Του Μανόλη Χρονάκη
Ανακοινώθηκαν χθες οι βάσεις των πανελληνίων εξετάσεων με τα συναισθήματα των υποψηφίων να είναι ποικίλα και ανάμεικτα. Χαρές και κεράσματα εκεί όπου ήρθε η επιτυχία, έντονα διλλήματα εκεί όπου ναι μεν επιτεύχθηκε η εισαγωγή αλλά όχι στις αρχικές επιλογές και τέλος, προβληματισμός εκεί που δεν πιάστηκε η βάση.
Και φυσικά τα ερωτήματα είναι καίρια αλλά δυστυχώς χωρίς ξεκάθαρη απάντηση. Αξίζει τον κόπο μία τέτοια ψυχοφθόρα διαδικασία που διαρκεί περίπου 2-3 χρόνια; Εν τέλει είναι δίκαιο να κρίνεται το μέλλον των παιδιών μας από έναν βαθμό ή από μια κακή στιγμή;
Και αντί να απαντήσω γενικά, θα ήθελα να εστιάσω στις ψυχές των παιδιών, που ταλανίζονται επί δεκαετίες. Στα μυαλά που είναι θολωμένα και κουρασμένα από το άγχος και τη λαχτάρα για επιτυχία.
Και το συμπέρασμα είναι ΕΝΑ: Η ζωή δεν τελειώνει στις πανελλήνιες. Ούτε φυσικά αρχίζει.
Η επιτυχία ή η αποτυχία σε ένα τρίωρο διαγώνισμα δεν καθορίζει την πορεία μας. Μπορεί να είναι μια άτυχη στιγμή, μια μικρή ανωμαλία στο σύστημα αξιολόγησης. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι η πραγματική αποτυχία είναι, ότι έχουμε θεοποιήσει ένα εκπαιδευτικό σύστημα που αποτελεί πηγή άγχους και ανταγωνισμού.
Ειδικά η τωρινή γενιά είναι η πλέον μορφωμένη, αλλά δυστυχώς έχουμε επιτρέψει στον εγωισμό και τον κοινωνικό περίγυρο να μας ελέγχουν. Έχουμε υποτάξει την εκπαίδευση σε μια ανταγωνιστική κούρσα για να επιτύχουμε κοινωνική αποδοχή. Η αξία μας δεν πρέπει να κρίνεται από ένα απλό τεστ ή μια βάση εισαγωγής.
Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει μόνο ένας δρόμος προς την επιτυχία. Και αν βιώσουμε μια ήττα, αυτό δεν σημαίνει πως όλα έχουν τελειώσει. Υπάρχουν πολλοί δρόμοι που μπορούμε να ακολουθήσουμε. Και η πραγματική επιτυχία δεν είναι απλά η εισαγωγή σε ένα πανεπιστήμιο ή μια σχολή.
Είναι η δυνατότητά μας να διαμορφώσουμε μια ευτυχισμένη και ενδιαφέρουσα ζωή.
Είναι η διαδικασία να ακολουθούμε και να υλοποιούμαι τα όνειρά μας.
Κοντολογίς. Ας σταματήσουμε να θέτουμε σε κρίση την αξία μας από ένα σύστημα που μπορεί να μας απογοητεύσει. Ας σταματήσουμε να θέτουμε σε κρίση την αξία μας σε ένα απαρχαιωμένο εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο γίνεται «πιόνι» και πεδίο «πολιτικών συναλλαγών» για κάθε υπουργό Παιδείας που χωρίς ίχνος αξιολόγησης και προγραμματισμού τοποθετείται από την εκάστοτε κυβέρνηση.
Αντίθετα, ας επιδιώξουμε τους στόχους μας με πάθος και αποφασιστικότητα. Τους στόχους της ζωής και όχι των Πανελληνίων εξετάσεων.
Άλλωστε επιτυχία σημαίνει να οδηγούμαστε από αποτυχία σε αποτυχία χωρίς να χάνουμε τον ενθουσιασμό μας…