Αν κάποιος παρακολουθεί καθημερινά τα δελτία ειδήσεων, θα διαπιστώσει μετά λύπης τους ότι η ατάκα του περίφημου Έλληνα κωμικού Βασίλη Αυλωνίτη «Ρε, πού πάμε, ρε, πού πάμε» είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.
Αλήθεια, «ρε, πού πάμε, ρε, πού πάμε»… πως μπορεί να τη χωρέσει ανθρώπου νους τόση βία ανάμεσα σε ανηλίκους;
Πως μπορεί να διανοηθεί κανείς πως είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιου είδους συναισθήματα σε παιδιά, και προπάντων ποιος δημιιουργεί τέτοιου είδους συναισθήματα σε παιδιά; Ποιος τώρα, τι, δεν ξέρω,
Το μόνο σίγουρο είναι πως η βία στα σχολεία είναι ένα καρκίνωμα που χρειάζεται άμεσα εξάλειψη γιατί δεν επηρεάζει μόνο τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς αλλά την κοινωνία γενικότερα.
Πρόκειται για ένα θέμα που πρέπει να αντιμετωπιστεί με σοβαρότητα και αποφασιστικότητα, καθώς επιφέρει αρνητικές συνέπειες για την ατομική και κοινωνική ευημερία.
Η βία στα σχολεία παρουσιάζεται σε διάφορες μορφές, από λεκτικές προσβολές μέχρι σωματική επίθεση. Οι παράγοντες που συμβάλλουν στη δημιουργία αυτής της προβληματικής συμπεριφοράς μπορεί να είναι πολλοί, όπως η κοινωνική ανισότητα, η οικονομική δυσπραγία, η έλλειψη ψυχοκοινωνικών δεξιοτήτων και η έλλειψη επαρκούς ψυχοκοινωνικής υποστήριξης.
Οι επιπτώσεις της βίας στα σχολεία είναι σοβαρές. Οι μαθητές που υποφέρουν από αυτήν την πρακτική αντιμετωπίζουν ψυχολογικό άγχος, κατάθλιψη και απομόνωση. Η εκπαιδευτική τους απόδοση μειώνεται, και η ευημερία τους επηρεάζεται αρνητικά. Επιπλέον, η βία στα σχολεία δημιουργεί μια αντίζηλη κουλτούρα, που μπορεί να επιδράσει στη συμπεριφορά των μαθητών, ενθαρρύνοντας την ακαταλληλότητα και την εχθρότητα.
Για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η βία στα σχολεία, πρέπει να ληφθούν συγκεκριμένα μέτρα. Οι εκπαιδευτικές αρχές πρέπει να εφαρμόσουν προγράμματα πρόληψης και αντιμετώπισης της βίας, να προωθήσουν την ανοικτή επικοινωνία και να ενισχύσουν τη συναισθηματική ευφυΐα των μαθητών. Οι γονείς πρέπει να είναι ενεργοί συμμετέχοντες στην εκπαίδευση των παιδιών τους και να προωθούν την ανοικτή συζήτηση για το θέμα της βίας.