Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Κάθε βήμα στα σοκάκια της Χρυσοπηγής, που κάποτε ονομαζόταν Μεσκινιά, – ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ- αποτελεί μια αναδρομή στο παρελθόν, σε μια εποχή που ο ρυθμός της ζωής ήταν διαφορετικός.
Εκεί, σε ένα γωνιακό σημείο που ακόμα ξεχωρίζει το στέκι του Πίπη, ένας πραγματικός χώρος μνήμης και παράδοσης.
Το στέκι αυτό ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα μαγικός χώρος όπου ο χρόνος σχεδόν έχει σταματήσει.
Το παραδοσιακό ξύλινο έπιπλο του παλιού καφενείου, ή αλλιώς τεζιάκι, παραμένει αναλλοίωτο, σαν να αγκαλιάζει τις αναμνήσεις που κάποτε το γέμιζαν.
Εδώ, οι φίλοι και οι γνωστοί συναντιούνταν κάποτε για να ανταλλάξουν ιστορίες και νέα, να αναπολήσουν τα παλιά, μα και να δημιουργήσουν νέες αναμνήσεις.
Κι ο Πίπης, με το φιλόξενο χαμόγελο του, πάντα εκεί για να καλωσορίζει τους πελάτες του και να μοιραστεί μαζί τους στιγμές γέλιου και συζήτησης.
Καθίστε λοιπόν σε μια από τις καρέκλες που υπάρχουν ακόμα, παραγγείλτε παραδοσιακό ρακί, και αφεθείτε στη μαγεία του χρόνου που ρέει αργά για να μας θυμίσει πως:
Τα παλιά καφενεία της Κρήτης είχαν έναν ξεχωριστό χαρακτήρα και μια αλλιώτικη ατμόσφαιρα.
Οι ξύλινες καρέκλες και τα τραπέζια με προσοχή, οι τοίχοι με τις οικογενειακές φωτογραφίες που αποτελούσαν πολύτιμη οικογενειακή κληρονομιά, η μυρωδιά του φρέσκου καφέ και η γεύση των παραδοσιακών εδεσμάτων γέμιζαν τον αέρα, και σε ανάγκζαν θες δεν θες να κάνεις μια στάση για να τα απολαύσεις.
Σήμερα, τίποτα από όλα αυτά τα "καφέ" που σχεδόν τα έχουν αντικαταστήσει δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί τους, καθώς τα καφενεία κάποτε δεν αποτελούσαν απλώς χώρο διασκέδασης αλλά σημεία συνάντησης και μοιρασμού…
Κι όταν λέμε μοιρασμού εννοούμε από το διφραγκάκι του καφέ έως και το τάληρο που κόστιζε κάποτε το καρβέλι το ψωμί και ο νοών νοείτο.