αυτό μας στεναχωρεί. Παρ’ όλα αυτά το μπάσκετ το αγαπάμε, θέλουμε να το συνεχίσουμε και μακάρι με μια ομάδα του Ηρακλείου να παίξουμε σε Εθνική κατηγορία».
Κλείνοντας, οι δύο αδερφές δεν ήταν δυνατό να μην αναφερθούν στην αμέριστη στήριξη των γονιών τους: «Παρ’ ότι κανένας τους δεν είχε ιδιαίτερη σχέση με τον αθλητισμό, μας βοήθησαν όσο μπορούσαν. Πάντα έβλεπαν τους αγώνες και τις προπονήσεις μας, ήταν πολύ υποστηρικτικοί»
*Το θέμα του e-magazine της Ε.Ο.Κ που επιμελήθηκε ο Μαρίνος Βασιλάκης