Εδώ και χιλιάδες χρόνια, τα αγριοπερίστερα , έχουν ένα μοναδικό προορισμό, νότια της Κρήτης , από όπου μεταναστεύουν και επιστρέφουν για να γεννήσουν έως και εφτά φορές το χρόνο τα αυγά τους. Το είδος σπανίζει, και μπορεί να φτάσει σε μήκος και το μισό μέτρο, γνωστό και ως γίγαντας .
Το αγριοπερίστερο πρόσφερε σημαντικές υπηρεσίες , καθώς εξημερωμένο, μετέφερε για χρόνια μηνύματα και κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων Παγκοσμίων πολέμων έσωσε και ζωές. Η ταχύτητά τους είναι ασύλληπτη.
Πιάνουν έως και 120.000 χλμ την ώρα και διανύουν έως και 1.000 χλμ ημερησίως , ενώ με αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελούσαν μια ολόκληρη εκπαιδευμένη μονάδα ανταλλαγής πληροφοριών γαι τις κινήσεις των στρατευμάτων.
Οι Αμερικάνοι κατά τη διάρκεια του Β Παγκόσμιου Πολέμου , είχαν εξημερώσει χιλιάδες από αυτά , που μετέφεραν μηνύματα .ως μοναδικοί πλοηγοί ,ικανότητα που μνημονεύεται όχι τυχαία και στη Βίβλο. Ένα τέτοιο πουλί ,που ονομαζόταν Cher Ami ,εκτέλεσε μία αποστολή διάσωσης 194 Αμερικανών στρατιωτών στις 4 Οκτωβρίου 1918.
Πριν το Φραγκοκάστελλο και μετά τον Πολύρριζο, δυο αρκετά γνωστές και τουριστικοποιημένες παραλίες στο Νοτιοδυτικό Ρέθυμνο, βρίσκεται ο θαλάσσιος προορισμός τόπος των άγριων περιστεριών. Μια παραλία ονειρική με γαλαζοπράσινα νερά, που χαρακτηρίσεται από «βόλακες» , τεράστιους βράχους που σα να τους απίθωσε Θεού χέρι πέφτουν μέσα στη θάλασσα , και σχηματίζουν μικρές, κοφτερές χερσονήσους, και υπέργειες αλλά και υπόγειες στοές.
Οι χερσόνησοι με τους κοφτερούς βραχώδης σχηματισμούς , κερματίζουν την ενιαία κατοικία των περιστεριών. Η μια παραλία μάλιστα , λέγεται Περιστερές . Αποτέλεσε το σημείο ανεφοδιασμού των συμμαχικών δυνάμεων και σημείο απόβασης , βρεταννικών δυνάμεων. Η Αίγυπτος υπο Βρεταννική κατάκτηση ήταν λίγα ναυτικά μίλια μακριά , ενώ χερσαία, οι δυνάμεις του Άξονα , δεν θα μπορούσαν να φανταστούν το σημείο.
Οι σύμμαχοι με τη βοήθεια ομάδας Κρητών οδηγών ,απήγαγαν και πέρασαν από αυτό το σημείο τον Kreiper. Ακόμα και σήμερα , το πέρασμα στις Περιστερές , δεν έχει κεντρικό δρόμο και εκεί που νομίζεις ότι όλη την ομορφιά των νοτιοδυτικών παραλιών του Ρεθύμνου την ανακάλυψες , μόνο ένας μυημένος μπορεί να σε κατατοπίσει για τον κρυμμένο παράδεισο.
Γύρω γύρω χαρουπιές , σχοίνα και ξερολιθιές . Στα αριστερά του όρμου βουτάς με μάσκα και περιτριγυρίζεσαι από κοπάδια λαμπερών χάνων , ενώ τιγράκια μουρμούρες και σαργοί σε χαζεύουν να κολυμπάς ανάμεσά τους.
Τη νύχτα , αν το επιχειρήσεις, μπορείς και να είσαι τυχερός στο ψάρεμα , ενώ αν είσαι ρομαντικός και κοιμηθείς στην ύπαιθρο , θα νανουριστείς από το γουργουρητό των αρσενικών περιστεριών. Αεικίνητα με κυκλωτικές κινήσεις φλερτάρουν αδιάκοπα τη μόνιμη σύντροφό τους και σπρώχνουν στην εξώθηση , τους επίδοξους μνηστήρες. Εκείνη προσεγγίζει για τροφή με κυκλικές κινήσεις του ράμφους της που μοιάζουν με φιλί και κρύβεται για το ζευγάρωμα.
Αν επιχειρήσεις να σκαρφαλώσεις στους βόλακες θα κοπείς, καθώς οι κοφτερές αιχμές τους που προφυλάσσουν τα αυγά και τους νεοσσούς ,σου υπενθυμίζουν ότι τα όρια σου είναι μακριά από αυτούς , ενώ αν κάνεις πως προσεγγίζεις, ένα τρομακτικό ,τσιριχτό βουητό, σε αποθαρρύνει. Οι ντόποιοι βέβαια δεν πτοούνται. Από παιδιά γδέρνουν τα γόνατα και τα πέλματα στις κοφτερές μύτες της κατοικίας των περιστεριών. Εκπαιδεύονται να σκαρφαλώνουν και να βουτούν από τους βόλακες αλλά πάντα με σεβασμό στα αγριοπερίστερα , τους ιθαγενείς της περιοχής.
Μια -δυο καντίνες εξυπηρετούν τους τυχερούς που ανακαλύπτουν την παραδεισένια ομορφιά. Δωμάτια υπάρχουν στο Ροδάκινο και στους Λάκκους . Χωρίς Wi-Fi και με τα τζιτζίκια να σέρνουν το μεσημβρινό κάματο. Στη «Γη » του Σεφέρη …Αντηχεί ο λόγος του.
«Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές , υπάρχει μια δίψα, υπάρχει μια αγάπη , υπάρχει μια έκσταση. 'Ολα σκληρά σαν τα κοχύλια μπορείς να τα κρατήσεις στην παλάμη σου. Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές μέρες ολόκληρες σε κοίταζα στα μάτια και δε σε γνώριζα, μήτε με γνώριζες».
Συραγώ Χορταριά